Του Αχιλλέα Σταύρου
Τι κάνει μια στήλη που μιλά για τη μεταπολίτευση και για το μετά από αυτήν μπροστά στην, όπως χαρακτηρίζεται, «πιο σημαντική εκλογική μάχη της μεταπολίτευσης»; Τι λέει στους καθημερινούς ανθρώπους που ρωτούν με αγωνία και, προς όλους, δυσπιστία «τι να κάνουμε την Κυριακή;». Ας κάνω λοιπόν τις προεκλογικές μου δηλώσεις: ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυταπάτες.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να ξανακυβερνήσει όλος ο συρφετός που μας έκατσε στο κεφάλι τόσα χρόνια. Δεν θέλω να ξαναδώ τα μούτρα του Σαμαρά, του Μπένι, του Άδωνι, του Ντινόπουλου, του Αβραμόπουλου, του ΓΑΠ, του Φώτη και τόσων άλλων, καινούργιων ή παλιών, λιγότερο ή περισσότερο φαιδρών, επικίνδυνων όταν έχουν εξουσία, ανθρώπων. Εντάξει, αυτούς τους ξέρουμε. Αριστεροί είμαστε, το έχουμε σχετικά ληγμένο. Με τα δικά μας τι γίνεται; ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσω, όμως πρέπει να σου πω κάποια πράγματα, τώρα προεκλογικά. Και συγχώρεσέ με, αλλά θα τα πω σε σένα πρόεδρε Αλέξη, προσωποποιώντας όλο το κόμμα, αφού εσύ διάλεξες να γίνει έτσι. «Τι θα κάνει ο Τσίπρας», μου λένε στη γειτονιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται ως συνοδεία σου. Φταις κι εσύ, αλλά για την ανάγκη «ηγετών» που έχει η ελληνική κοινωνία θα μιλήσουμε άλλη φορά.
Λοιπόν, πρόεδρε, ήμουν, είμαι και θα είμαι ένας από τους «από κάτω». Από επιλογή, διότι δεν ανέχομαι την αδικία. Γι’ αυτό έγινα αριστερός άλλωστε. Αν, λόγου χάρη, ξαφνικά γίνει η Δεξιά αυτή που μάχεται για το δίκιο των κολασμένων της γης, θα γίνω δεξιός. Έχω τους πολλούς για αδέρφια μου και εάν είναι να γίνω «από πάνω» θα το δεχτώ μόνο αν γίνουμε όλοι μαζί. Αν φέρουμε, δηλαδή, τον κόσμο ανάποδα και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα χτίσουν μια δίκαιη, για όλους, κοινωνία. Με αυτή τη μεριά είμαι και δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Διότι δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Δεν μου έτυχε να διατελέσω υφυπουργός σαν τη Τζάκρη, ούτε να έχω ικανά χρήματα για τα ωραία σκαρπίνια του Βουδούρη και του Παραστατίδη. Με το ζόρι βγήκαν για ένα τατού (σικ) σαν της Ραχήλ. (Λιβάνης: όνομα που έμεινε στην ιστορία της μεταπολίτευσης, τώρα και σε νέα έκδοση). Γι’ αυτό σου λέω και μιλάω από ταξική σκοπιά – όπως λέει κι ο ΣΥΡΙΖΑ «ταξική μεροληψία».
Τα βλέπω τα άσχημα σημάδια, τα βλέπουμε όλοι μας. Πού είναι η λαϊκή συμμετοχή στην αλλαγή της χώρας μας; Πώς συμμετέχω στις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον μου; Δεν θέλω να σε ακούω από βήματος να μιλάς. Δεν είναι προσωπικό. Απλώς βαρέθηκα τις συγκεντρώσεις και τα λόγια. Δεν θέλω να ακούω για «δημοκρατία», θέλω να νιώθω ότι όντως υπάρχει και να είμαι μέρος της. Δεν γίνεται «η χώρα να αλλάζει» και να μας έχεις για θεατές. Κοιτάξτε, λοιπόν, να κάνετε αυτά που λέτε γιατί δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Φροντίστε να μη συνεχίσετε να μοιάζετε με τους άλλους. Δημοκρατία, αξιοπρέπεια, συμμετοχή, δημόσιο συμφέρον, ατομική ευημερία. Αν τα προχωρήσετε αυτά, ζητώ συγγνώμη για την «καχυποψία» μου και το κέρασμα δικό μου. Φτερά θα βγάλω για να συμβάλω.
Όμως, προς το παρόν, είναι κομμένα κι αν συνεχίσετε να κάνετε αυτά που σιχαθήκαμε τόσα χρόνια, λυπάμαι και το λέω ειλικρινά το «λυπάμαι», αλλά θα είμαστε απέναντι. Έτσι είναι οι συμφωνίες, όχι με το διάολο. Με τους ανθρώπους.
ΥΓ. Υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει σημασία να στηριχτούν και να εκλεγούν αυτοί.
