Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ομιλία ωρομίσθιας εκπαιδευτικού, μέλους Δ.Σ. περιφερειακής ΕΛΜΕ, που εκφωνήθηκε στην τελευταία γενική συνέλευση της ΟΛΜΕ.
«Θα ήθελα να σας απευθύνω το λόγο, να σας μιλήσω τελείως ανθρώπινα και να σας πω πώς βιώνω την καινούργια εκπαιδευτική πραγματικότητα, πιστεύοντας ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι θα αναγνωρίσουν πολλά κοινά στοιχεία.
Πρώτον, ως μητέρα δύο μαθητών που φοιτούν σε δημόσιο σχολείο, που έχω την απαίτηση τα παιδιά μου να έχουν δίπλα τους εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων, και να διδάσκονται μουσική, θέατρο, καλλιτεχνικά, εκπαιδευτικούς εμπνευστές και όχι οικονομικά εξαθλιωμένους υπαλλήλους, σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον και όχι στοιβαγμένα σε τμήματα των τριάντα μαθητών.
Δεύτερον, ως ωρομίσθια, τα τελευταία χρόνια, εκπαιδευτικός, που ντρέπομαι πια να κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια και να τους πω ότι οι θυσίες των τελευταίων ετών πήγαν χαμένες. Να τους εξηγήσω ότι, όχι μόνο δεν θα καταφέρω να τους προσφέρω μια ανθρώπινη, αξιοπρεπή ζωή, κοντά επιτέλους στον παππού τους, στη γιαγιά τους, στους φίλους τους, αλλά σε λίγο καιρό θα είμαι κι εγώ άνεργη γιατί, ξαφνικά, κρίθηκα ανεπαρκής. Από τριών χρονών αναρωτιούνται πότε θα σταματήσω να διαβάζω και να δίνω ΑΣΕΠ (μία από τις πρώτες λέξεις που έμαθαν), πότε θα γυρίσουν σπίτι τους, πότε η μαμά θα πάψει να πετυχαίνει και να μη διορίζεται για μισό μόριο, να στενοχωριέται, να τυραννιέται. Τρίτον, ως σύζυγος διορισμένου εκπαιδευτικού τα τελευταία δύο χρόνια, που τον βλέπω να προετοιμάζεται καθημερινά στο σπίτι ώρες για το μάθημα της επόμενης ημέρας με μεράκι, να είναι συνεχώς δίπλα στους μαθητές του και εκείνοι με τη σειρά τους να τον εκτιμούν και να τον αγαπάνε και, ταυτόχρονα, να βλέπω το μισθό του να μειώνεται και να τον κατηγορούν ότι, σαν όλους τους εκπαιδευτικούς, κάθεται, αδιαφορεί, δεν δουλεύει.
Τι άλλο περιμένουμε;
Δεν είναι μόνο η δική μου ιστορία, είμαστε χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα με τα παιδιά μας απ’ το χέρι. Τον Σεπτέμβρη 17.000 από εμάς δεν θα έχουμε φωνή!
Θα είναι αργά! Θέλουμε τώρα την αξιοπρέπειά μας πίσω!
Τα χαμένα χρόνια δεν μπορούν να κερδηθούν.
Το μέλλον όμως; Ναι αυτό μπορεί!»
