Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης υποστήριζε ότι ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι το τέλος της δουλειάς, αλλά αντίθετα η δουλειά είναι το τέλος του ελεύθερου χρόνου, γιατί «σκοπός της απασχόλησης είναι η ανάπαυση». Ο ελεύθερος χρόνος, έλεγε ο Αριστοτέλης, πρέπει να αφιερώνεται στην τέχνη, την επισήμη και κατά προτίμηση τη φιλοσοφία.
Επίσης ο Ένγκελς το 1845 έγραφε ότι ο εξαναγκασμός των εργατών στην υποχρεωτική εργασία είναι μια από τις πηγές εξαχρείωσης τους. «Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο…», συνεχίζει ο Ένγκελς, «…από το να είσαι εξαναγκασμένος να κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ενάντια στη θέλησή σου. Και όσο πιο ανθρώπινος αισθάνεται ο εργάτης, τόσο πιο πολύ πρέπει να μισεί την εργασία του, επειδή αισθάνεται την επιβολή της και το άσκοπο περιεχόμενό της». Ο Ένγκελς είναι προφανώς ενάντια στην υποχρεωτική και εξαναγκαστική εργασία και όχι γενικά ενάντια της, όπου σε άλλο έργο θεωρεί ότι η εργασία «…είναι βασικός όρος της ανθρώπινης ζωής, η μόνη πηγή πλούτου και ότι αυτή εξέλιξε τον άνθρωπο…».
Κατά γενική ομολογία είμαστε οι μαθητές με διαφορά οι πλέον σκληρά εργαζόμενοι. Οι απαιτήσεις του σχολείου αλλά κυρίως οι απαιτήσεις της εξωσχολικής εκπαιδευτικής διαδικασίας όπως φροντιστήρια, ξένες γλώσσες κ.λπ. μας αναγκάζουν να επαναλαμβανόμαστε καθημερινά αποστηθίζοντας πολλές φορές άχρηστη γνώση με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο τέλος της ημέρας ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι και να μην έχουμε αφομοιώσει την ουσία των γνώσεων που μας βομβαρδίζουν.
Έτσι, ο νέος εξασκείται στην παθητική αντιμετώπιση της ζωής με αποτέλεσμα τη λίγη ελεύθερη ώρα που του απομένει να την περνά μοναχικά μπροστά στην τηλεόραση ή στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Μερικές φορές το «ρίχνει έξω» και πάει με τους φίλους του στο internet Café της γειτονιάς του όπου πάλι μόνος μπροστά στην οθόνη, αλλά με τους φίλους τριγύρω, δημιουργεί την εντύπωση της ψευδαίσθησης της παρέας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν έχουμε ελεύθερο χρόνο. Η απάντηση είναι προφανώς όχι… δεν έχουμε χρόνο για τις δραστηριότητες και τα hobby που θέλουμε να κάνουμε και αυτό πρέπει να το διεκδικήσουμε…
Οι σημερινοί νέοι, ιδιαίτερα οι νέοι των πόλεων, πρέπει να έχουν αρκετό χρόνο για άθληση. Οι σημερινοί νέοι πρέπει να έχουν χρόνο για κινηματογράφο και θέατρο, για μουσική, για ταξίδια, για ανθρώπινες σχέσεις, για συζήτηση και προβληματισμό. Οι σημερινοί νέοι πρέπει να έχουν χρόνο για να αναπτύξουν πολύπλευρα το χαρακτήρα τους και να καλλιεργήσουν τις δεξιότητες και τα ταλέντα τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση, που θα έχουμε ελεύθερο χρόνο, θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε από την κοινωνία κάποια οικονομικά αιτήματα όπως: Δωρεάν και σύγχρονα κέντρα άθλησης παντού, συμβολικό εισιτήριο για κινηματογράφο, θέατρο και για όλα τα μέσα μεταφοράς, δωρεάν και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις ακτές, δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα μνημεία, μουσεία και σε όλους τους πολιτιστικούς χώρους, τέλος ειδική μέριμνα για τους νεολαίους με ειδικές δυνατότητες.
Στην περίπτωσή μας όμως βρισκόμαστε πολύ πίσω. Σήμερα, δεν έχουμε χρόνο για να ζήσουμε ανάλογα με την ηλικία μας, να παίξουμε, να γυμναστούμε, να χαρούμε τον έρωτα, να ταξιδέψουμε…
Αντί για αυτό, καταναλώνουμε ολόκληρη τη νεανική ορμή μας στην προσπάθεια για την απόκτηση μιας πανεπιστημιακής ειδικότητας που οι περισσότεροι από εμάς είναι αμφίβολο αν ποτέ καταφέρουμε να τη χρησιμοποιήσουμε.
Έφηβος
https://efhboswordpress.com/
