Η αποχή των βαθμολογητών, ο υποταγμένος συνδικαλισμός και ο δρόμος του αγώνα. Χρήστος Σιάχος.
Δύο βδομάδες (8/6-22/6) απείχαν από τις εργασίες των βαθμολογικών κέντρων οι εκπαιδευτικοί που εμπλέκονταν στη διαδικασία βαθμολόγησης των γραπτών των Πανελλαδικών εξετάσεων (βαθμολογητές, επιτροπές κ.λπ.). Η αποχή ξεκίνησε με αφορμή την καθυστέρηση της υπογραφής της σχετικής υπουργικής απόφασης που καθορίζει το ύψος των επιπρόσθετων αυτών αμοιβών και του τρόπου καταβολής τους.
Ο υφυπουργός Παιδείας, κ. Πανάρετος ενώ στις 26/5 είχε δημοσιοποιήσει ανυπόγραφη την απόφαση αυτή με μικρές μειώσεις μόνο στα μέλη των επιτροπών και η υπουργός κ. Διαμαντοπούλου σε τηλεοπτικές της εμφανίσεις δήλωνε ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία μείωση, οι τελικές υπογραφές δεν έμπαιναν.
Οφείλω να σημειώσω εδώ, ότι οι αμοιβές αυτές είναι καθηλωμένες από το 2006 και η υπουργική απόφαση που τις καθορίζει υπογραφόταν μέχρι και πέρυσι από τις αρχές Μαΐου, πριν την έναρξη των Πανελλαδικών εξετάσεων.
Τη δεύτερη ημέρα της αποχής (9/6) και ενώ οι εργασίες στα βαθμολογικά κέντρα πλησίαζαν προς το τέλος, εμφανίστηκε τελικά υπογεγραμμένη η περιβόητη υπουργική απόφαση με δραστικές μειώσεις αμοιβών (από 5% έως και 63%) και με αβέβαιο το χρόνο καταβολής τους.
Η κοροϊδία αυτή από τη μεριά του υπουργείου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του θυμού που έχει συσσωρευτεί φέτος στο χώρο της εκπαίδευσης. Οργή που οφείλεται και χρεώνεται καθαρά πλέον στην πολιτική της κυβέρνησης και του μηχανισμού κατοχής της χώρας (ΔΝΤ-Ε.Ε.), που διαλύει το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και εξαθλιώνει τους εργαζόμενους.
Μας μείωσαν μισθούς, κατήργησαν επί της ουσίας το επίδομα αδείας και τα δώρα, έριξαν χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιους συναδέλφους στον καιάδα της αδιοριστίας, μετατρέπουν τη σύνταξή μας σε επίδομα πρόνοιας στα βαθιά γεράματα, μεταλλάσσουν τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση σε ατομική (ιδιωτική), αφήνουν τα ασφαλιστικά μας ταμεία να βουλιάξουν οικονομικά, καταργούν σταδιακά την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, διαλύουν την εκπαίδευση μέσω της περιφεριοποίησης (Καλλικράτης), της συρρίκνωσης τμημάτων και σχολείων και τελικά μετατρέπουν τη Δημόσια Παιδεία σε «Αγοραία» Παιδεία.
Παρά την αποτυχημένη προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει απέναντι από τους εκπαιδευτικούς τους γονείς και τους μαθητές, παρά την υπαναχώρηση του υπουργείου για πιο άμεση καταβολή των μειωμένων όμως αποδοχών, η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων στα βαθμολογικά κέντρα που δεν είχαν ολοκληρώσει τις εργασίες τους (Αθήνα, Πάτρα, Χανιά κ.λπ.), απαιτούσε από την ΟΛΜΕ τη συνέχεια της αποχής.
Η κυβέρνηση όχι μόνο συνέχισε την ίδια αδιάλλακτη στάση εμπαιγμού, αλλά προκαλούσε επιπλέον μέσω των Γ. Γραμματέων του υπουργείου Οικονομικών, όταν δήλωναν ότι δεν πρόκειται να πληρωθούν και οι οικονομικές εκκρεμότητες των προηγούμενων ετών. Είναι καθαρό πως ο κύριος στόχος της κυβέρνησης δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων αλλά και η πλήρης υποταγή τους στο σχέδιο που συνδιαμόρφωσε με την τρόικα για τη βίαιη και ραγδαία αλλαγή του υπάρχοντος κοινωνικού μοντέλου. Ο σύγχρονος εργασιακός και κοινωνικός Μεσαίωνας για να μπορέσει να εγκαθιδρυθεί απαιτεί και τους σύγχρονους «δειλούς, μοιραίους και άβουλους». Τη δουλειά αυτή την έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ, οι παρατρεχάμενοι της κυβέρνησης (Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη κ.λπ.) και οι υποταγμένοι συνδικαλιστές.
Στις 22/6 η υπαναχώρηση της ΔΑΚΕ και η συμπόρευσή της με την ΠΑΣΚ στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ τερματίζει την αποχή από τα πάνω, χωρίς συνελεύσεις, αποκαλύπτοντας για ακόμη μία φορά τα όρια και την ποιότητα του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μέχρι και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αρκετές ΕΛΜΕ (Πειραιά, Ν. Σμύρνης, Ηλείας κ.λπ.) έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους και με δικές τους αποφάσεις συνεχίζουν την αποχή στα βαθμολογικά κέντρα των περιοχών τους.
Αν κάτι βγήκε μέσα από αυτή τη σύγκρουση είναι ότι υπάρχει τρόπος να κατεδαφίσουμε την πολιτική της κυβέρνησης και του κατοχικού μηχανισμού. Είναι ο δρόμος του αγώνα και της σύγκρουσης.
Δρόμος που περνάει μέσα από την ενότητα των εργαζομένων, την υπεράσπιση της συλλογικής τους αξιοπρέπειας, το παραμέρισμα των πολιτικών και συνδικαλιστικών «υπηρετών» του νέου καθεστώτος και την ανάπτυξη νέων μορφών οργάνωσης και δράσης του λαϊκού κινήματος.
Μόνο έτσι θα στείλουμε το μνημόνιο και τους τοποτηρητές του από εκεί που ήρθαν. Σε κάθε άλλη περίπτωση, να προετοιμαζόμαστε να τελέσουμε το μνημόσυνο της κοινωνίας και των εργαζομένων.
* Ο Χρήστος Σιάχος είναι Γραμματέας της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας.
