Δύο χρόνια αδυσώπητης εσωτερικής πάλης χρειάστηκαν στον Τραμπ για να μπορέσει να κλείσει το ραντεβού με τον Πούτιν – ορίστηκε (;) για τις 16 τρέχοντος. Ο Τραμπ είχε δηλώσει ότι θέλει να συναντήσει τον Πούτιν μόλις εξελέγη πρόεδρος. Η «ομάδα Ομπάμα-Κλίντον», η κυρίαρχη ελίτ της παγκοσμιοποίησης, σπατάλησε πολλές δυνάμεις για να το ματαιώσει.
Στο ερώτημα «και τι μας νοιάζει εμάς;» η απάντηση είναι σαφής: Τίποτα δεν έχει γίνει στην Ελλάδα, χωρίς τη θέληση, την ενεργό ανάμιξη και τις υποδείξεις των ξένων. Η ναυμαχία στο Ναβαρίνο κατέληξε στην ίδρυση του ελληνικού κρατιδίου ως προτεκτοράτου των τριών «προστάτιδων» Δυνάμεων, Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας και όχι ως κυρίαρχου κράτους, σύμφωνα με τις προθέσεις και τις θυσίες των αγωνιστών του ‘21. Η καταστροφή της Σμύρνης ήταν συνέπεια της αγγλικής πολιτικής. Η Γιάλτα, και όχι η επική Εθνική Αντίσταση, τοποθέτησε την Ελλάδα στο στρατόπεδο της Δύσης με τη συμφωνία Στάλιν-Ρούσβελτ-Τσώρτσιλ. Η τύχη της χώρας, τους δυο αιώνες που πέρασαν από την απελευθέρωση, έχει εξαρτηθεί όχι από τους αγώνες των Ελλήνων αλλά από τους ισχυρούς ξένους σε συνδυασμό με την αδυναμία μας να αντιληφθούμε τι θέλουν, ώστε να αντιδράσουμε αναλόγως. Αντίστροφα, ο Ερντογάν επιβιώνει επειδή γνωρίζει άριστα το διεθνές τοπίο και ισορροπεί τέλεια, για την ώρα. Η διαφορά είναι ότι ο Ερντογάν έχει κληρονομιά την παράδοση της Υψηλής Πύλης, την εξωτερική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ εμείς περάσαμε κατ’ ευθείαν από την τουρκοκρατία στην ξενοκρατία. Η ατροφική αντίληψη του διεθνούς περιβάλλοντος έχει αποδειχθεί, μαζί με την εθελοδουλία, καταστροφική για τη χώρα, προκαλεί σοβαρές ζημίες π.χ. με το Σκοπιανό και προμηνύει νέες συμφορές.
Νέα Γιάλτα;
Η συνάντηση Τραμπ-Πούτν δεν οδηγεί σε νέα Γιάλτα. Αλλά αν υπάρξουν στοιχεία προσέγγισης, ίσως ηρεμήσει, για λίγο, το διεθνές τοπίο. Κυρίως, όμως, θα μειωθεί η ισχύς του Βερολίνου, κάτι καλό για την Ελλάδα, και γενικότερα θα ζημιωθούν σε Ε.Ε. και ΗΠΑ οι ελίτ υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Μην ξεχνάμε ότι ο Ομπάμα, αποχωρώντας, απέρριψε τον Τραμπ και έχρισε τη Μέρκελ ηγέτη του δυτικού κόσμου. Η διεθνής ελίτ της παγκοσμιοποίησης όρισε τη Γερμανία ως τον αντίπαλο των ΗΠΑ για την ηγεμονία της Δύσης. Ο διχασμός της Δύσης, ο ανελέητος εμφύλιος στις κορυφές της ελίτ, είναι το καθοριστικό γεγονός της εποχής. Πιο σημαντικό από τον κινέζικο ανταγωνισμό στο παρόν και στο άμεσο μέλλον. Αν οι ΗΠΑ πάψουν να κυριαρχούν στην Ευρώπη, αναπότρεπτα θα παρακμάσουν σε χρόνο μηδέν. Οι Ευρωπαίοι είναι αδύναμοι να αντισταθούν στον οποιοδήποτε.
Ο Τραμπ διαπίστωσε: Πρώτον ότι οι αντίπαλοι, Ρωσία, Κίνα, BRICS, κ.λπ. συνασπίστηκαν, οι ΗΠΑ βούλιαζαν στα χρέη, το δολάριο κατέρρεε, η οργή των φτωχών, άνεργων, λευκών και έγχρωμων Αμερικανών έφτανε στα άκρα, οι σύμμαχοι στη Δύση πλούτιζαν και από υποτελείς μετατρέπονταν σε ανταγωνιστές. Και δεύτερον, διαπίστωσε ότι η αύξηση των αμυντικών δαπανών δεν αποτελούσε, πλέον, ατμομηχανή για την ανάπτυξη, συνολικά, της οικονομίας. Το μοντέλο έπρεπε να αλλάξει. Στόχος ήταν να εξουδετερωθεί η «Ομάδα Κλίντον» και να εξαρθρωθεί η συνοχή του αντίπαλου, εκεί που διατηρούσε ακμή και ισχύ: στην Ε.Ε. υπό την ηγεσία της Μέρκελ. Ο ορισμός του ραντεβού με τον Πούτιν υποδηλώνει ότι ο Τραμπ επιβάλλεται. Από την άλλη, κανείς, υποτίθεται, δεν ξέρει, δεν λέει και δεν μπορεί να αποδείξει, ότι η παρά λίγο κατάρρευση της Μέρκελ δεν οφείλεται (και) σε αμερικανικό δάκτυλο.
Η συνάντηση Τραμπ-Πούτν δεν οδηγεί σε νέα Γιάλτα. Αλλά αν υπάρξουν στοιχεία προσέγγισης, ίσως ηρεμήσει, για λίγο, το διεθνές τοπίο. Κυρίως, όμως, θα μειωθεί η ισχύς του Βερολίνου, κάτι καλό για την Ελλάδα, και γενικότερα θα ζημιωθούν σε Ε.Ε. και ΗΠΑ οι ελίτ υπέρ της παγκοσμιοποίησης
Οι ΗΠΑ έχουν πάντα στρατό (κατοχής) και ασφαλώς έχουν και πολλά πλοκάμια στις «ευαίσθητες περιοχές» της εξουσίας στο γερμανικό κράτος. Πάντως, δημοσίως, ο Τραμπ επαινεί κάθε Ευρωπαίο ηγέτη, π.χ. στην Ουγγαρία και Ιταλία, αντίθετο στο Βερολίνο, ιδίως στο θέμα της μετανάστευσης. Το αποκορύφωμα είναι ότι διέρρευσε πως ο Τραμπ ζήτησε από τον Μακρόν να φύγει από το ΝΑΤΟ. Ο Τραμπ δεν υπολόγισε ότι λείπουν πολλοί πόντοι από το παιδί του Ρότσιλντ για να το παίξει Ντε Γκωλ.
Ο Τραμπ καλεί τους συμμάχους να αναλάβουν στο ΝΑΤΟ το κόστος που τους αναλογεί για την κοινή άμυνα. Πληρώνουν οι ΗΠΑ και οι Γερμανοί θησαυρίζουν. Η Μέρκελ απαντά απειλώντας ότι θα δημιουργήσουν ανεξάρτητη στρατιωτική ευρωπαϊκή δύναμη. Ονειρεύονται στο Βερολίνο τη ρεβάνς, την τρίτη απόπειρα κυριαρχίας της Γερμανίας στον κόσμο, υπό τη σκέπη της παγκοσμιοποίησης, κατά την διαθήκη Ομπάμα. Αυτό είναι το υπόβαθρο για την ανελέητη στάση της Γερμανίας απέναντί μας. Δεν είναι (μόνο) εκδίκηση για το παρελθόν αλλά κυρίως προληπτική πολιτική. Για την αδύναμη Ελλάδα, ασφυκτική μέγγενη. Για την αποφασιστική Ιταλία, κατανόηση. Οι ΗΠΑ του Τραμπ λένε πολλά καλά λόγια για την Ελλάδα (ο πρεσβευτής Πάιατ) αλλά λείπουν πράξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ευνουχίζει κάθε διάθεση αντίδρασης, αντιθέτως πλειοδοτεί, χωρίς κέρδος, σε πράξεις εχθρικές στη Ρωσία.
Τα αν
Αν στη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν υπάρξει συνέχεια. Αν συζητήσουν για τα Βαλκάνια. Και αν βρουν κοινά σημεία, βλαπτικά για τις γερμανικές φιλοδοξίες. Αν προσεγγίσουν στα ευρωπαϊκά, σε αντίθετη τροχιά με τη γερμανική πολιτική. Αν συμπλησιάσουν στα περί την Τουρκία χωρίς να βλάπτουν την Ελλάδα. Αν κάτι από όλα αυτά δρομολογηθεί, τότε ίσως πάρουμε μια μικρή ανάσα. Αλλά, αν δεν έχουμε το σθένος να μαζέψουμε ούτε τα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι, οι πιθανότητές μας μηδενίζονται. Αντίστροφα, θα ήταν άστοχο να πουλήσουμε το τομάρι μας πριν καν αντικρύσουμε την αρκούδα. Ίδωμεν.
