Τα δύο σημαντικά γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας ήταν οι εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο (εκτόξευση του νέου ρωσικού βαλλιστικού πυραύλου ως απάντηση στον τυχοδιωκτισμό ΗΠΑ-Κομισιόν να εγκρίνουν κτυπήματα της Ρωσίας με όπλα μεγάλου βεληνεκούς), και η εκεχειρία στο μέτωπο του Λιβάνου. Αυτή δείχνει μια αδυναμία του Ισραήλ να διεξαγάγει επιτυχώς πολλαπλούς πολέμους, και ιδίως να συντρίψει την παλαιστινιακή και λιβανέζικη Αντίσταση. Σήμερα, μετά από 1.000 και πάνω μέρες στο μέτωπο της Ουκρανίας και 400 και πάνω μέρες στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η νίκη θα είναι με το μέρος της Δύσης-ΗΠΑ σε βάρος της Ρωσίας (το αντίθετο συμβαίνει), ούτε ότι Ισραήλ-ΗΠΑ μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους στη Μέση Ανατολή χωρίς βαρύτατες απώλειες και εξάντληση.
Διαφαίνεται λοιπόν ότι η κρίση και αποδρομή της Δύσης δεν μπορεί να αντιστραφεί, ούτε με τη φυγή στον πόλεμο. Η ένοπλη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης συναντά μεγάλους αντιπάλους που δεν μπορεί να καταβάλει, ούτε μπορεί πλέον να υπαγορεύει όρους όπως πριν 20 χρόνια. Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν δεν είναι Γιουγκοσλαβία, Λιβύη και Ιράκ. Προβάλλει έτσι ένας νέος διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, ένας νέος καμβάς πολυκεντρικού κόσμου, νέων υπό διαμόρφωση μπλοκ, νέων δυνατοτήτων και κινδύνων ταυτόχρονα. Στο σύντομο «μεσοβασίλειο» των 2 μηνών μέχρι να αναλάβει ο Τραμπ ίσως μεθοδευτούν τετελεσμένα για να προσδεθούν οι νέες δυνάμεις διαχείρισης των ΗΠΑ. Αλλά οι κύριες τάσεις στο παγκόσμιο σκηνικό δεν μπορούν εύκολα να αντιστραφούν.
Η ένοπλη παγκοσμιοποίηση-εμπρηστής πολέμων αναγκαστικά πρέπει να δει την εσωτερική της κρίση, να κάνει αναπροσαρμογές, να εμποδίσει τη σύμπηξη ενός ευρύτατου παγκόσμιου μετώπου που θα αναζητά άλλη τάξη πραγμάτων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε αναγνώριση της αδυναμίας, πόσο μάλλον κατάρρευση. Η συλλογική Δύση παραμένει σε σχετικά ηγεμονική θέση, με τάσεις αποδυνάμωσης. Αυτό την κάνει πιο αρπακτική και απειλητική.
Οι εξελίξεις στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής έχουν παγκόσμια σημασία για έναν κυρίως λόγο: Εκεί είναι ιδιαίτερα παρούσα η μεταβλητή του λαϊκού κινήματος αντίστασης. Δεν μάχονται τακτικοί στρατοί κρατικών οντοτήτων, αλλά κυρίως δυνάμεις λαϊκής αντίστασης, προετοιμασμένες και αποφασισμένες να αντισταθούν στην κατοχή και την κτηνωδία-γενοκτονία του Ισραήλ. Το Ισραήλ ηττήθηκε και απομονώθηκε καταρχήν σε διεθνές επίπεδο εξαιτίας της γενοκτονίας και των εγκλημάτων του, ενώ και επί του πεδίου δεν μπόρεσε να κάμψει το σθένος Παλαιστινίων και Λιβανέζων – παρ’ όλα τα κτυπήματα που τους κατάφερε.
Η στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ, παρά την αθρόα υποστήριξη των ΗΠΑ-Δύσης, αδυνατεί να εξαλείψει τη Χαμάς και, πολύ περισσότερο, τη Χεζμπολά. Οι απώλειες του ισραηλινού στρατού και τα χτυπήματα μέσα στο έδαφός του οδήγησαν στην πρόσφατη εκεχειρία, που δικαιολογημένα πανηγυρίζεται από τις δυνάμεις της Αντίστασης. Ποτέ μέχρι τώρα το Ισραήλ δεν βρέθηκε σε διαρκή πόλεμο για 400 μέρες, ποτέ δεν πολεμούσε δύο και πάνω μήνες στα σύνορα του Λιβάνου χωρίς να μπορεί να προχωρήσει, ενώ σε 2 περιπτώσεις υπέστη και πλήγματα από το Ιράν.
Μια χώρα μπορεί να αμυνθεί ακόμα και απέναντι σε έναν πανίσχυρο εχθρό. Όχι με λόγια, αλλά με ολόπλευρη κινητοποίηση όλων των δυνάμεών της και με έναν στρατηγικό εθνικό και λαϊκό σχεδιασμό. Αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα στη σύγχρονη ιστορία!
Η ελίτ της χώρας μας νομίζει ότι όσο είναι εθελόδουλος κομπάρσος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Κομισιόν-Ισραήλ, προστατεύεται. Δεν κατανοεί ότι γίνεται στόχος είτε των επεκτατιστών γειτόνων είτε μεγάλων δυνάμεων, όταν μετατρέπεται σε ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο. Ήρθε μάλιστα ο νέος γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Ρούτε (μετά από επίσκεψη στην Τουρκία) και πήρε το «ναι σε όλα» από τον κ. Μητσοτάκη: λεφτά, εκπαίδευση πιλότων, και οπλισμό για την Ουκρανία. Η ελίτ και ο πολιτικός κόσμος καταλαβαίνουν μόνο την υποτέλεια, και αντιπαρατίθενται στα δευτερεύοντα: είναι αλήθεια το κεντρικό ζήτημα αν θα μειωθεί κατά… 2% ο ΦΠΑ, όταν η χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα και μετατρέπεται σε «οικόπεδο»;
Η μεγάλη γεωπολιτική αντιπαράθεση δεν φαίνεται να οδηγεί σε μια «παγκόσμια διακυβέρνηση» προς όφελος της «παγκόσμιας πλειοψηφίας», ούτε σε μια διαρκή ειρήνη. Νέοι σπασμοί και επεισόδια είναι στην ημερήσια διάταξη ενώ, παρά τις στρατοπεδεύσεις που δημιουργούνται, η αλληλεξάρτηση βασικών πλευρών είναι ακόμα μεγάλη: όλοι κινούνται στο ίδιο έδαφος, του καπιταλισμού και των αντιθέσεων που αυτός αναπαράγει. Είναι ψευδαίσθηση η αρμονική διαχείριση αυτών των αντιθέσεων στο εσωτερικό χωρών και συνασπισμών, πόσο μάλλον σε ανταγωνιζόμενα μέρη του παγκόσμιου συστήματος.
Τι λείπει; Ένα παγκόσμιο μέτωπο ειρήνης, χειραφέτησης, δημοκρατίας και αντιιμπεριαλισμού, ένας πόλος αγωνιζόμενων λαών και χωρών. Στην Ελλάδα, δε, λείπει ένα μεγάλο εγχείρημα που να θέσει το ζήτημα της Ουδετερότητας της χώρας με όρους που κατατείνουν στην ισχυροποίηση της εθνικής κυριαρχίας και της επιβίωσης του λαού. Ούτε το ένα ούτε το άλλο επιτυγχάνονται με «ανάθεση»!
