Οι άνεργοι στο κέντρο της σκηνής από το imerologioanergou.gr
Και ξαφνικά οι ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι μπήκαν στο κέντρο της σκηνής. Και βρέθηκαν πολλές δεκάδες μέσα σε μόλις τρεις-τέσσερις μέρες που αποφάσισαν να γράψουν την «ιστορία τους». Μια ιστορία που δεν είναι μόνο δική τους, αλλά εκατοντάδων και χιλιάδων ακόμη. Την ευκαιρία τούς την έδωσε το Ημερολόγιο ενός Ανέργου, ένας ιστότοπος (imerologioanergou.gr) που επιδιώκει «να σπάσει το ταμπού της ντροπής και να δώσει βήμα στους άνεργους προκειμένου να εκφραστούν, καταγράφοντας τα δικά τους βιώματα».
Το imerologioanergou.gr είναι όμως κάτι περισσότερο από ένας χώρος που δίνει στους άνεργους τη δυνατότητα να μιλήσουν. «Είναι ένα δίκτυο αλληλεγγύης, ένας κόμβος για την αυτοοργάνωση των ανέργων, ώστε να μπορέσουν να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων, να αρθρώσουν δημόσιο λόγο, να συγκροτήσουν τις προτάσεις τους, να διεκδικήσουν», λέει ο Χριστόφορος Κάσδαγλης, ψυχή του εγχειρήματος (και ένας εκ των συνεργατών του Δρόμου). Είναι, τελικά, κάτι περισσότερο από μια κραυγή. Είναι μια καμπάνια. Παράλληλα, έχει και τον ενημερωτικό του ρόλο, καθώς συγκεντρώνει ειδησεογραφία και πληροφοριακά στοιχεία γύρω από την εξέλιξη του φαινομένου της ανεργίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» ξεκίνησε με 17 κειμενάκια διάσπαρτα στο βιβλίο «Ανώνυμοι Χρεοκοπημένοι» του Χριστόφορου Κάσδαγλη (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012) και είναι μια διαδικτυακή συνεργασία που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του thepressproject.gr και του kasdaglis.wordpress.com, ενώ υποστηρίζεται και φιλοξενείται από τα εξής sites και blogs: thepressproject.gr, tvxs.gr, ellinofreneia.net, koutipandoras.gr, arkoudos.com, naftilos.blogspot.gr, pitsirikos.net, kasdaglis.wordpress.com. Στην προσπάθεια αυτή έχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει οποιοδήποτε site ή blog το επιθυμεί, ενσωματώνοντας με αυτόματους χειρισμούς την εφαρμογή στις σελίδες του.
Μετά από όλα αυτά, είναι περιττό να πούμε ότι βεβαίως και πρόκειται για μια εθελοντική πρωτοβουλία…
Αντί άλλης συνέχειας, δίνουμε το λόγο στο imerologioanergou.gr και σε δύο από τους ανέργους που του έστειλαν τις «ιστορίες τους».
Χ.Π.
Κάποιος που «ήξερε πολλά»
25 χρόνια εργασιακή εμπειρία, 2 πτυχία (ΤΕΙ και ΑΕΙ), δεκάδες πιστοποιητικά σεμιναρίων σε διάφορα θέματα γύρω από το αντικείμενο εργασίας μου, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ένα μήνα πριν με απολύσουν προχώρησαν σε μείωση 25% του μισθού μου και με απέλυσαν με μειωμένη αποζημίωση. Τώρα τρέχω στα δικαστήρια.
2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ!
Πάνω από 300 βιογραφικά, αλλά ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΑ, όπως είπε χαρακτηριστικά ένας από τους ελάχιστους που μου απάντησαν, γι’ αυτό κι εγώ ΜΕΙΩΝΩ ανά διαστήματα ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΜΟΥ, τις ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΟΥ.
Giannis
Δεν θα μας διασπάσουν!
Από το 2008 έχω μείνει τρεις φορές άνεργος. Η μία χειρότερη από την άλλη. Την πρώτη φορά απολύθηκα τηλεφωνικά από την εφημερίδα που δούλευα, στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήμουν στο νοσοκομείο μετά από μια αρκετά σοβαρή επέμβαση.
Θυμάμαι σαν να είναι χθες το πρώτο βράδυ που γύρισα σπίτι. Είχαμε βάλει τα παιδιά για ύπνο. Ο μεγάλος επτά και o μικρός πέντε χρονών τότε. Περνώντας έξω από το δωμάτιό τους, τους άκουσα να ψιθυρίζουν στο σκοτάδι. «Ο μπαμπάς απολύθηκε», είπε ο μεγάλος. «Τι θα πει απολύθηκε;», ρώτησε ο μικρός. «Τον έδιωξαν από τη δουλειά». «Και τώρα τι θα κάνουμε; Πώς θα ψωνίζουμε; Τι θα τρώμε;», αναρωτήθηκε με φανερή αγωνία ο μικρός. «Μη σε νοιάζει, κοιμήσου τώρα…». Δεν ξαναμίλησαν…
Έτρεξα έξω από το σπίτι να μην ακούσουν το λυγμό μου…
Ήταν η πρώτη φορά. Μετά συνήθισα…
Έμεινα δύο χρόνια χωρίς δουλειά. Φως από πουθενά. Έφυγα μόνος για την Αθήνα αφήνοντας τη σύντροφό μου και τους γιους μου επάνω. Προσπαθούσα να πηγαίνω να τους βλέπω μια δυο φορές το μήνα. Κάθε φορά ο αποχαιρετισμός γινόταν όλο και πιο δύσκολος.
Άλλα δύο χρόνια κράτησε αυτή η εσωτερική μετανάστευση. Αντέξαμε…
Κατέβηκαν κι εκείνοι στην Αθήνα. Ξεκινούσαμε όλοι από το μηδέν. Πρόσφατα έμαθα ότι ο μικρός έκλαιγε κάθε βράδυ -μα κάθε βράδυ- για μένα…
Κι ύστερα ήλθε η δεύτερη περίοδος ανεργίας. Το ’11, για πάνω από δέκα μήνες…
Χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς δεδουλευμένα…
Πεταμένοι στο δρόμο…
Αντέξαμε και πάλι…
Τώρα είμαστε και πάλι μπροστά στο φάσμα της πιο σκληρής ακόμη κατάστασης: των απλήρωτων εργαζόμενων!
Ατσάλι γίναμε και οι τέσσερις. Ό,τι και να μας συμβεί, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας διαλύσει. Να μας διασπάσει. Και τις δύο φορές με στήριξαν τα παιδιά μου… Μέχρι τον κουμπαρά τους άνοιξαν για να πάμε να ψωνίσουμε…
Ούτε και τώρα θα μας λυγίσουν!
Anemos
