*Στίχος του Κώστα Βίρβου από τραγούδι του Θόδωρου Δερβενιώτη
Όπως λέμε συχνά εμείς οι πολυγραφότατοι, δεν είχα σκοπώ να μιλήσω, αλλά… διάβασα τα τεκμηριωμένα κείμενα του Βασίλη Ξυδιά, του Ρούντι Ρινάλντι, της Ειρήνης Μιγάδη και του Άλκη Μαύρου στα σχόλια για το «συμβάν» στο Δίστομο και σκέφτηκα ότι αν υπερβαίναμε τη λογική του «άσπρο-μαύρο», ότι ο ένας έχει δίκιο και ο άλλος έχει άδικο, ίσως να ήμασταν πιο κοντά στην κατανόηση και το δίκιο.
Νομίζω, λοιπόν, ότι ο Μανώλης Γλέζος και η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουν εν μέρει δίκιο και εν μέρει άδικο. Η Ζωή έχει δίκιο γιατί έκανε αυτό που θα έκανε ένας οποιοσδήποτε αγωνιστής εάν εμφανιζόταν ο Αμερικανός πρέσβης στις 17 Νοέμβρη στο προαύλιο του Πολυτεχνείου για να καταθέσει στεφάνι με την αμερικάνικη σημαία για τα θύματα της δικτατορίας. Και μια τέτοια παρέμβαση, είτε με τον Γερμανό πρέσβη είτε με τον Αμερικάνο είτε με τον Εγγλέζο, δεν μπορεί να γίνει κομψά. Χάνει, όμως, το δίκιο της όταν υιοθετεί ένα κείμενο συνεργάτη της που κατηγορεί τον Γλέζο ότι έβαλε με μανία τη γερμανική σημαία πάνω στο μνημείο των θυμάτων του Διστόμου. Γιατί αυτό είναι χοντράδα ολκής.
Ο Μανώλης έχει δίκιο στέλνοντας ένα ανάγλυφο μήνυμα πολιτισμού στο γερμανικό λαό χωρίς να κάνει πίσω στις καταγγελίες του και στα αιτήματα οικονομικών επανορθώσεων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα. Το μουντζούρωσε κάπως λέγοντας ότι «ο γιος του εγκληματία δεν ευθύνεται για τα εγκλήματα του πατρός του», ενώ είναι απολύτως σαφές και ευδιάκριτο ότι ο πρέσβης δεν καταθέτει στεφάνι σαν γιος του πατρός του, αλλά σαν εκπρόσωπος μιας εξουσίας που δεν έχει επιδείξει καμία έμπρακτη μεταμέλεια για τα εγκλήματα του γερμανικού κράτους σε βάρος της Ελλάδας και συνεχίζει με μεγάλη σκληρότητα να εφαρμόζει εναντίον των Ελλήνων μια πολιτική λεηλασίας και υποδούλωσης που επιεικώς χαρακτηρίζεται ως μαζικός ταπεινωτικός στραγγαλισμός.
Όμως, ανεξάρτητα από το ποιος έχει περισσότερο δίκιο ή άδικο, είτε το θέλουν είτε όχι, η Κωνσταντοπούλου και ο Γλέζος αλληλοσυμπληρώθηκαν στο Δίστομο. Έθεσαν το ζήτημα του εγκλήματος από δύο συγκοινωνούσες σκοπιές που μαζί εκφράζουν αφενός το διαχρονικό αποτροπιασμό μας για το ιδιαζόντως απεχθές έγκλημα της σφαγής των αμάχων και τον τρόπο διαχείρισής του «από τα παιδιά των πατέρων τους» έναντι των «παιδιών των θυμάτων τους» και αφετέρου τη διάθεση να υπερβούμε προς στιγμήν στον τόπο του μαρτυρίου το θυμό μας για τα εγκλήματα του «Γερμανού πατρός» γιατί εκτός από αγανακτισμένοι είμαστε και πιο πολιτισμένοι από τους «γιους του».
Εύκολα πέφτει κανείς στη λούμπα να βάλει τσιριχτές φωνές, όπως έγινε για άλλη μια φορά στα τουίτερ και τα φέισμπουκ. Δύσκολα είναι να τα διαχειριστείς ψύχραιμα. Γι’ αυτό, ας μην βιαζόμαστε να τονίζουμε τις όποιες αστοχίες/ευστοχίες της Ζωής, του Μανώλη, του Στέλιου, του Ρούντι ή του Βασίλη, αλλά να προσπαθούμε να τις διορθώνουμε και να συγκλίνουμε, γιατί τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο ειδικά όταν πρόκειται για αντιθέσεις που προκύπτουν μέσα στο λαό, που θα έλεγε και ο Πρόεδρος…
Επιζών,
Γκαούρ
