Του Κώστα Γκιώνη
Πραγματικός διάλογος, όπως μου τον μετέφερε φίλος που ήταν εκλογικός αντιπρόσωπος σε σχολείο του Νέου Κόσμου. Ξεκινά όταν μια νεαρή βγαίνει από το παραβάν:
– Συγγνώμη, να ρωτήσω κάτι; Η Λατινοπούλου είναι δεξιά ή αριστερά;
– Εεε… δεξιά.
– Η Κωνσταντοπούλου;
– Αριστερά.
– Και το κέντρο ποιο είναι;
Πετάγεται η κοπέλα απ’ την εφορευτική επιτροπή να διευκολύνει:
– Κέντρο είναι ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ.
Η νεαρή συνεχίζει:
– Δηλαδή η Κωνσταντοπούλου είναι άκρα αριστερά;
Απαντάει πάλι η κοπέλα απ’ την εφορευτική:
– Σκέψου ότι κάποια στιγμή ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ.
«Α!», έκανε η νεαρή σαν να κατάλαβε, και ξαναμπήκε στο παραβάν. Μετά από λίγο ξαναβγήκε:
– Συγγνώμη, να ρωτήσω και κάτι άλλο. Όσο πιο δεξιά, τόσο πιο πολύς ο καπιταλισμός;
– Κάπως έτσι.
Η νεαρή ευχαρίστησε και ξαναμπήκε στο παραβάν. Όταν μετά από λίγη ώρα βγήκε, ο φίλος μου τη ρώτησε προς ποια κατεύθυνση ψήφισε τελικά. Του έκανε σήμα με το χέρι προς το μέρος της καρδιάς. Αριστερά, του λέει. Καλά έκανες, της απάντησε. Για να δούμε, είπε χαμογελαστή, κι έφυγε.
Αυτό ίσως ακούγεται μέχρι και συμπαθητικό. Ένα κοριτσάκι που φτάνει στο παραβάν και δεν ξέρει τι να ψηφίσει, έχει όμως την αγωνία να μάθει, κι απ’ ότι φαίνεται έχει και ευαισθησίες. Αλλά μάλλον θα πρέπει να είναι εξαίρεση. Σε μια ιντερνετική εκπομπή, μετά τις εκλογές της 21ης Μάη, ένας πιτσιρικάς γύρω στα 25 σταματάει στο κέντρο συνομηλίκους του και τους ρωτά τι ψήφισαν. Οι 19 στους 20 απαντούν Νέα Δημοκρατία. Μερικοί απ’ αυτούς απαντούν το ίδιο και στο ερώτημα για το τι πολίτευμα έχουμε! Πολλοί προσθέτουν ότι ψηφίζουν αυτό που τους είπαν οι γονείς τους… Εδώ ανακαλύπτουμε μια μεγάλη αλήθεια, που τη μαθαίνεις πάντα μόνο από μικρό ή από τρελό: το πολίτευμα που έχουμε είναι Νέα Δημοκρατία!
Οι νέοι στην Ελλάδα, προφυλαγμένοι κάτω από τις φτερούγες των γονιών τους, χαβαλεδιάζουν – τη στιγμή που οι συνομήλικοί τους στη Γαλλία βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εξέγερση που αρχίζει να παίρνει επαναστατικά χαρακτηριστικά. Τα παιδιά της παρακμής από τα προάστια-γκέτο βγήκαν στους δρόμους, επειδή το μόνο που έχουν είναι η φτώχεια και η ανεργία τους, δυο κακάσχημες γριές που τους τρώνε τη ζωή και τα νιάτα τους. Το ακροκέντρο της Γαλλίας δίνει εξετάσεις βαρβαρότητας και αυταρχισμού, κατεβάζοντας τανκς τους δρόμους, δείχνοντας πώς θα είναι ο κόσμος αύριο (σήμερα)!
Η ελληνική κοινωνία ζει το μετατραυματικό σοκ του αποτελέσματος των εκλογών. Οι συνθήκες προσπαθούν να ωριμάσουν, άλλα πάντα ανώριμες παραμένουν. Οι νέοι της Γαλλίας δείχνουν τον δρόμο: οι συνειδήσεις μόνο στους δρόμους ωριμάζουν, δυστυχώς με αίμα και πόνο. Έτσι συμβαίνει μετά από μια μακρά περίοδο αναθέσεων και εκπτώσεων…
