Δεκατέσσερα χρόνια μόνο πέρασαν από τις πρώτες πυρκαγιές, δεκατέσσερα χρόνια ικανά για να αλλάξουν άρδην τη ζωή των ανθρώπων.
Δεν είμαι οπαδός της συνωμοσιολογικής σχολής επομένως οι σκέψεις και τα συμπεράσματά μου είναι αποτέλεσμα βιωμάτων, καθαρά.
Στην Ηλεία, στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας, ήδη από τη δεκαετία του ’80 τα πράγματα άλλαζαν για τους κατοίκους της περιοχής. To χρήμα έρεε… Η τουριστική ανάπτυξη «έδιωξε» τους αγρότες από τα χτήματά τους. Τα εγκατέλειψαν ή άρχισαν να πουλάνε σιγά-σιγά. Οι νέοι της εποχής, των 20, 30 ετών προτίμησαν να γίνουν φύλακες στις αρχαιότητες, ξενοδοχοϋπάλληλοι ή σερβιτόροι από το να δουλεύουν στη γη τους. Η ψηφοθηρία των μεγάλων κομμάτων ήταν το τυράκι στη φάκα που, δυστυχώς, δεν το έβλεπε κανείς για πολλά χρόνια.
Οι συνεταιρισμοί καταργήθηκαν, η τιμή των προϊόντων έπεσε και οι ποσοστώσεις στα είδη που παρήγαγαν ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η γενιά των ελάχιστων αγροτών που παρέμεινε πιστή στα πατρογονικά της έφυγε. Έφυγε κουρασμένη και απογοητευμένη για το μόχθο που ποτέ απέδωσε. Σήμερα πια, με καμένη τη γη τους για δεύτερη φορά σε λίγα χρόνια, η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη. Οι φύλακες στις αρχαιότητες είναι πια μεσήλικες, ο τουρισμός είναι ανύπαρκτος (δεδομένων των συνθηκών) ενώ τα παιδιά που τελειώνουν το λύκειο φεύγουν για πανεπιστήμια μεγάλων αστικών κέντρων και δεν επιστρέφουν ξανά. Και να επιστρέψουν τι έχουν να κάνουν;
Ποιος αγρότης έχει κίνητρο να ξαναφυτέψει τις ελιές και τα αμπέλια του; Τι έχει να περιμένει; Ποιος θα τον προστατέψει;
Δεν είναι μόνο το μαύρο τοπίο που σου πλακώνει την ψυχή, ξανά και ξανά. Είναι εκείνα τα μικρά χαρτάκια που είδα κολλημένα σε τζάμια φαρμακείων και καφενείων: «ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΚΤΗΜΑ 3 ΣΤΡΕΜΜΑΤΩΝ»…
Πουλάνε ό,τι έχει απομείνει, ξερά και αποκαΐδια, όσο-όσο σε όποιον να ΄ναι… αρκεί να γλιτώσουν από τον εφιάλτη. Η γη τους έγινε εφιάλτης…
