Σχετικά με το 15ο συνέδριο που θα διεξαχθεί στις 25-28 Ιουνίου.
Ίσως καταντάει υπερβολικό σε κάθε συνδικαλιστικό συνέδριο να αναδεικνύεται η ανάγκη να «αλλάξει το τοπίο», να «ταρακουνηθεί το τέλμα», να «γίνουν τομές». Βέβαια ίσως δείχνει απλά την στασιμότητα, την αδυναμία στοίχισης των συνδικάτων με τις ανάγκες, πιθανά τον συντηρητισμό κάποιων συνδικάτων που «παλεύουν» για να κρατήσουν μια παλιότερη κατάσταση που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, το ασφυχτικό πλαίσιο που δημιουργεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Για το τρέχον 15ο συνέδριο της ΟΛΜΕ που θα γίνει 25-28 Ιουνίου στο ξενοδοχείο Caravel, το μόνο σίγουρο είναι ότι έξω από το συνέδριο (θα) υπάρχουν μεγάλες ανατροπές ή θα κυοφορούνται τέτοιες. Άρα η έκκληση «να υπάρξουν τομές» και μέσα στο συνέδριο έχει κάποια λογική.
Αύξηση της αποχής σε συνθήκες κρίσης
Σε σχέση με το 2009 η συμμετοχή στις εκλογές για το 15ο συνέδριο έπεσε κοντά στο 20%. Σε συνθήκες κρίσης, αυτό δεν είναι ενθαρρυντικό. Υπογραμμίζει την κρίση του «παλιού» συνδικαλισμού των πελατειακών σχέσεων ή στην καλύτερη περίπτωση των συντεχνιακών αγώνων για τα στενά «δικαιώματα του κλάδου» που δήθεν θα τα υπερασπιστεί καλύτερα η μία από τις δύο κυβερνητικές παρατάξεις όταν θα έρθουν στην εξουσία «οι δικοί μας». Γι’ αυτό και σε απόλυτους αριθμούς η πτώση της συμμετοχής προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από τις δύο κυβερνητικές δυνάμεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ που χρόνια τώρα έχουν τη βασική ευθύνη για τα αδιέξοδα του συνδικαλιστικού κινήματος με βάση την γραμμή που περιγράφτηκε παραπάνω.
Η Αριστερά δεν μπόρεσε να αντιστρέψει τη γενική τάση απαξίωσης του συνδικαλισμού σε συνθήκες κρίσης. Πρώτον γιατί δεν προέβαλε μια διαφορετική πειστική γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης. Οι κάθε μήνα 24ωρες ή 48ωρες απεργίες γενικώς «για τα δικαιώματα του κλάδου», χωρίς συγκεκριμένο στόχο, προετοιμασία και σχέδιο, απλά έτρωγαν τις σάρκες όσων επέμεναν να παλεύουν. Γι’ αυτό και η «αντιπολιτευόμενη» ΔΑΚΕ ψήφιζε αυτό το σχέδιο αντίστασης με ελαφριά καρδιά. Δεύτερον γιατί στη δραματική χειροτέρευση των όρων ζωής δεν είχε να πει πιο συγκεκριμένα πράγματα που να μην παραπέμπουν το πρόβλημα στη δευτέρα παρουσία. Για πολλούς μήνες οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν ασφάλιση, αλλά εκεί δεν προτάθηκε π.χ. ένα δίκτυο αλληλεγγύης για τους ασφαλισμένους που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Κάποιες πρωτοβουλίες από κάποιες τοπικές ενώσεις (Ρέθυμνο, Νότια Αθήνα, Ζεφύρι-Άνω Λιόσια κ.ά.) είναι θετικές, αλλά δεν αλλάζουν το γενικό κλίμα. Έτσι, ενώ υπήρχαν επείγοντα προβλήματα, το συνδικάτο απλά συνέχιζε την ιδεολογική αποκάλυψη, την ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ των παρατάξεων και εν τέλει την απραξία μεταξύ των μυημένων…
Καθήκον η συνάντηση
με τις πλατείες
Η αναφορά στο αν το «έξω» από το συνέδριο επηρεάσει το «μέσα» δεν έγινε τυχαία. Στην τελευταία απεργία της ΟΛΜΕ, πριν τις πλατείες, τα ποσοστά ήταν κάτω από 10%. Και μιλάμε για ένα γενικά αγωνιστικό συνδικάτο. Το σχέδιο που έλεγε ότι κάνουμε απεργίες διαμαρτυρίας (13 σε 12 μήνες!) χωρίς στόχο, είχε φτάσει στα όριά του. Από παντού έβγαινε το «δεν πάει άλλο!». Υπήρχε απαίτηση για αλλαγές και στο περιεχόμενο και στη μορφή. Όταν κατέρρεε γύρω το σύμπαν, και όχι μόνο τα δικαιώματα του εκπαιδευτικού, έπρεπε να αναβαθμιστεί η πολιτική παρέμβαση, η ανάδειξη κεντρικών πολιτικών στόχων όπως το να φύγει η κυβέρνηση, να ανατραπεί αυτό το πολιτικό σύστημα της επιτροπείας και της τρόικας, να πάρουν πίσω το Μνημόνιο, να απαιτήσουμε να μην σφαγιαστούμε για το χρέος των τοκογλύφων.
Όλοι καταλάβαιναν ότι κανένα χτύπημα στα δικαιώματα στον μισθό ή στην οργανική θέση ή στην ασφάλιση δεν μπορούσε να κερδηθεί χωρίς την απαραίτητη προϋπόθεση να φύγουν όλοι όσοι δημιούργησαν αυτό το αδιέξοδο. Αυτή την απλή στοχοθεσία η Αριστερά αδυνατούσε να τη ζυμώσει, να τη θέσει, να καλέσει σε ένα μέτωπο πάνω σε αυτή την δουλειά. Καλούσε σε απεργίες και κινητοποιήσεις γενικώς «για τα κεκτημένα μας» σαν να μην υπάρχει μια μεγάλη καθεστωτική ανατροπή στη χώρα. Δεύτερον το «ιερόν» της απεργίας ως μορφής πάλης. Όταν γινόταν κατανοητό ότι ο αγώνας θα είναι μαραθώνιος και όχι εκατοστάρι με μια απεργία διαρκείας που θα φέρει την επανάσταση, χρειαζόντουσαν να βρεθούν νέες μορφές που θα δώσουν χώρο και χρόνο στην διογκούμενη οργή και αγανάκτιση, με απεργιακές στιγμές κλιμάκωσης (π.χ. 15 Ιουνίου) αλλά ενταγμένες σε ένα μακροχρόνιο σχέδιο. Το «πάμε Σύνταγμα-μένουμε Σύνταγμα» που είχε ακουστεί από τον Φλεβάρη υποδήλωνε αυτήν την ανάγκη. Νομίζω, ότι τα αποτελέσματα των αριστερών δυνάμεων (μεγαλύτερη αύξηση των Παρεμβάσεων, μικρότερη στο ΠΑΜΕ, μικρότερη ακόμα στις ΣΕΚ), έχουν να κάνουν με το πόσο ανταποκρίνονταν στα καινούρια αυτά δεδομένα.
Τις αλλαγές αυτές στη μορφή και στο περιεχόμενο του «παλιού» συνδικαλισμού τις επέβαλε η πλατεία, γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Αυτή η αλλαγή πρέπει να μπει και μέσα στο Caravel παρόλη την χλιδάτη αντίφαση του ξενοδοχείου με τους αγανακτισμένους του Συντάγματος… Και πρέπει να τη βάλουν μέσα οι δυνάμεις της Αριστεράς. Η επιστροφή σε μια μικροπαραταξιακή εκλογική καταγραφή, απλά θα δικαιολογήσει την αγανάκτηση των αγανακτισμένων και με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες…
* Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πειραιά και μέλος της Αγ. Παρέμβασης – Δ. Γληνός
