Στην Αθήνα ήταν μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει γίνει ποτέ. Ασφυκτικά γεμάτη όλη η περιοχή από Ζάππειο, Σύνταγμα, Κλαυθμώνος, Μοναστηράκι. Και γύρω από την Ομόνοια με το ΠΑΜΕ. Φιλελλήνων, Αμαλίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ερμού, Μητροπόλεως, η Πλατεία της Μητρόπολης, η Πλατεία Κολοκοτρώνη. Αυτά γύρω στις 6 μ.μ. κι ενώ ερχόταν ακόμη κόσμος.
Πάρα πολύ κόσμος. Πάρα πολύς νέος κόσμος, με έντονη παρουσία μαθητόκοσμου. Η οργή ξεχείλιζε, το κλίμα ήταν εξεγερσιακό. Η αποφασιστικότητα ήταν χαρακτηριστική: Το θα «μείνουμε εδώ» ακουγόταν από όλους όταν επιτίθετο η αστυνομία. Ο περισσότερος κόσμος παρά τα χημικά δεν έφυγε. Οπισθοχωρούσε, έπαιρνε ανάσες και επέστρεφε, κρατώντας ασφυκτικά γεμάτο το Σύνταγμα και όλο το κέντρο της Αθήνας μέχρι αργά το βράδυ.
Ο πρωτοφανής όγκος και η μεγαλύτερη από ποτέ αποφασιστικότητα των διαδηλωτών ήταν το κύριο μήνυμα της 12ης Φλεβάρη 2012. Όχι οι εμπρησμοί ή τα «γεγονότα που προκαλούν οι κουκουλοφόροι», όπως θέλουν τα ΜΜΕ. Η αστυνομία «ανέβασε» τον αριθμό των διαδηλωτών σε 25.000, το Μega, πάλι, σε 20.000! Τόση τσίπα έχουν τα ΜΜΕ!
Το μαζικό, μαχητικό λαϊκό κίνημα ενάντια στο ειδικό καθεστώς της χούντας, της κατοχής και της κοινωνικής εξόντωσης είναι ο πρωταγωνιστής. Η παλλαϊκή μαχητική οργή. Και χρησιμοποιούμε αυτήν την έκφραση για να περιγραφεί μια φάση καμπής αναφορικά με τη διαθεσιμότητα και την μαχητικότητα των διαδηλωτών. Η συνειδητοποίηση αυτού του περάσματος είναι το νέο στοιχείο που φέρνει η 12η Φλεβάρη.
Η 12η Φλεβάρη 2012 είναι μια σημαντική μέρα για την Ελλάδα. Για τη μεγάλη παλλαϊκή κινητοποίηση. Αλλά και για το ότι ψηφίστηκε η επαίσχυντη και προδοτική δανειακή σύμβαση, μετά από ένα άθλιο τελεσίγραφο που έθεσαν οι Ευρωπαίοι. Μπήκαμε, δηλαδή, και στην εποχή των ωμών τελεσιγράφων. Με τη δανειακή σύμβαση, πλέον, ψηφισμένη η Ελλάδα βαδίζει προς τη διάλυση.
Χρειάζεται να συζητήσουμε και να εντοπίσουμε τι εξελίξεις υπάρχουν στη λαϊκή συνείδηση. Παρά την αφασία της Αριστεράς και την έλλειψη οποιασδήποτε σχεδιασμένης παρέμβασης, η λαϊκή συνείδηση προχωρά. Ριζοσπαστικοποιείται ακόμη περισσότερο. Είναι ενδεικτικό τι πιστεύει ο λαός για τη χρεοκοπία, τη στάση πληρωμών κ.λπ. Το σάπιο πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της ευρω-υποταγής βρίσκεται και πρέπει να παραμείνει στο στόχαστρο της λαϊκής οργής. Ο λαός στο Σύνταγμα φώναζε για μια ακόμη φορά «κλέφτες-κλέφτες» και «οι προδότες στο Γουδί». Το επιδοκιμάζουμε και το ενισχύουμε, άσχετα αν για την υπόλοιπη Αριστερά αυτά τα συνθήματα συνιστούν λαϊκισμό.
Για τις φωτιές
Για τις πυρπολήσεις κτιρίων και τις καταστροφές μπορούν να ειπωθούν (και έχουν ειπωθεί) πάρα πολλά. Το ζήτημα όμως είναι γιατί επικεντρώνουν σε αυτήν την πλευρά τα ΜΜΕ; Γιατί δεν ανιχνεύουν κι άλλες πλευρές πασιφανείς, που είναι και οι κύριες και βασικές; Γιατί δεν τονίζουν την τεράστια σε μαζικότητα πορεία, τη μαχητικότητα, τον ενθουσιασμό, τον παλμό, την ζωντάνια της διαδήλωσης; Γιατί δεν φέρνουν στην επιφάνεια το σχέδιο της αστυνομίας κατόπιν άνωθεν αποφάσεων να επιτεθεί και να χτυπήσει μια από τις μεγαλύτερες, πυκνότερες, συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών; Αυτή η δολοφονική επίθεση με επικίνδυνα χημικά και ειδικές ομάδες δικύκλων σε όλη την Αθήνα δεν θα έφερνε αντιδράσεις, δεν θα οδηγούσε το λαό να αμυνθεί και να προστατεύσει τη ζωή του και το δικαίωμα να διαδηλώνει;
Το σύνθημα του μακελειού δόθηκε όταν ψέκασαν με χημικά τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, αδιαφορώντας για τη ζωή τους. Συμβολικά και ουσιαστικά αυτό ήταν το σύνθημα του κόσμου του Μνημονίου και της τρόικας ενάντια στον εχθρό-λαό. Έπειτα, για να ξεχαστεί αυτή η απόφαση ζουμάρανε μια ολόκληρη νύκτα και τις επόμενες μέρες στις φλόγες των κτιρίων. Ο πολιτισμένος κόσμος του Μνημονίου και της σωτηρίας της Ελλάδας, ενάντια στο κόσμο των βάνδαλων-μηδενιστών. Η πολυχρησιμοποιημένη βολική εικόνα που έχει κάνει θαύματα μέχρι σήμερα. Μέχρι σήμερα; Όχι ακριβώς. Την εποχή του Μνημονίου και της κατοχής δεν μπερδεύεται τόσο εύκολα ο κόσμος όπως κάποτε. Δεν μπορούν οι φλόγες να σκεπάσουν αυτό που έγινε μέσα στη Βουλή από τους 198 που ψήφισαν «ναι» και αυτό που έγινε στο κέντρο της Αθήνας με πρωταγωνιστή το λαό. Δεν μπορούν να σκεπάσουν την τεράστια κρατική καθεστωτική κατοχική συνενοχή στο άδειασμα της ζωής, των δικαιωμάτων, της κυριαρχίας της χώρας, στο κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας ενός λαού! Είναι κατηγορούμενοι, είναι ένοχοι, είναι απολογούμενοι αυτοί κι όχι ο λαός που αντιστέκεται.
Πολλοί μίλησαν -με την ίδια ευκολία πάντα- για προβοκάτσιες, για δράση προβοκατόρων και παρακρατικών. Ας υποθέσουμε πως αυτοί έχουν υπηρεσία και έτσι και τη μέρα αυτή δραστηριοποιήθηκαν. Ας υποθέσουμε ακόμα πως κάποιοι χώροι δεν πιστεύουν στη δύναμη του μαζικού κινήματος και θέλουν μπάχαλα σε διάφορα σημεία και δεν δίνουν μεγάλη σημασία στο τι θα καεί. Υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις; Βεβαίως. Αλλά και τα μεν και τα δε αδυνατούν να χαρακτηρίσουν, να χρωματίσουν, να βάλουν τη δική τους σφραγίδα, να επηρεάσουν, να καναλιζάρουν, να εκτρέψουν το μαζικό κίνημα. Γι’ αυτό, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που συμμετείχαν ενεργά στη διαδήλωση-λαοθάλασσα -ούτε η δράση προβοκατόρων, ούτε η δράση άλλων καταστάσεων με στόχο πυρπολήσεις και μπάχαλα- δεν τους μπλόκαραν, δεν τους προκάλεσαν σύγχυση, δεν τους φόβισαν, δεν τους πάγωσαν. Εδώ έγκειται και η… αφλογιστία του όποιου σχεδίου ή της όποιας προβοκάτσιας προσπαθήθηκε να τεθεί σε εφαρμογή.
Η πραγματικότητα μπορεί να είναι πιο απλή: Οι δυνάμεις καταστολής δεν ήταν σε θέση να χτυπήσουν και να διαλύσουν μια τόσο μεγάλη και αρκετά αποφασισμένη διαδήλωση. Απλώθηκαν σε πολλά σημεία και ήταν ιδιαίτερα ευάλωτες σε άλλα. Νοιάστηκαν κυρίως για το χώρο γύρω από την Βουλή που τον ήθελαν «καθαρό» πριν από τις 9 το βράδυ… (Αυτά δεν σημαίνουν διόλου ότι η προβοκάτσια, ως μέθοδος, είναι παρωχημένη. Απλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν υπήρξε, δεν είχε καμιά σημαντική επίδραση).
Το ότι λίγες μέρες μετά ξαναεμφανίστηκαν νόμοι και ρυθμίσεις για το πώς θα γίνονται και θα επιτρέπονται πορείες και συγκεντρώσεις, δείχνει ότι ανησυχούν ιδιαίτερα. Όμως, όπως είναι γνωστό ήδη γίνονται γυμνάσια και ασκήσεις για δυνάμεις στρατιωτικοποιημένες που θα αντιμετωπίζουν διαδηλώσεις, διαδίδονται φήμες για συμμετοχή στην καταστολή καταστάσεων και από ξένες αστυνομίες και ειδικές δυνάμεις. Γι’ αυτό το θέμα θα υπάρξει οπωσδήποτε συνέχεια.
Η 12η Φλεβάρη και ο πολιτικός κόσμος
Η μεγάλη διαδήλωση ταρακούνησε αρκετά το πολιτικό σύστημα. Όχι μόνο γιατί ο θόρυβος από τις συγκρούσεις ακούγονταν μέσα στην αίθουσα της Βουλής, αλλά γιατί η διαδήλωση έστειλε ένα μήνυμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μήνυμα το πήραν και οι ηγέτες της Ε.Ε. που επιβάλλουν τελεσίγραφα. Μήπως ο πολιτικός κόσμος στον οποίο ποντάρουν είναι ανίκανος να προωθήσει τα σχέδιά τους; Μήπως η αντίσταση του λαού είναι ένας παράγοντας που πρέπει να υπολογίσουν περισσότερο; Μήπως έχει αρχίσει να υπάρχει σε όλη την Ευρώπη μια συμπάθεια για τον ελληνικό λαό που με την πάλη του στέλνει μηνύματα παντού;
Δεν είναι μόνο αυτό. Η απίστευτη δουλική συμμόρφωση του πολιτικού κόσμου προς το Μνημόνιο και τη γερμανική Ε.Ε., φέρνει τριγμούς και μέσα στα ίδια τα αστικά κόμματα. 45 διαγραφές βουλευτών και από τα 3 κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση στοίχισε αυτή η ευθυγράμμιση. Δεν είναι διόλου λίγο. Γιατί αλλάζει όλο το πολιτικό σκηνικό. Ψήφισαν Παπανδρέου, έχουν πρωθυπουργό τον Παπαδήμο. Στη Βουλή μπήκαν 5 κόμματα πριν από δύο χρόνια, σήμερα πόσα κόμματα υπάρχουν; Αν γίνουν γρήγορα εκλογές, πόσα κόμματα και με τι δύναμη θα εκπροσωπηθούν στη νέα Βουλή; Αλλά και το πότε θα γίνουν και υπό ποιους όρους δεν είναι γνωστό. Δεν το ξέρει κανείς. Ο Σόιμπλε, πάντως, δεν ανήγγειλε εκλογές και δεν κρύβει πως του αρέσει ένα σχήμα σαν αυτό του Μόντι στη γειτονική Ιταλία.
Άρα, η κατάρρευση και αποδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται και εντείνεται και από την αποδοκιμασία του λαϊκού παράγοντα. Χωρίς τις διαδηλώσεις είναι ζήτημα αν θα είχαν σημειωθεί οι 45 διαγραφές.
Βέβαια, θα γίνει προσπάθεια οι διαφοροποιήσεις να χρησιμοποιηθούν και ως αναχώματα, που ενδεχομένως να εγκλωβίσουν σε ανώδυνες καταστάσεις λαϊκές μάζες. Φαίνεται, επίσης, να διαμορφώνεται μια τάση σε ορισμένες αστικές πτέρυγες οι οποίες, ενδεχομένως, βολεύονται καλύτερα από μια άμεση χρεοκοπία ή θεωρούν ότι μπορεί να παίξουν κάποιο ρόλο αν σπάσει το μονοπώλιο των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων. Συμπερασματικά, η πολιτική κατάσταση γίνεται ακόμη πιο ασταθής, πιο ρευστή, πιο πολύπλοκη. Η Αριστερά θα περιδινηθεί μέσα σε αυτήν την πολυπλοκοποίηση.
Αλλά και η Αριστερά πρέπει να μην αισθάνεται ιδιαίτερα καλά, παρά τα ανεβασμένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ο λόγος είναι απλός. Σε ένα χώρο που εθεωρείτο προνομιακός -ακόμα και αποκλειστικός- στο χώρο της λαϊκής κινητοποίησης, δημιουργούνται και άλλες καταστάσεις αρκούντως μαζικές. Τεράστιες μάζες κόσμου που δεν έχουν σχέση με την Αριστερά, δεν προέρχονται από αυτήν, διεκδικούν θέση στο μαζικό λαϊκό κίνημα και μάλιστα αγκαλιάζουν θέσεις, στόχους, αιτήματα τα οποία δυσανασχετούν ή φοβίζουν τα επιτελεία της Αριστεράς. Παρόλο που έχει ανεβάσει τους τόνους, η Αριστερά δεν μπορεί να πείσει συνολικά για τον αντισυστημισμό της, ιδιαίτερα όταν δεν αφουγκράζεται τα αιτήματα για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, όταν δεν αισθάνεται πως υπάρχει κατοχή στη μνημονιακή Ελλάδα.
