Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης παραδομένη σε επιχειρησιακό σχέδιο εξυγίανσης… με εκποίηση των 2 κερδοφόρων εργοστασίων της!
Της Λίτσας Αμμανατίδου-Πασχαλίδου*
Εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να καταστεί η Ελλάδα μια χώρα που δεν θα παράγει και θα είναι εξαρτημένη από εισαγωγές ακόμη και σε βασικά προϊόντα διατροφής που παρήγαγε για πάνω από 50 χρόνια. Ένα από αυτά είναι και το τεύτλο το οποίο καλλιεργείται από τη Στερεά Ελλάδα έως την ακριτική Ορεστιάδα και απαξιώνεται, ειδικά την τελευταία δεκαετία, από τις επιβαλλόμενες πολιτικές της ΚΟΑ Ζάχαρης σε συνδυασμό με τις αποφάσεις διαχρονικά και διακομματικά των διορισμένων διοικήσεων της ΕΒΖ.
Πολλά σκάνδαλα κακοδιαχείρισης βλέπουν το φως της δημοσιότητας, προσωπικά μαζί με τη Δ. Χαραλαμπίδου και τον Δ. Στρατούλη είχαμε καταθέσει πριν 2 χρόνια μηνυτήρια αναφορά με την ιδιότητα τότε ως βουλευτές, αλλά που εντέλει χρησιμοποιούνται για το οριστικό λουκέτο μιας άλλοτε ανθούσας βιομηχανίας που η συμβολή της στον τομέα της μεταποίησης συνδεδεμένη με την παραγωγή αλλά και τις εξαγωγές ζάχαρης συνέβαλε καθοριστικά στην εθνική οικονομία.
Για την ιστορία θα αναφέρω πως από τα πέντε εργοστάσια που είχε η χώρα και τα δύο διαλύθηκαν και πουλήθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους ως παλιοσίδερα…, αυτά που απέμειναν είναι ο επόμενος στόχος, όπως στόχος είναι και τα δύο εργοστάσια που διαθέτει ο όμιλος της ΕΒΖ στη Σερβία.
Πριν από 4 χρόνια μετά την σκανδαλώδη πώληση-εκχώρηση της ΑΤΕ στην ΠΕΙΡΑΙΩΣ και το πέρασμα της θυγατρικής βιομηχανίας της ΑΤΕ στον εκκαθαριστή, για όλο τον όμιλο (Ελλάδα και Σερβία) είχαμε τιμή εκκίνησης 40 εκατ. ευρώ… Η πραγματικότητα είναι ότι ο Όμιλος της ΕΒΖ διαθέτει ακίνητα που η αξία τους ξεπερνά τα 94 εκατομμύρια ευρώ, συνολική περιουσία αξίας τουλάχιστον 200 εκατομμυρίων ευρώ (Εξαμηνιαία Οικονομική Έκθεση, Ιούλιος – Δεκέμβριος 2012), ενώ η ελάχιστη αξία μόνο των δύο εργοστασίων του Ομίλου στη Σερβία εκτιμάται κατ’ ελάχιστο στα 133 εκατομμύρια ευρώ (Ετήσια Οικονομική Έκθεση ΕΒΖ Α.Ε 2009). Πριν από ένα χρόνο έγινε μία γιγάντια προσπάθεια στήριξης της ΕΒΖ από τον τότε υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτη Λαφαζάνη και από τη διορισμένη Διοίκηση ώστε και να πληρωθούν οι τευτλοπαραγωγοί και να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο της Ορεστιάδας, με στόχο να ξανανοίξει την επόμενη χρονιά, και των Σερρών και του Πλατέως να παίξει επιτελικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της βιομηχανίας. Η ανάσα ρευστότητας που δόθηκε των 30 εκατ. ευρώ για την εθνικής σημασίας βιομηχανία, είναι γεγονός πως χρησιμοποιείται από όσους έχουν ως στόχο το λουκέτο της ΕΒΖ, ξεκινώντας από την Ε.Ε., η οποία θεωρεί τα χρήματα κρατική χρηματοδότηση…Κι ενώ δεν είναι έτσι, αφού προέρχονταν από το ταμείο της εκκαθάρισης, διότι ποτέ η ΕΒΖ δεν είχε πρόσβαση σε κρατικές επιχορηγήσεις αλλά δανειζόταν από τη μητρική της ΑΤΕ, με επιτόκια μέχρι και 12%, βάσει νομοθεσίας όταν μια επιχείρηση κρίνεται στρατηγικής σημασίας μπορεί να δώσει στήριξη για τη διάσωση και ανάπτυξή της μέχρι 50%.
Σήμερα βλέπουμε μια ακόμη προσπάθεια εκποίησης περιουσιακών στοιχείων μέσα από την πώληση των δύο εργοστασίων στη Σερβία, των μόνων κερδοφόρων, που περιλαμβάνει το επιχειρησιακό σχέδιο εξυγίανσης για να υπάρξει νέα δανειοδότηση ως απαίτηση της Τράπεζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ σε συνεννόηση με το υπουργείο Οικονομίας και τη νέα Διοίκηση του Ομίλου, για 25 εκατ. ευρώ!
Η λογική της εκποίησης των κερδοφόρων εργοστασίων της Σερβίας σε άλλη ανταγωνίστρια εταιρεία δείχνει ξεκάθαρα την πολιτική στόχευση για την τευτλοκαλλιέργεια στην Ελλάδα και μάλιστα πατώντας στην όντως άθλια οικονομική κατάσταση των εγχώριων εργοστασίων, προχωρά σε δραστική μείωση των τιμών παραγωγού οι οποίες μειώθηκαν και πριν δύο χρόνια και μια ακόμη δραστική μείωση του μισθολογικού κόστους, που δεν υπάρχει περίπτωση να δώσει αναπτυξιακή προοπτική. Και είμαστε στη μέση της σποράς τεύτλων όπου οι αγρότες έχουν ήδη σπείρει 35.000 στρεμ. με αυξητικές τάσεις σε σχέση με προηγούμενες χρονιές…
Η ΠΕΙΡΑΙΩΣ αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τροχοπέδη στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η μόνη λύση είναι η ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε., η έξοδος από τα μνημόνια με διαγραφή χρέους και η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με εργαλείο το εθνικό νόμισμα. Και αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι πολιτική επιλογή της σημερινής μεταλλαγμένης κυβέρνησης που τα θεμέλιά της τρίζουν όπως και των προηγούμενων!
Η Λίτσα Αμμανατίδου-Πασχαλίδου είναι πρ. βουλευτής της Λαϊκής Ενότητας στη Β’ Θεσσαλονίκη
