Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το στίγμα των εκλογών –αλλά και της «νέας» πολιτικής συνθήκης που ξανοίγεται μπροστά μας μετά την 7η Ιουλίου – το αποτύπωσε πολύ εύγλωττα η εικόνα της ερημιάς στην πλατεία Συντάγματος, με τη δημοσιογράφο του πάντοτε αγαπημένου μας ΣΚΑΪ να κάθεται αμήχανη στα σκαλάκια και να προσπαθεί να γεμίσει τη σιωπή, τραυλίζοντας αρλούμπες. Εκλογές απελπισμένες, βουβές και πένθιμες, χωρίς ιδεολογική αναφορά και –το σημαντικότερο– χωρίς κανένα πρόταγμα.
Τι εννοώ με τη λέξη «πρόταγμα»; Να σας το εξηγήσω με μια εικόνα. Φανταστείτε ένα παχύσαρκο και εξηλιθιωμένο παιδί, που τρέφεται αποκλειστικά με πίτσες και σουβλάκια. ΄Η πάλι, φανταστείτε έναν αεροπορικό επιβάτη, που ταξιδεύει εικοσιοκτώ ώρες ακατάπαυστα, και έχει να διαλέξει για τρίτη συνεχόμενη φορά ανάμεσα σε πλαστικό ψάρι και σε πλαστικό κοτόπουλο. ΄Η ακόμα, φανταστείτε έναν αυνάνα κι έναν αγοραφοβικό, που ολόκληρη η ερωτική τους ζωή εξαντλείται σε εναλλάξ βίζιτες: τη μία φορά με την «Πόλα», την άλλη φορά με τη «Λόλα».
Ε λοιπόν, «πρόταγμα» σημαίνει να θέτεις εξαρχής τον εαυτό σου εκτός διπόλων και να πατάσσεις κατακέφαλα τη μιζέρια τους. Σημαίνει, λόγου χάρη, να ξανοίγεσαι στην απειρία των γεύσεων, να τις συνδυάζεις σπάταλα, να πειραματίζεσαι μαζί τους ως τα αστέρια, και η διατροφική σου κανονικότητα να έχει διαρρήξει προ πολλού τη σχέση της με όλες τις γαστριμαργικές προχειρότητες και εκπτώσεις. Σημαίνει να κηρύττεις ανένδοτο αγώνα ενάντια στην μονοκρατορία του πλαστικού, απαιτώντας από τις αεροπορικές εταιρίες να διευρύνουν τη γευστική τους παλέτα με καλομαγειρεμένο και θρεπτικό φαγητό, εάν επιθυμούν να σε κρατήσουν στο πελατολόγιο τους. Σημαίνει, τέλος, να μην υπενοικιάζεις απλώς το σώμα μιας γυναίκας, αλλά να κατακτάς επίσης το μυαλό και την καρδιά της –θέλω να πω, να διακινδυνεύεις μία ερωτική σχέση, η οποία θα νοηματίζει όλες τις πτυχές της ζωής σου, χωρίς να ανάγεται μονομερώς στο πορτοφόλι σου.
Πρόκειται για μία έννοια ζωτική και αναγκαία σαν τον αέρα που αναπνέουμε, η οδυνηρή απουσία της οποίας θεωρώ ότι εξαναγκάζει την πολιτική μας συνθήκη να παραπαίει εξίσου ανάμεσα στην πίτσα και το σουβλάκι, το πλαστικό ψάρι και το πλαστικό κοτόπουλο, την «Πόλα» και τη «Λόλα». Όθεν και η βουβαμάρα, η μουδιασμένη προσέλευση και η τεράστια αποχή· όθεν η σιωπηλή απελπισία (quiet desperation), για την οποία μιλούσαν έναν καιρό οι Pink Floyd· όθεν η διάχυση ενός πνεύματος κυνισμού και ιδιωτείας, κυρίως στις νεαρές ηλικίες. Ας το πάρουμε απόφαση: χωρίς πρόταγμα, χωρίς ένα άστρο να καθοδηγεί τα βήματά μας, η ζωή σέρνεται και η πολιτική εκπίπτει σε διαχείριση πολυκατοικίας. Γι’ αυτό, μην απορείτε που το μόνο πράγμα το οποίο διακινήθηκε επί της ουσίας στις παρούσες εκλογές ήταν τα πλαστικά χαμόγελα της πρωθυπουργικής οικογένειας και οι οπαδικοί πανηγυρισμοί των κομματικών γραφείων.
Παρηγοριέμαι τουλάχιστον με την ιδέα ότι πολλά ηχηρά ονόματα έμειναν εκτός. Κύριε Τατσόπουλε και κύριε Ψαριανέ, ελπίζω να μην σας χάλασε.
