Του Μιχάλη Σιάχου
Συγγνώμη Σάρα που σ’ αφήσαμε να πεθάνεις.
Συγγνώμη που σταθήκαμε ανίκανοι να προλάβουμε ακόμα ένα κακό. Συγγνώμη που πάλι δεν καταλάβαμε, που πάλι δεν είδαμε, που πάλι δεν ακούσαμε.
Συγγνώμη Σάρα που μπορεί κάποτε και να σε προσπεράσαμε, να μη σε προσέξαμε, να μη σε ακούσαμε, να μη σε καταλάβαμε – καμαρώνοντας, όμως, γιατί αγωνιζόμαστε με συνέπεια για το μεγάλο, το συνολικό, το σπουδαίο.
Συγγνώμη Σάρα που στα πιο τρυφερά σου χρόνια έζησες την αγριότητα και το πιο απάνθρωπο πρόσωπο ετούτης εδώ της κοινωνίας. Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να την αλλάξουμε.
Συγγνώμη Σάρα που ακόμα ανεχόμαστε όλους εκείνους που ευθύνονται για όσα έζησες και κυρίως για όσα δεν έζησες.
Συγγνώμη Σάρα που φοβόμαστε να βροντοφωνάξουμε την οργή μας. Συγγνώμη που επιμένουμε στους τύπους για να μη μας πουν άκρο, για να μην ταράξουμε, τάχα, τον καθωσπρεπισμό και τα πρωτόκολλα ενός συστήματος που σκοτώνει, που ασκεί μαεστρικά την πιο ωμή βία.
Συγγνώμη Σάρα που λέμε πολλά λόγια, αλλά τα έργα μας είναι λίγα. Συγγνώμη που δεν ντρεπόμαστε για το χαμό σου, που δεν φτύνουμε τις μούρες μας κοιτώντας στον καθρέφτη για την ανικανότητά μας.
Συγγνώμη Σάρα που δεν αισθανόμαστε υπεύθυνοι, όλοι μαζί και ο καθένας από μόνος του. Συγγνώμη για τον κυνισμό που υποδόρια μας κυριεύει τα δύσκολα τούτα χρόνια.
Συγγνώμη που αποδειχτήκαμε ανίκανοι, συγγνώμη που αποδειχτήκαμε κι εμείς λογάδες…
Συγγνώμη Σάρα, συγγνώμη Μαρία, συγγνώμη Γιωργάκη…
