Είμαστε από τις τελευταίες εργαζόμενες στον κλάδο του ιματισμού. Στην επιχείρηση που εργάζομαι έχουν μείνει λιγότεροι από 50 εργαζόμενοι και είναι η μόνη επιχείρηση του κλάδου σε ένα νομό που μέχρι πριν από 15 χρόνια απασχολούνταν κάπου 9.500 εργαζόμενοι.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία, ενώ όσες δεν ήταν κάθετες μονάδες και δούλευαν φασόν έκλεισαν, αφήνοντας και απλήρωτους εργαζόμενους. Και η δική μας επιχείρηση έχει διατηρήσει μόνο ένα παραγωγικό τμήμα εδώ. Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα σε ένα νομό που κατατάσσεται στους πρώτους σε ανεργία. Υπάρχει ο κλάδος του μαρμάρου που αντιμετωπίζει προβλήματα, ο κλάδος του ξύλου, τελευταία με την κρίση έπεσε και η οικοδομή. Κάποιες δουλειές που άνοιξαν ως ξένες επενδύσεις, όπως κάποια θερμοκήπια, λειτουργούν με απαράδεκτες συνθήκες. Ενώ είναι γεωργικός νομός, ακόμα και οι αγροτικές δουλειές είναι ελάχιστες, γιατί κι εκεί για να αναπτυχθεί οτιδήποτε χρειάζονται μηχανήματα.
Ένας εργαζόμενος στη Δράμα δεν έχει διέξοδο. Οι νέοι εργάζονται κυρίως σε καφετέριες, μπαρ κ.λπ. «μαύρα» και ανασφάλιστοι. Όλη η αγορά της Δράμας δουλεύει έτσι, χωρίς κανείς να τους ελέγχει. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί μετανάστες που είχαν κάνει κάποια περιουσία, την οποία τώρα «τρώνε» τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Σε αυτή την κατάσταση, δυστυχώς, το συνδικαλιστικό κίνημα μένει θεατής. Το Εργατικό Κέντρο (Ε.Κ.) Δράμας είναι βιτρίνα. Στελεχώνεται από συνδικαλιστές που προέρχονται από το εργοστάσιο της Σόφτεξ, το οποίο έχει κλείσει από χρόνια. Γίνονται εκλογές και αναδεικνύονται με βάση τη θέση τους στον κομματικό μηχανισμό. Πριν από ένα μήνα είχαμε απολογιστική συνέλευση αντιπροσώπων στο Ε.Κ. και ακούγαμε τον πρόεδρο να μας μιλά για το πώς μαζί με τους εργαζόμενους στα Μάρμαρα Σκαρή (σ.σ. επιχείρηση όπου οι εργαζόμενοι είναι μήνες απλήρωτοι) επισκέφτηκαν τα υπουργεία στην Αθήνα και πώς κατόρθωσαν να δοθεί ένα βοήθημα. Πράγματα αυτονόητα, δηλαδή, για συνδικαλιστές.
Μας λένε: όταν βλέπετε προβλήματα να μας ειδοποιείτε. Αλλά οι εργαζόμενοι δεν τους εμπιστεύονται, γι αυτό και στις απεργίες συγκεντρώνονται το πολύ 100 άτομα. Έχουν απαξιωθεί εντελώς στα μάτια των εργαζομένων και έχει δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος: οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύονται το συνδικαλισμό και με τη μη συμμετοχή τους ουσιαστικά δεν έχουν τρόπο αντίδρασης σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους.
Δυστυχώς, όσο δυσκολεύει η κατάσταση, οι εργαζόμενοι συντηρητικοποιούνται, κλείνονται στον εαυτό τους. Δεν έχουν να περιμένουν από το κοινωνικό κράτος, αφού καταρρέει. Οι περισσότεροι θεωρούν τα μέτρα άδικα, αλλά κάποιοι τα θεωρούν αναγκαία. Δεν είναι άσχετο ότι στο νομό μας έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά του ΛΑΟΣ. Όπου υπάρχει φτώχεια, ανεργία, τα παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο, εκεί αναπτύσσονται συντηρητικές και αντιδραστικές αντιλήψεις.
Το ερώτημα είναι πώς θα πεισθούν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι. Εμείς κινούμαστε να μετατρέψουμε το εργοστασιακό σωματείο μας σε κλαδικό, διαβλέποντας ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Αν και είμαι απαισιόδοξη για το μέλλον, συνεχίζω μετά από 27 χρόνια δουλειάς να αγωνίζομαι.
* Η Βάσω Παπακωνσταντίνου είναι εργαζόμενη στη MASS FASHION, εκλεγμένη αντιπρόσωπος του σωματείου της στο Ε.Κ. Δράμας και την Ομοσπονδία Κλωστοϋφαντουργών – Ιματισμού.
