Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας. Μου κάνουν πάντα εντύπωση αυτά τα παιχνίδια της ειδησεογραφίας. Να, όπως αυτό εδώ με τη Σούδα, που συγκεντρώνει σε μια γωνιά της χώρας όλο τον θίασο του παραλόγου, ως προς το μεταναστευτικό και την πολεμική πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που γεμίζει με πτώματα μεταναστών τις θάλασσες.
Σε αυτή τη γωνιά, λοιπόν, είχαμε σε μία εβδομάδα όλο το σενάριο να εκτυλίσσεται περίπου «μονοπλάνο», που θα λέγανε και οι σκηνοθέτες…
Σκηνή πρώτη: Φτάνει στη Σούδα το καράβι με τους 200 μετανάστες που επιστρέφουν από την Υπατία. Νικητές, με την πρώτη νίκη, όπως λένε οι ντόπιοι αλληλέγγυοι, στην εποχή του Μνημονίου. Οι ίδιοι οι μετανάστες μιλούν για δικαίωση.
Για την ίδια δικαίωση που δεν πρόλαβαν καν να διεκδικήσουν οι δυστυχείς από το Μπαγκλαντές, που τους ξεβράζει η θάλασσα, την ίδια ακριβώς βραδιά, λίγα μόνο μέτρα πιο πέρα. Συνολικά 13 νεκροί και ένας ακόμα αγνοούμενος, από τους άλλους, που ρίσκαραν κι αυτοί τη ζωή τους με έναν πήδο, αλλά έχασαν, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο αντί του πολέμου στη Λιβύη ή της φτώχειας του Μπαγκλαντές.
Και όλα αυτά, υπό τον συνεχή ήχο αμερικανικών πολεμικών ελικοπτέρων που πετάνε καθημερινά σε σχηματισμούς και με προκλητικό τρόπο πάνω από το κέντρο της πόλης μεταφέροντας στρατιώτες για ασκήσεις στην περιοχή του Μάλεμε. Η περιοχή θυμίζει (και είναι) στρατοκρατούμενο έδαφος και η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στα νατοϊκά σχέδια στη Βόρεια Αφρική, με τη βάση να βρίσκεται εδώ και μέρες σε πλήρη ετοιμότητα.
Κερασάκι στην τούρτα, οι «κατηφείς» δηλώσεις των αρχών του λιμενικού και της αστυνομίας. Οι αρμόδιοι μιλούν για διάψευση (δυστυχώς) των ελπίδων τους ότι οι μετανάστες ίσως να είχαν μπορέσει να βγουν ζωντανοί στη στεριά. Κι όμως, είναι οι ίδιοι «κατηφείς» που είχαν στήσει ανθρωποκυνηγητό, για να τους συλλάβουν αν τυχόν κανείς είχε καταφέρει να φτάσει στην ξηρά. Υπό μία έννοια, όμως, οι δυστυχείς από το Μπαγκλαντές δεν τους έκαναν τη χάρη…
Η ταινία τελειώνει με τροφή για σκέψη για τους προβληματισμένους θεατές.
Σύντομα, σε έναν κινηματογράφο κοντά σας ή και στην επόμενη ειδησεογραφική σας πραγματικότητα…
Σκηνή πρώτη: Φτάνει στη Σούδα το καράβι με τους 200 μετανάστες που επιστρέφουν από την Υπατία. Νικητές, με την πρώτη νίκη, όπως λένε οι ντόπιοι αλληλέγγυοι, στην εποχή του Μνημονίου. Οι ίδιοι οι μετανάστες μιλούν για δικαίωση.
Για την ίδια δικαίωση που δεν πρόλαβαν καν να διεκδικήσουν οι δυστυχείς από το Μπαγκλαντές, που τους ξεβράζει η θάλασσα, την ίδια ακριβώς βραδιά, λίγα μόνο μέτρα πιο πέρα. Συνολικά 13 νεκροί και ένας ακόμα αγνοούμενος, από τους άλλους, που ρίσκαραν κι αυτοί τη ζωή τους με έναν πήδο, αλλά έχασαν, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο αντί του πολέμου στη Λιβύη ή της φτώχειας του Μπαγκλαντές.
Και όλα αυτά, υπό τον συνεχή ήχο αμερικανικών πολεμικών ελικοπτέρων που πετάνε καθημερινά σε σχηματισμούς και με προκλητικό τρόπο πάνω από το κέντρο της πόλης μεταφέροντας στρατιώτες για ασκήσεις στην περιοχή του Μάλεμε. Η περιοχή θυμίζει (και είναι) στρατοκρατούμενο έδαφος και η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στα νατοϊκά σχέδια στη Βόρεια Αφρική, με τη βάση να βρίσκεται εδώ και μέρες σε πλήρη ετοιμότητα.
Κερασάκι στην τούρτα, οι «κατηφείς» δηλώσεις των αρχών του λιμενικού και της αστυνομίας. Οι αρμόδιοι μιλούν για διάψευση (δυστυχώς) των ελπίδων τους ότι οι μετανάστες ίσως να είχαν μπορέσει να βγουν ζωντανοί στη στεριά. Κι όμως, είναι οι ίδιοι «κατηφείς» που είχαν στήσει ανθρωποκυνηγητό, για να τους συλλάβουν αν τυχόν κανείς είχε καταφέρει να φτάσει στην ξηρά. Υπό μία έννοια, όμως, οι δυστυχείς από το Μπαγκλαντές δεν τους έκαναν τη χάρη…
Η ταινία τελειώνει με τροφή για σκέψη για τους προβληματισμένους θεατές.
Σύντομα, σε έναν κινηματογράφο κοντά σας ή και στην επόμενη ειδησεογραφική σας πραγματικότητα…
Σχόλια
