Οι αδερφοί Κοέν κάνουν μία ταινία τον χρόνο, περισσότερο από συνήθεια παρά από οτιδήποτε άλλο. Για την ακρίβεια, κάνουν μία ταινία τον χρόνο επειδή μπορούν.
Το 2004 ήταν μια αρνητική χρονιά-ορόσημο για αυτούς, γιατί έκαναν ριμέικ μιας σημαντικής κωμωδίας (Ladykillers) με χολιγουντιανό τρόπο και μηδενική κομψότητα.
Έκτοτε, καμία δουλειά τους δεν παρουσίασε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μολονότι το No Country for old men (2007) εκτιμήθηκε πολύ, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα πανάκριβο b-movie.
Το 2004 ήταν μια αρνητική χρονιά-ορόσημο για αυτούς, γιατί έκαναν ριμέικ μιας σημαντικής κωμωδίας (Ladykillers) με χολιγουντιανό τρόπο και μηδενική κομψότητα.
Έκτοτε, καμία δουλειά τους δεν παρουσίασε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μολονότι το No Country for old men (2007) εκτιμήθηκε πολύ, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα πανάκριβο b-movie.
Το True Grit είναι ένα ακόμα ριμέικ μιας παλιάς ταινίας, όπου τον κεντρικό ρόλο είχε ο Τζον Γουέιν στη δύση της καριέρας του. Δεν ήταν μια αξιομνημόνευτη ταινία, αν και τόσο το θέμα όσο και το καστ ξεχώριζαν. Από την άλλη, την ίδια εκείνη χρονιά είχε γυριστεί η Άγρια Συμμορία του Σαμ Πέκινπα που, οπωσδήποτε, έκανε μια πιο βαθιά τομή στο σινεμά.
Στο παρόν True Grit, η έφηβη Mattie Ross προσπαθεί να εντοπίσει τον δολοφόνο του πατέρα της με τη συνδρομή του σερίφη Rooster Cogburn (Τζεφ Μπρίτζες). Δεν πρόκειται περί μιας ταινίας εκδίκησης, αλλά μιας ταινίας δρόμου, που αναπτύσσει το μοτίβο της σχέσης πατέρα-κόρης η οποία δημιουργείται ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες.
Βλέποντας την ταινία σκέφτηκα ότι τίποτα πρωτότυπο δεν εμφανιζόταν στην οθόνη.
Οι Κοέν έφτιαξαν μια ακόμα ταινία στην οποία είναι εμφανέστατο το δημιουργικό τους αδιέξοδο, αλλά το έκαναν με πολλή συγκρότηση. Η σκηνοθεσία είναι μία ακόμα φορά πολύ δυναμική, ενώ η φωτογραφία του Roger Deakins, έχει πολύ πλούσιες εικαστικές συνθέσεις.
Στην ουσία, όμως, πρόκειται για ένα σινεμά ελάχιστα πρωτότυπο, που απλά συντηρεί ένα είδος (το γουέστερν) αν και εισάγει μια φεμινιστική σκοπιά, καθώς ήρωίδα είναι επιτέλους μια νεαρή γυναίκα. Το γουέστερν δεν εμπλουτίζεται σαν είδος όπως είχε γίνει με το λυρικό The Assasination of Jesse James by the coward Robert Ford (2007) αν και τα περισσότερα κλισέ του είδους είναι παρόντα.
Αισθάνομαι ότι, εν τέλει, και εμείς ως κοινό καταλήγουμε να βλέπουμε τις ταινίες των Κοέν από συνήθεια, καθώς έχουν γίνει ένα σταθερό σημείο αναφοράς, όχι όμως και κάτι δίχως το οποίο δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε.
Δημήτρης Κοτσέλης
Στο παρόν True Grit, η έφηβη Mattie Ross προσπαθεί να εντοπίσει τον δολοφόνο του πατέρα της με τη συνδρομή του σερίφη Rooster Cogburn (Τζεφ Μπρίτζες). Δεν πρόκειται περί μιας ταινίας εκδίκησης, αλλά μιας ταινίας δρόμου, που αναπτύσσει το μοτίβο της σχέσης πατέρα-κόρης η οποία δημιουργείται ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες.
Βλέποντας την ταινία σκέφτηκα ότι τίποτα πρωτότυπο δεν εμφανιζόταν στην οθόνη.
Οι Κοέν έφτιαξαν μια ακόμα ταινία στην οποία είναι εμφανέστατο το δημιουργικό τους αδιέξοδο, αλλά το έκαναν με πολλή συγκρότηση. Η σκηνοθεσία είναι μία ακόμα φορά πολύ δυναμική, ενώ η φωτογραφία του Roger Deakins, έχει πολύ πλούσιες εικαστικές συνθέσεις.
Στην ουσία, όμως, πρόκειται για ένα σινεμά ελάχιστα πρωτότυπο, που απλά συντηρεί ένα είδος (το γουέστερν) αν και εισάγει μια φεμινιστική σκοπιά, καθώς ήρωίδα είναι επιτέλους μια νεαρή γυναίκα. Το γουέστερν δεν εμπλουτίζεται σαν είδος όπως είχε γίνει με το λυρικό The Assasination of Jesse James by the coward Robert Ford (2007) αν και τα περισσότερα κλισέ του είδους είναι παρόντα.
Αισθάνομαι ότι, εν τέλει, και εμείς ως κοινό καταλήγουμε να βλέπουμε τις ταινίες των Κοέν από συνήθεια, καθώς έχουν γίνει ένα σταθερό σημείο αναφοράς, όχι όμως και κάτι δίχως το οποίο δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε.
Δημήτρης Κοτσέλης
Σχόλια
