Η απόφαση της ΑΤΕ φαίνεται πως ήταν σχεδόν ειλημμένη, ωστόσο τυπικά επισημοποιήθηκε με ανακοίνωση της τράπεζας, σύμφωνα με την οποία «το Δ.Σ. της ATEbank αποφάσισε την πρόσληψη συμβούλου και τη διενέργεια διαγωνισμού για την πώληση των συμμετοχών της στις εταιρίες Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης Α.Ε. και Ελληνικές Βιομηχανίες Ζωοτροφών Α.Ε.».
Με την απόφασή της αυτή η ΑΤΕ επιλέγει τη αποχώρησή της από τις θυγατρικές της του μη χρηματοπιστωτικού τομέα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα υπήρξαν «επί μακρόν προσπάθειες η ΕΒΖ να παραμείνει στους κόλπους της τράπεζας, η επιτακτική όμως ανάγκη -σύμφωνα με στελέχη της ΑΤΕ- για την κεφαλαιακή ενίσχυση της AΤΕbank οδήγησε στην επιλογή της πώλησης». Η τράπεζα κατέχει το 82,07% του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΒΖ και το 99% της ΕΛΒΙΖ, οι συμμετοχές δηλαδή της ΑΤΕ καλύπτουν τον όρο της καταστατικής πλειοψηφίας, ώστε να κινήσει τις διαδικασίες πώλησης των μετοχών.
Μεγάλες ζημιές
τα τελευταία χρόνια
Τα τελευταία χρόνια η λειτουργία της ΕΒΖ έχει επιβαρυνθεί σημαντικά, με αποτέλεσμα την εμφάνιση σημαντικού ύψους ζημιών. Η εισηγμένη κατέγραψε αύξηση 28,76% (στα 257,35 εκατ. ευρώ) του κύκλου εργασιών της στη χρήση 2009-2010 σε σχέση με την αντίστοιχη προηγούμενη χρήση, ωστόσο τα καθαρά ενοποιημένα αποτελέσματα του ομίλου παρουσίασαν ζημίες 27,136 εκατ. ευρώ, έναντι ζημιών 42,921 εκατ. ευρώ πέρυσι. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η ΑΤΕ δάνεισε στην ΕΒΖ 150.000 ευρώ με το υψηλότερο επιτόκιο της αγοράς (11,45%), ενώ τα δάνεια προς τρίτους δίδονται με επιτόκιο 7,5%. Ως αποτέλεσμα, τα οφειλόμενα τοκοχρεολύσια προς την ΑΤΕ ανέρχονται σήμερα σε 17 εκατ. ευρώ.
Η βιομηχανία επιχείρησε, προ τριετίας, να διαφοροποιήσει τη δραστηριότητά της επιδιώκοντας την είσοδό της στην ενεργειακή αγορά μέσω της μετατροπής δύο ζαχαρουργείων της, στην Ξάνθη και τη Λάρισα, σε μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης. Ωστόσο το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε.
Τα εργοστάσια Ξάνθης και Λάρισας, τελικά, έβαλαν οριστικά λουκέτο, ενώ τα εργοστάσια στον Λευκώνα Σερρών και την Ορεστιάδα υπολειτουργούσαν -κυρίως εξαιτίας της έλλειψης πρώτης ύλης. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της υπάρχουσας κατάστασης έπαιξε και ο ευρωπαϊκός κανονισμός του 2006 που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ε.Ε., βάσει του οποίου μπορούν να καλλιεργηθούν 220.000 στρέμματα με ζαχαρότευτλο, ώστε να καλυφθεί η ποσόστωση από την Ε.Ε. 158.000 τόνων ζάχαρης. Η ποσόστωση κατέστησε την Ελλάδα ελλειμματική στη ζάχαρη, παρ’ ότι καταναλώνει 320.000 τόνους και έστρεψε τους παραγωγούς σε άλλα προϊόντα, πλην τεύτλου.
Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, είχαν δει το φως της δημοσιότητας πληροφορίες για μαύρες τρύπες στα ταμεία των ελληνικών εργοστασίων ζάχαρης στη Σερβία, υποχρεώνοντας τη διοίκηση της εταιρίας να διαψεύσει αυτές τις φήμες με επίσημη ανακοίνωσή της.
Εργαζόμενοι στην ΕΒΖ, την προηγούμενη εβδομάδα, προχώρησαν στο πλαίσιο 24ωρης απεργίας σε συμβολικές καταλήψεις των κεντρικών υπηρεσιών της ζαχαροβιομηχανίας, αλλά και του κεντρικού καταστήματος της ΑΤΕBank, στην Πλατεία Αριστοτέλους, αντιδρώντας στο πωλητήριο. Στο ψήφισμα του σωματείου που κατατέθηκε στη διοίκηση της ΕΒΖ τονίζεται ότι «προτιμούν να μη δίνουν καλές τιμές στον Έλληνα παραγωγό, αλλά να δίνουν χρήματα στους Γάλλους και τους Γερμανούς παραγωγούς για να παράγουν φασόν στις χώρες τους για λογαριασμό της ΕΒΖ, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται οι Έλληνες γεωργοί, να απαξιώνεται η εταιρία και να υφίσταται αιμορραγία η εθνική μας οικονομία».
Μάλιστα, οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν ότι η πρόβλεψη για τη φετινή παραγωγή είναι ότι δεν θα ξεπεράσει τους 30.000 τόνους, όταν πέρυσι ήταν περίπου 70.000. Η δε ζήτηση στην ελληνική αγορά είναι 320.000 τόνοι ετησίως.
Πλέον, οι εργαζόμενοι προσανατολίζονται σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους, καθώς θεωρούν ότι πιθανή πώληση της ΕΒΖ θα σημάνει το οριστικό τέλος της παραγωγής ζάχαρης στην Ελλάδα, με ολέθριες συνέπειες και στους παραγωγούς της Βόρειας και Κεντρικής Ελλάδας.
