Με νερό και αλάτι…
Another head hangs lowly
Child is slowly taken
And the violence caused such silence
Who are we mistaken
Ήταν ένα συνηθισμένο μεσημέρι. Η τηλεόραση παρουσίαζε θλιβερά γεγονότα και πολιτικές εξελίξεις. Μόλις είχαμε ολοκληρώσει ένα απλό, συνηθισμένο γεύμα και μάζευα τα πιάτα.
Είδα εκείνο το παιδάκι να με κοιτάζει μέσα από τη οθόνη με μάτια γεμάτα αθωότητα, καλοσύνη, άγνοια για το τι συμβαίνει στη χώρα που ζει, στη Μαντάγια της Συρίας.
Δεν έχει φαγητό. «Το μέσο γεύμα εκεί είναι τρία φύλλα ημερησίως» έλεγε η δημοσιογράφος. Κοίταξα τα άδεια πιάτα.
«Πόσο καιρό έχει να φάει;» είπε η ρεπόρτερ.
«Το ταΐζω κάθε δέκα μέρες γάλα», απάντησε η μητέρα. «Όταν δεν έχει γάλα, του δίνω νερό και αλάτι».
Στη συνέχεια ένας ηλικιωμένος, ο οποίος δεν είχε καταναλώσει, πιθανότατα, τροφή για μήνες, διότι δεν είχα δει πιο αδύνατο πλάσμα στη ζωή μου.
Another mother’s breakin’
Heart is taking over
When the violence causes silence
We must be mistaken
«Υπάρχει φαγητό στη μαύρη αγορά, αλλά ένα πακέτο ρύζι φτάνει τα 250 δολάρια». Κοίταξα το ρύζι που είχα αγοράσει προχθές, με κάτι λιγότερο από 1 δολάριο σε αξία.
Έπειτα, μια ομάδα ανθρώπων στους δρόμους, να τραγουδά για την απελπισία τους.
Και τι άλλο να έκανε;
In your head, in your
Head they are fighting
With their tanks and their bombs
And their bombs and their guns
In your head,
In your head they are cryin’
Οι άνθρωποι συνέχιζαν να πιστεύουν πως κάποιος θα τους βοηθήσει.
Παρά το βομβαρδισμένο τοπίο, τραγουδούσαν.
Παρά το γεγονός πως βρίσκονταν σε επιφυλακή, τραγουδούσαν.
Όλοι σκελετωμένοι.
Όλοι στον κλοιό του αργού βασανισμού.
Πολλές φορές θεωρούμε δεδομένα τα όσα έχουμε.
Κοιτάζουμε το πιάτο μας και αντί να σκεφτούμε πόσο τυχεροί είμαστε, ελέγχουμε αν το γεύμα μας αρέσει.
In your head,
In your head they’re still fightin’
With their tanks and their bombs
And their bombs and their guns
In your head, in your head they are dyin’
Κάποιοι άλλοι όμως δεν έχουν καν πιάτο και τρώνε τρία φύλλα ημερησίως. Ή νερό με αλάτι.
Αναρωτιέμαι, ποια συμφέροντα οδήγησαν σε αυτό το απάνθρωπο αποτέλεσμα;
Και φοβάμαι πως, δυστυχώς, καμιά κυβέρνηση δεν θα προβληματιστεί για την κατάσταση αυτή.
Μήπως να προβληματιστούμε εμείς;
Μόνο με ανθρωπιά μπορούν κάπως να καλυτερέψουν τα πράγματα.
Αντί, λοιπόν, να φας το πακέτο με το ρύζι, στείλε το σε εκείνο το παιδάκι.
Ίσως να σταματήσει να τρώει νερό με αλάτι για μια μέρα, μα, αν στείλει ο καθένας μας ένα πακέτο, ίσως και να αναπτυχθεί κανονικά, να πάει σχολείο, να εργαστεί, να αλλάξει τον κόσμο… Ίσως…
What’s in your head? Zombie, zombie, zombie?
Σταματία Καλλιβωκά
