Η παράσταση γύρω από τα 50 δισ. δεν αντανακλούσε μόνο τις γνωστές αδυναμίες του κυβερνητικού σχήματος. Μια πλευρά της αντανακλούσε τους υπαρκτούς -και μάλλον ισχυρούς- σχεδιασμούς για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και μάλιστα με λίστα.
Ο κανόνας να μην εξαντλεί καμία κυβέρνηση την τετραετία και να προσφεύγει με εκβιασμούς και αιφνιδιασμούς σε εκλογές για να τις κερδίσει, συνοδεύτηκε και από την πρακτική της παράδοσης της διακυβέρνησης στην αντιπολίτευση, όπως έκανε ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου πριν από ενάμιση χρόνο, περίπου. Μια μεγάλη οικονομική αποτυχία, η αδυναμία να προωθηθούν στοιχειωδώς οι υποχρεώσεις προς την τρόικα κ.λπ. μπορούν, κάλλιστα, να οδηγήσουν σε μια «παράδοση», όχι αναγκαστικά στη Ν.Δ., αλλά σε ένα μνημονιακό, τεχνοκρατικό ή και μεικτό σχήμα πολιτικών και τραπεζιτών που θα διαχειριστούν την κρίση.
Αυτοί οι σχεδιασμοί συμπίπτουν, χρονικά, με το άνοιγμα ταυτοχρόνως πολλών μετώπων εσωτερικών για το μοίρασμα της όποιας πίττας ανάμεσα στους πιο λίγους πλέον ανταγωνιστές και στα κύματα που φέρνουν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Επομένως, μετά την Τετάρτη και απ’ όσα δείξει η γενική απεργία (να μην ξεχνάμε την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα και των κοινωνικών εκρήξεων) θα συνυπολογιστούν όλα και θα προωθηθούν πολιτικές εξελίξεις. Οι τριγμοί και οι ρωγμές που εμφανίζει η κυβέρνηση, η επιτάχυνση της κοινωνικής κατεδάφισης και τα αποτελέσματα που αυτή θα φέρει, θέτουν με επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της πολιτικής διαχείρισης. Όπως θέτουν με πολύ πιο επιτακτικό τρόπο το ζήτημα μιας ανταγωνιστικής, αντισυστημικής, μετωπικής πολιτικής των λαϊκών στρωμάτων.
Η αστική πολιτική στις παρούσες συνθήκες ειδικής καθεστωτικής φάσης είναι δέσμια των συμφωνιών με την τρόικα και πλήρως ανταγωνιστική απέναντι στο λαϊκό παράγοντα και τις ανάγκες του. Η αστική πολιτική υπό τις όποιες αναλογίες και συνθέσεις, κάτω από οποιοδήποτε μανδύα και προσωπείο, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει όσα ρητά έχει υπαγορεύσει το Μνημόνιο και οι αναδιαρθρώσεις του.
Το κίνημα του «Δεν πληρώνω» υπενθυμίζει πως κάποιες επιμέρους κινητοποιήσεις λειτουργούν ως επιταχυντής του λαϊκού παράγοντα, πως το επιμέρους μπορεί σαν δυναμική να διοχετεύεται στο συνολικό. Ένα πολύπλευρο κίνημα αντίστασης θα οξύνει ακόμα παραπέρα αντιθέσεις και θα εξαναγκάσει σε κινήσεις και προσπάθειες τιθάσευσης και αποπροσανατολισμού.
Με αυτήν την έννοια, η απεργία της 23 Φλεβάρη έχει ιδιαίτερη σημασία για το τι θα καταγράψει και ποιες εξελίξεις θα την ακολουθήσουν.
Αυτοί οι σχεδιασμοί συμπίπτουν, χρονικά, με το άνοιγμα ταυτοχρόνως πολλών μετώπων εσωτερικών για το μοίρασμα της όποιας πίττας ανάμεσα στους πιο λίγους πλέον ανταγωνιστές και στα κύματα που φέρνουν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Επομένως, μετά την Τετάρτη και απ’ όσα δείξει η γενική απεργία (να μην ξεχνάμε την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα και των κοινωνικών εκρήξεων) θα συνυπολογιστούν όλα και θα προωθηθούν πολιτικές εξελίξεις. Οι τριγμοί και οι ρωγμές που εμφανίζει η κυβέρνηση, η επιτάχυνση της κοινωνικής κατεδάφισης και τα αποτελέσματα που αυτή θα φέρει, θέτουν με επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της πολιτικής διαχείρισης. Όπως θέτουν με πολύ πιο επιτακτικό τρόπο το ζήτημα μιας ανταγωνιστικής, αντισυστημικής, μετωπικής πολιτικής των λαϊκών στρωμάτων.
Η αστική πολιτική στις παρούσες συνθήκες ειδικής καθεστωτικής φάσης είναι δέσμια των συμφωνιών με την τρόικα και πλήρως ανταγωνιστική απέναντι στο λαϊκό παράγοντα και τις ανάγκες του. Η αστική πολιτική υπό τις όποιες αναλογίες και συνθέσεις, κάτω από οποιοδήποτε μανδύα και προσωπείο, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει όσα ρητά έχει υπαγορεύσει το Μνημόνιο και οι αναδιαρθρώσεις του.
Το κίνημα του «Δεν πληρώνω» υπενθυμίζει πως κάποιες επιμέρους κινητοποιήσεις λειτουργούν ως επιταχυντής του λαϊκού παράγοντα, πως το επιμέρους μπορεί σαν δυναμική να διοχετεύεται στο συνολικό. Ένα πολύπλευρο κίνημα αντίστασης θα οξύνει ακόμα παραπέρα αντιθέσεις και θα εξαναγκάσει σε κινήσεις και προσπάθειες τιθάσευσης και αποπροσανατολισμού.
Με αυτήν την έννοια, η απεργία της 23 Φλεβάρη έχει ιδιαίτερη σημασία για το τι θα καταγράψει και ποιες εξελίξεις θα την ακολουθήσουν.
Σχόλια
