Να αποκαλύψουμε τους κώδικες και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές
Αν με την όρο πολιτισμός υπονοούμε κατά βάση τις τέχνες και τα γράμματα, τότε ο συγκεκριμένος χώρος έχει πράγματι περιπέσει σε αφάνεια. Την ευθύνη για την κραυγαλέα απουσία και το έλλειμμα επιρροής στο κοινωνικό σώμα, άλλοι την επιρρίπτουν στους αλλοτριωμένους «υπηρέτες» του πολιτισμού και τον συνακόλουθο εκφυλισμό του πνεύματός τους, άλλοι στους πανίσχυρους αντιπάλους της εξουσίας των καιρών. Οι δεύτεροι διατείνονται ανοιχτά πλέον ότι τα γράμματα και οι τέχνες, με τη μορφή που τα ξέραμε τουλάχιστον, δεν είναι χρήσιμα, καθώς έπαψαν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στη σύγχρονη κοινωνία. Μια κοινωνία που -κατά τους εμπνευστές της- πρέπει να κινείται αποκλειστικά στις ράγες της χρησιμοθηρικής «σημαίας», άρα να υποτάσσεται στη σχέση «κόστους-οφέλους».
Στον πολιτισμό άλλωστε, διατείνονται οι ίδιοι, κι έχουν δίκιο στο σημείο αυτό, πέρα από τα γράμματα και τις τέχνες εντάσσονται πολλές ακόμη δραστηριότητες οι οποίες συναρτώνται με το πώς ζουν οι άνθρωποι, πώς μαγειρεύουν, ντύνονται, πώς διασκεδάζουν ή θρηνούν, πώς διακοσμούν τη ζωή, το χρόνο και το χώρο τους. Δεν λείπουν -διατείνονται- τα εκφραστικά μέσα στους καιρούς μας, απλώς αυτά έχουν εξελιχθεί από τη σκέψη και την επινοητική φαντασία του σημερινού ανθρώπου, έτσι ώστε να ακυρώνουν κάθε αντίληψη που θεωρούσε ως σπουδαία έργα πολιτισμού, μόνο εκείνα που προέκυπταν ως φυσική και αυθεντική συνέπεια της ανθρώπινης προέκτασης στο χώρο.
Τα σημερινά «σπουδαία» έργα κατά συνέπεια, είτε μας αρέσει είτε όχι, εικονογραφούνται και παίζονται στην τηλεόραση. Στην οθόνη της καταργούνται οι φραγμοί ανάμεσα στην τέχνη και την πραγματική ζωή, εκεί απαξιώνονται ιδέες, πολτοποιούνται αρχές, λοιδωρούνται σοβαροί άνθρωποι. Στον έγχρωμο και συνάμα εξαιρετικά σκοτεινό της κόσμο, όλοι θεωρητικά έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν, να κρίνουν, να νουθετούν ή εγκαλούν τους άλλους, το βάθος των μυστικών του μέσου ωστόσο, το γνωρίζουν μόνο οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του, οι υπόλοιποι είμαστε απροετοίμαστοι ή αδαείς να αντιληφθούμε το «μεγαλείο» της τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις κρίσιμες μέρες της χρεοκοπίας και σ’ εκείνες που θα ακολουθήσουν είναι ανάγκη να εστιάσουμε στα Μέσα Ενημέρωσης με στόχο να αποδομήσουμε τη λειτουργία τους όσο περισσότερο γίνεται. Και αυτό, διότι στους σκοτεινούς θαλάμους τους «κατοικεί» η πρώτη, όχι η τέταρτη εξουσία όπως λάθος νομίζουμε και διαδίδουμε. Στα επιτελεία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ σχεδιάζεται και εκτελείται το κρυφό παιχνίδι των οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων, εκεί διαμορφώνεται η άποψη που μεθοδικά και ύπουλα διοχετεύεται στις συνειδήσεις των πολιτών, χειραγωγώντας τις.
Η μετεκλογική εικόνα όσο ευχάριστη κι αν είναι δεν θα μορφοποιηθεί θετικά δεν θα ερμηνευθεί με τη χρήση παλιών εργαλείων ούτε με ιδεοληπτικούς ναρκισσισμούς που εκτυλίσσονται στα «κραυγαλέα» τηλεοπτικά πάνελ. Τα εναλλακτικά μηνύματα -εάν και εφόσον υπάρχουν- δεν θα βρουν πέρασμα στο σώμα της κοινωνίας, αν δεν προηγηθεί συστηματική δουλειά η οποία να αποκωδικοποιεί, να αποκαλύπτει την τρομακτική δύναμη των Μέσων «ενημέρωσης» και των μηχανισμών τους. Η πολιτική δεν είναι μάρκετινγκ ούτε και αποκλειστική υπόθεση του πολιτικού προσωπικού.
Οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης, όσοι ακόμη παραμένουν αλώβητοι από την πολιτισμική ομογενοποίηση και την παραπληροφόρηση πρέπει να συμβάλουν με κάθε κόστος στην απογύμνωση του συστήματος των «μέσων» και του εργαλειακού τους κόσμου.
Στον πολιτισμό άλλωστε, διατείνονται οι ίδιοι, κι έχουν δίκιο στο σημείο αυτό, πέρα από τα γράμματα και τις τέχνες εντάσσονται πολλές ακόμη δραστηριότητες οι οποίες συναρτώνται με το πώς ζουν οι άνθρωποι, πώς μαγειρεύουν, ντύνονται, πώς διασκεδάζουν ή θρηνούν, πώς διακοσμούν τη ζωή, το χρόνο και το χώρο τους. Δεν λείπουν -διατείνονται- τα εκφραστικά μέσα στους καιρούς μας, απλώς αυτά έχουν εξελιχθεί από τη σκέψη και την επινοητική φαντασία του σημερινού ανθρώπου, έτσι ώστε να ακυρώνουν κάθε αντίληψη που θεωρούσε ως σπουδαία έργα πολιτισμού, μόνο εκείνα που προέκυπταν ως φυσική και αυθεντική συνέπεια της ανθρώπινης προέκτασης στο χώρο.
Τα σημερινά «σπουδαία» έργα κατά συνέπεια, είτε μας αρέσει είτε όχι, εικονογραφούνται και παίζονται στην τηλεόραση. Στην οθόνη της καταργούνται οι φραγμοί ανάμεσα στην τέχνη και την πραγματική ζωή, εκεί απαξιώνονται ιδέες, πολτοποιούνται αρχές, λοιδωρούνται σοβαροί άνθρωποι. Στον έγχρωμο και συνάμα εξαιρετικά σκοτεινό της κόσμο, όλοι θεωρητικά έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν, να κρίνουν, να νουθετούν ή εγκαλούν τους άλλους, το βάθος των μυστικών του μέσου ωστόσο, το γνωρίζουν μόνο οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του, οι υπόλοιποι είμαστε απροετοίμαστοι ή αδαείς να αντιληφθούμε το «μεγαλείο» της τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις κρίσιμες μέρες της χρεοκοπίας και σ’ εκείνες που θα ακολουθήσουν είναι ανάγκη να εστιάσουμε στα Μέσα Ενημέρωσης με στόχο να αποδομήσουμε τη λειτουργία τους όσο περισσότερο γίνεται. Και αυτό, διότι στους σκοτεινούς θαλάμους τους «κατοικεί» η πρώτη, όχι η τέταρτη εξουσία όπως λάθος νομίζουμε και διαδίδουμε. Στα επιτελεία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ σχεδιάζεται και εκτελείται το κρυφό παιχνίδι των οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων, εκεί διαμορφώνεται η άποψη που μεθοδικά και ύπουλα διοχετεύεται στις συνειδήσεις των πολιτών, χειραγωγώντας τις.
Η μετεκλογική εικόνα όσο ευχάριστη κι αν είναι δεν θα μορφοποιηθεί θετικά δεν θα ερμηνευθεί με τη χρήση παλιών εργαλείων ούτε με ιδεοληπτικούς ναρκισσισμούς που εκτυλίσσονται στα «κραυγαλέα» τηλεοπτικά πάνελ. Τα εναλλακτικά μηνύματα -εάν και εφόσον υπάρχουν- δεν θα βρουν πέρασμα στο σώμα της κοινωνίας, αν δεν προηγηθεί συστηματική δουλειά η οποία να αποκωδικοποιεί, να αποκαλύπτει την τρομακτική δύναμη των Μέσων «ενημέρωσης» και των μηχανισμών τους. Η πολιτική δεν είναι μάρκετινγκ ούτε και αποκλειστική υπόθεση του πολιτικού προσωπικού.
Οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης, όσοι ακόμη παραμένουν αλώβητοι από την πολιτισμική ομογενοποίηση και την παραπληροφόρηση πρέπει να συμβάλουν με κάθε κόστος στην απογύμνωση του συστήματος των «μέσων» και του εργαλειακού τους κόσμου.
Σταμάτης Μαυροειδής
Σχόλια
