I-phone, selfie φωτογραφίες, Facebook, Instagram, Twitter, ποστ, like, comments, blog και άλλα πολλά… Κάποια από τα στοιχεία της καθημερινότητας, κυρίως των νέων ανθρώπων, χωρίς τα οποία δεν ζουν ή καλύτερα επιλέγουν να μη μπορούν να ζήσουν.
Θα μπορούσαμε να πούμε τα σχετικά για την εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία βοηθάει στην επικοινωνία και τη διάδοση της γνώσης κ.λπ. Αυτό είναι το ένα μέρος της ιστορίας. Γρήγορα, όμως, προκύπτει το ερώτημα: Γιατί έχει χαθεί η επικοινωνία ενώ καθημερινά «μιλάμε» με τόσο κόσμο; Γιατί φοβόμαστε το διπλανό μας αλλά στο Διαδίκτυο είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε και τις πιο προσωπικές μας στιγμές με εκατοντάδες ανθρώπους; Τι σημασία έχει αν θα έχουμε την τάδε ή τη δείνα φωτογραφία; Τι σημασία έχει πόσα λάικ πήραμε; Τι σημασία έχει να μοιραστούμε μία άποψή μας δημόσια χωρίς να μπορούμε να ανοίξουμε ένα διάλογο που θα καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, άποψη, ενέργεια; Πόσοι από εμάς εγκλωβιζόμαστε και κρυβόμαστε νομίζοντας ότι μία ανάρτηση μπορεί από μόνη της να αποτελέσει αντίδραση σε όσα μας συμβαίνουν ή μία επαναστατική ενέργεια;
Φαίνεται ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη για επικοινωνία αλλά κάπου έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Είναι σαν να φοράμε τη μάσκα του πληκτρολογίου και να γινόμαστε ανίκητοι, την ίδια στιγμή που φοβόμαστε να εκτεθούμε, να αντιπαρατεθούμε, να αγγίξουμε, να γελάσουμε, να ζήσουμε, να ακούσουμε, να κοιτάξουμε στα μάτια τον διπλανό μας, να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Με ένα κλικ σύνδεσης ή αποσύνδεσης όλα μοιάζουν να αρχίζουν ή να τελειώνουν εκεί. Έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας και ώρες-ώρες μάς έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε άτολμοι και ανίκανοι για κάτι διαφορετικό. Γιατί, προφανώς, μία τέτοια στάση ζωής θα βόλευε αρκετά όσους πέντε χρόνια τώρα προσπαθούν να καταστρέψουν τη ζωή και τη χώρα μας και αυτό προωθείται με νύχια και με δόντια.
Η νεολαία θα ήταν προτιμότερο, φαινομενικά ανήμπορη, να κάτσει στον καναπέ της απαθέστατη, να κοιτά τις εξελίξεις να περνούν και να κουτσο-ενημερώνεται. Όμως, έχει αποδειχτεί ότι είμαστε μια έξυπνη γενιά που μπορεί να κάνει πολλά και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας υποτιμούν. Αυτό δεν σημαίνει ν’ απαρνηθούμε την εξέλιξη και την τεχνολογία, ούτε να γυρίσουμε στις… σπηλιές, αλλά να καταλάβουμε ότι έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας και πρέπει αξιοποιώντας το να φανταστούμε πώς θα ήταν ένα κοινωνικό Μέσο επικοινωνίας που καθένας μας θα ήταν ελεύθερος να εκφραστεί, να ακούσει και να συναποφασίσει, δίνοντας ένα ραντεβού με όλους τους διαδικτυακούς «φίλους» εκεί έξω στο δρόμο, όπου αρχίζει και τελειώνει ο αγώνας της πραγματικής ζωής…
Ηλιάνα Λέγγα
