Αυτή τη φορά, η Εβίνα άφησε τις μπάλες στην άκρη. Αυτή τη φορά, δεν είχε την παραμικρή διάθεση να σκεφτεί ποδόσφαιρα, μπάσκετ, κοκ.
Ούτε καν προβληματίστηκε ποιο κανάλι θα έδειχνε τον τρίτο τελικό της Α1 ανάμεσα σε κόκκινους και πράσινους.
Αυτό το μαύρο στην οθόνη μαύριζε την ψυχή της. Αυτές οι νομοθετικές πράξεις τραυμάτιζαν πολλά πράγματα μέσα της. Αυτή η κίνηση, που δεν έχει τολμηθεί ποτέ ξανά από δημοκρατικό κράτος, δεν την άφηνε να ησυχάσει… Κατέβηκαν διακόπτες, όχι μόνο στον Υμηττό. Κατέβηκαν οι διακόπτες της ελεύθερης ενημέρωσης, κατέβηκαν οι διακόπτες της αξιοπρέπειας, κατέβηκαν οι διακόπτες της Δημοκρατίας. Και χωρίς ΜΑΤ, δεν κατεβαίνουν αυτοί οι διακόπτες.
Από την άλλη, έβρισκε τα αντισταθμίσματα για να αποκτήσει την ψυχική της ηρεμία, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο σε συνθήκες όψιμου ολοκληρωτισμού. Γιατί, ξαφνικά, εκεί που είχε παγιωθεί μια ραθυμία, γιατί, ξαφνικά, εκεί που όλα έδειχναν να παραδίδονται σε μια καταθλιπτική αδράνεια, κάτι άρχισε πάλι να κινείται. Τελικά, αυτογκόλ, δεν βάζουν μονάχα οι αμυντικοί. Αυτογκόλ, μπορεί να βάλουν και όσοι αλαζονικά νομίζουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτοί που εντελώς κυνικά και προκλητικά κατατρώνε εδώ και τρία χρόνια τις σάρκες μιας κοινωνίας. Αυτοί που εκτελούν τις εντολές των τροϊκανών, και ύστερα περιμένουν τα «εύσημα». Αξίζει, όμως, η εκτίμηση των έξω, όταν έχεις χάσει κάθε εμπιστοσύνη μέσα;
Ιστορικές στιγμές, δίχως άλλο… Αλλά, κάθε σημαντική ιστορική στιγμή είναι και ένας μετρητής. Εκεί αποδεικνύεται αν μια κοινωνία, ένας λαός, μπορεί να αντισταθεί ουσιαστικά και αποτελεσματικά. Και η ιστορία αυτού του τόπου είναι γεμάτη εποποιίες αγώνων.
Ήρθε η ώρα η σκυτάλη να παραδοθεί στα ασφαλή (έστω και τρεμάμενα από την οργή) χέρια όσων σήμερα αισθάνονται την ανάγκη να πουν ένα «φτάνει πια» σε όσους εντελώς ανερυθρίαστα επιτίθενται κανονικά και χωρίς δισταγμούς στον, κατ’ αυτούς, εσωτερικό εχθρό. Μια σκυτάλη ουσίας και αξιοσύνης, στα χέρια των απλών ανθρώπων, τη μοναδική ελπίδα αυτού του τόπου, που δέχονται και πληρώνουν τις συνέπειες όσων λειτουργούν ως εκτελεστικά όργανα ενός καπιταλισμού, που πλέον δεν μπορεί να κρατήσει τα προσχήματα. Γιατί θα έχουμε το αύριο που προετοιμάζουμε στο σήμερα.
Η Εβίνα φόρεσε τα αθλητικά της παπούτσια με περισσή ταχύτητα, και βγήκε στους δρόμους. Ελπίζει μονάχα να βρει ξανά όλους αυτούς τους «άγνωστους» που για μέρες πολλές, δύο καλοκαίρια πριν, μετέτρεπαν το Σύνταγμα σε εστία αξιοπρέπειας, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, σαν μια μεγάλη παρέα γνωστών…
Κώστας Μαρούντας
