Τέμπη: συγκάλυψη δίχως τέλος και «προστασία» Κώστα Αχιλλέως Καραμανλή· ΟΠΕΚΕΠΕ: σκάνδαλο τεράστιων διαστάσεων· ελληνικά F16 στη Ρουμανία για κλιμάκωση της επιθετικότητας ενάντια στη Ρωσία· το καλώδιο που δεν ποντίζεται και διαρκώς αναβάλλεται· η Τουρκία εντός του προγράμματος SAFE για την «άμυνα» της Ευρώπης, χωρίς άχνα από ελληνικής πλευράς· 40% αύξηση στα φρούτα· πυροβολισμοί μέρα-νύχτα σε πολλές περιοχές και γειτονιές· δράση μαφιόζων κάθε είδους σε ολόκληρη την επικράτεια· οι αιγυπτιακές αρχές «απορροφούν» τη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά· ενιαίος προσωπικός αριθμός και «διαρροές» προσωπικών δεδομένων προς πάσα κατεύθυνση· η εταιρεία Adidas έναντι ευτελούς αντιτίμου (λιγότερο από όσο χρεώνεται μια… ξαπλώστρα στη Μύκονο) νοίκιασε τον ουρανό πάνω από την Ακρόπολη και με drones διαφήμισε τα προϊόντα της. Αυτά, για να ξέρουμε πού βαδίζουμε…
Στον επόμενο τόνο, «περισσότερο καθεστώς»: Το Μαξίμου, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Ν.Δ. περνούν στην επίθεση απέναντι στην κοινωνία συνολικά, αφού βρίσκουν κοιμισμένη, ανίκανη και άπραγη την αποκαλούμενη «αντιπολίτευση». Εν ολίγοις, «βρίσκουν και τα κάνουν». Επικαλούνται επικοινωνιακά δύο σλόγκαν: «παθογένειες του παρελθόντος» και «κόβουμε τον γόρδιο δεσμό», συνεχίζοντας όμως τη γενική ρεμούλα και διάλυση της χώρας.
Η κυβέρνηση περνά στην επίθεση με θράσος χιλίων πιθήκων, εξαγγέλλοντας νέες ανεξάρτητες αρχές, συνταγματικές αναθεωρήσεις για περισσότερη ιδιωτικοποίηση και «αξιολόγηση» παντού, έτσι ώστε να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και το δημόσιο να λειτουργεί τέλεια (όπως ο… σιδηρόδρομος).
Και ενώ από παντού έρχονται τα μηνύματα-χαστούκια για τη συρρίκνωση της επικράτειας και τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης και της όποιας κοινωνικής πρόνοιας (υγεία, παιδεία, υποδομές, μεταφορές κ.λπ.), η κυβέρνηση διαδίδει μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ ότι όλα καλυτερεύουν, κι ότι πλέον καταπιάνεται σοβαρά με την «καθημερινότητα» του Έλληνα.
Την ώρα που η σαπίλα του συστήματος πνίγει την κοινωνία, κτίζεται κυριολεκτικά στου κασίδη το κεφάλι ένα «καθεστώς» συγκεντρωτικό, καταπιεστικό, αλαζονικό, ξεκομμένο από την πραγματική κατάσταση χώρας και κοινωνίας, εντελώς αδιάφορο για το τι συνέπειες έρχονται σε όλα τα μέτωπα. Αλλά και εντελώς ασπόνδυλο απέναντι στις Πρεσβείες, τους απειλητικούς γείτονες, τους Συμμάχους. Η ενδοτικότητα και ο νεοραγιαδισμός ξεχειλίζουν σε όλες τις στιγμές του.
Για να είμαστε σαφείς: Θα αρκούσαν «Τέμπη» και «ΟΠΕΚΕΠΕ» για να έχει παραιτηθεί/διωχθεί η κυβέρνηση και το καθεστώς που χτίζει προσπαθώντας να ελέγξει όλους τους θεσμούς, όλες τις αρχές, όλες τις υπηρεσίες – και ταυτόχρονα να προφυλαχθεί με το «ακαταδίωκτο» και την ασυλία υπουργών και βουλευτών.
Τα «Τέμπη» είναι ο μόνιμος πονοκέφαλος του καθεστώτος. Από αυτό το αίτημα της κοινωνίας, για δικαιοσύνη – τιμωρία – εκδημοκρατισμό παντού, το καθεστώς της ρεμούλας ένοιωσε να του ασκείται αντιπολίτευση, να ροκανίζεται η δύναμή του, να χάνεται η αξιοπιστία του. Η «Δικαιοσύνη» και η «Βουλή» μετατράπηκαν σε πλυντήριο όλων των ευθυνών και όλων των ενόχων. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια «σύμπραξη» ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, και από πίσω ουσιαστική στήριξη (πέρα από τους καβγάδες) ανάμεσα στους διασυνδεδεμένους έλληνες ολιγάρχες – που νοιάζονται μόνο να «πάρουν δουλειές».
Στην πράξη όλοι αυτοί επιθυμούν την εξαφάνιση του αιτήματος που γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό όντας η μοναδική διέξοδος: μια νέα μεταπολίτευση και μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Απόδειξη; Όλοι, μα όλοι, σκέπτονται, αγωνιούν, μελετούν τι; Τα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων τους. Κατά τα άλλα, το πλαίσιο είναι σταθερό: Δύση, ΝΑΤΟ, νεοφιλελευθερισμός, υποταγή στην Τουρκία, τουριστικοποίηση, νομή της εξουσίας ανάμεσα σε παρέες-οικογένειες-ελίτ που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα της υποτέλειας, της κοινωνικής αδικίας, της αγοραίας υπερεκμετάλλευσης, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, της περιστολής ελευθεριών.
Το σημερινό Μαξίμου είναι κυριολεκτικά ένας «χάρτινος τίγρης». Αυτό θα φανεί πιο έντονα όταν αφιχθεί και η κυρία Πρέσβειρα από τις ΗΠΑ, ή υπάρξουν και εξελίξεις εντός του δεξιού χώρου.
Μα είναι τόσο ισχυρό το γενικό καθεστώς; Δεν μπορεί να πέσει; Τι χρειάζεται για να πέσει; Ποιος ο τρόπος;
Πάντως όχι μέσα από «πλυντήρια» και με στημένο πλαίσιο. Κοινώς, με άλλη συνείδηση· με άλλες προτεραιότητες από τα ποσοστά· με πολιτικούς στόχους και πολιτικό αγώνα· με εξωκοινοβουλευτική μαζική δράση. Η κοινωνία οφείλει να βρει τρόπο να πει και να δείξει ότι αυτό το καθεστώς πρέπει να τελειώνει. Όταν το «φύγετε τώρα!» γίνει σύνθημα δράσης και ενότητας ενός λαού, τότε το καθεστώς θα αποδειχθεί γυμνό. Αλλά αυτό σημαίνει αποφασιστικό αγώνα. Μέχρι τότε, χρειάζεται αρκετή δουλειά στο επίπεδο της υποκειμενικής κατάστασης του κόσμου, των διαθέσεων, της συνολικοποίησης των στόχων. Συνολική ματιά και συνθετική ικανότητα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σε μια νέα δημοκρατική, ουσιαστική μεταπολίτευση του λαού.
