του Νίκου Σταθόπουλου
Ο Κώστας Τσόκλης είναι φημισμένος ζωγράφος που συχνά «απασχολεί» τον Τύπο με «προχώ» (όπως θέλετε πάρτε το αυτό!) δηλώσεις του. Αυτή τη φορά, συνεντευξιαζόμενος στην κρατική τηλεόραση, «σόκαρε» εκ νέου το πανελλήνιο δηλώνοντας (με πεδίο αναφοράς την εξελισσόμενη πανδημία) ότι «αν βρισκόμουν στο δίλημμα να επιλέξω ανάμεσα στον 80χρονο Πικάσο και μια κάποια 15χρονη Μαρία, ε σαφώς και θα προτιμούσα τον Πικάσο». Αποδέχτηκε αβασάνιστα το «δίλημμα» ο καλλιτέχνης, και δεν έκανε τον κόπο να αναγάγει τη σκέψη του στα όποια «αδιέξοδα» δημιουργεί το κοινωνικό σύστημα της ανισότητας, των διακρίσεων, και της εξουσίας. Ο «πνευματικός άνθρωπος» που ακούει έργα του Βάγκνερ ενώ «καπνίζουν» οι φούρνοι με τους Εβραίους, η κοινωνική εκδοχή της «φυσικής επιλογής» δηλαδή ο καθαρός φασισμός!
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ «αθώο» λογικοφανές που πλασάρεται με τον κατάλληλο προϋποθεσιακό ψυχαναγκασμό και καταλήγει άρρητα σε έναν άθλιο ρατσισμό βαρέων βαρών! Ολίγον ενδιαφέρει η περσόνα του συγκεκριμένου καλλιτεχνικού νάρκισσου που και στα 90 του σκηνοθετεί προκλήσεις και «ουάου, τι είπε!», πλήττουμε πια με τις (διδασκόμενες) «παραξενιές» των «επωνύμων», και αυτό που εν προκειμένω μάς ελκύει την προσοχή είναι το θέμα, είναι το ρατσιστικό «αυτονόητο» που μέσω του λόγου του «διάσημου ζωγράφου» εμφανίζεται ως «πειστικός ρεαλισμός» και συναντιέται «τυχαία» με τις «διαρροές στον Τύπο» για εξαναγκαστική «επιλογή ασθενών» εν όψει του «κινδύνου να καταρρεύσουν τα Συστήματα Υγείας». Το «ψηλώνει» ο Τσόκλης αλλά η βάση είναι η ίδια: Από τη μια ο «προνομιούχος» κι από την άλλη ο «κατιμάς», ο «περιττός», που «ε είναι κατώτερος, όπως και να το κάνεις..»! Ο ρατσισμός που ενδημεί στα συστήματα ανισότητας και εκμετάλλευσης, τώρα «απογειώνεται» σε συνθέσεις τάχα βιοσοφικού ρεαλισμού.
Όπως ακριβώς οι Τσόκληδες (και κυρίως τα δημοσιογραφικά τους μεγάφωνα) βλέπουν στην Covid-19 μια «τυφλή δύναμη καταστροφής» που αδυνατεί η υπάρχουσα κοινωνική άμυνα να την αντιμετωπίσει και, συνεπώς, πρέπει να αποφασίσουμε και «θυσίες» που θα διατηρήσουν το σύστημα στις βασικές αντοχές του, έτσι και ο Αδόλφος (ένας είναι ο Αδόλφος!) φρονούσε ότι η εν κρίσει γερμανική κοινωνία πρέπει να «απαλλαγεί» από το «χαλασμένο αίμα» που την αποδυνάμωνε και την καταδίκαζε σε «θάνατο από σήψη και μαρασμό» Οι «Πικάσο» ήταν οι «Άριοι» και οι «Μαρίες» ήταν απαξάπαντες οι «μιαροί»! Μόνο που ο Πικάσο είχε διακρίνει με συγκλονιστική παρρησία τη «Γκουέρνικα» των πινέλων του από τη ματωμένη Γκουέρνικα των ναζιστικών βομβαρδιστικών, και θα είχε καταχερίσει αρκούντως τον ένα κάποιο Τσόκλη.
Και έτσι, διαμορφώθηκε το θεμελιώδες ναζιστικό «δόγμα κοινωνικής υγιεινής» με τίτλο Lebensunwertes Leben (Ζωές ανάξιες ζωής), το οποίο κατέληξε στους διαβόητους «Νόμους Φυλετικής Υγιεινής» της Νυρεμβέργης με τους οποίους στειρώθηκαν υποχρεωτικά 400.000 άνθρωποι και θανατώθηκαν («πρόγραμμα Τ4») 275.000! Ήταν ένα πρόγραμμα «βιολογικής εκκαθάρισης» του γερμανικού έθνους με βάση το «επιστημονικό σύστημα ευγονικής» που λειτουργούσε από χρόνια στην Καλιφόρνια (ναι, ναι, εκεί πρωτοδοκιμάστηκε! Όπως λέμε σήμερα Σίλικον Βάλευ!) με τη χρηματοδότηση κολοσσών του πλούτου όπως ο Ροκφέλερ (με χρήματα του οποίου «σπούδαζε» εξειδικευόμενος και ο Μέγκελε πριν εγκατασταθεί στο Άουσβιτς). Τα πλήθη των «κατώτερων όντων» έπρεπε να «μας αδειάζουν τη γωνιά»: Ποινικοί, διανοητικά καθυστερημένοι, ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, άνθρωποι με ανίατες ασθένειες, «εκφυλισμένοι», δυσπροσαρμοστικοί (αναρχικοί, κομμουνιστές…), απείθαρχοι, άεργοι, ψυχοπαθείς, όλο το κλασικό «περιθώριο», όλοι οι «εκτός των τειχών».
Σήμερα αυτή η «εξαίρεση» εννοείται ως ιδρυτική κανονικότητα (η κοινωνία απαρτίζεται από «ικανούς» και «ανεπαρκείς») που επιβάλλει ανάλογους μόνιμους «κανονικούς» χειρισμούς αλλά με όρους απρόσκοπτης «λειτουργίας της Αγοράς» και καθόλου με τυπικώς ηθικά ή πολιτικά κριτήρια.
Η απάνθρωπη κοινωνία-κρεματόριο που οραματίστηκε ο Φρίντμαν άρχισε να οικοδομείται με συγκολλητική ηθική της αρχή την «ατομική ευθύνη», με καλλιτεχνικό της προσωπικό τους Τσόκληδες του νεκρόφιλου γεροντισμού και με εκλογίκευση καφενειακής κοπής του πιο αισχρού μαλθουσιανισμού
ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ του 19ου αι. ο Φράνσις Γκάλτον είχε ήδη επινοήσει τον όρο «ευγονική», αναπτύσσοντας, μαζί με άλλους «εκλεκτούς» όπως ο Σπένσερ και ο Μάλθους, την δηλητηριώδη έννοια «κοινωνικός δαρβινισμός»: Ο κλασικός φιλελευθερισμός έκλεινε τον ιστορικό του κύκλο και ο καπιταλισμός μπαίνοντας ιλιγγιωδώς στη «μονοπωλιακή φάση» του εμπέδωνε την κουλτούρα του συγκεντρωτικού ελέγχου αναθέτοντας την «πρόοδο» στους «λίγους και ξεχωριστούς» (όπως ακριβώς η μεγάλη Εταιρεία, το Μονοπώλιο, προερχόταν από την αποτυχία μικρότερων μονάδων να αντέξουν στον ανταγωνισμό), και οι άλλοι, οι «πολλοί και μειωμένων δυνατοτήτων» ας πέθαιναν αφού ήταν ανεπαρκείς στον «αγώνα της επιβίωσης».
Είναι η εποχή κατά την οποία το laissez fair (αν διαβάσετε τον «Λουκή Λάρα» του Δ. Βικέλα, θα δείτε πώς ο φιλελεύθερος αστός εστιάζει στην έννοια «χαρισματικό άτομο» όσον αφορά τον «επιτυχημένο έμπορο»)διασταυρώνεται οργανικά με τον «κοινωνικό δαρβινισμό» και προοπτικά, με τη μετάβαση από τον «όχλο» του «προμονοπωλιακού καπιταλισμού» στη «μάζα» της (μετα)βιομηχανικής κοινωνίας, στερεώνεται μια ρατσιστική κοσμαντίληψη στα υπόβαθρα της κοινωνικής συνείδησης και ιδεολογίας.
Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης στριγγλίζει σαν υστερικός τηλεβιβλιοπώλης «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» και από κοντά ο Κικίλιας αποφαίνεται ότι «η αναδιανομή του πλούτου κάνει τους φτωχούς τεμπέληδες», ε είναι προφανές ότι ο «κοινωνικός δαρβινισμός» είναι η κατευθυντήρια κουλτούρα της καινούργιας Δεξιάς που σαν ηχώ των διεθνών αφεντικών τσιρίζει μονότονα περί «ατομικής ευθύνης» και τα σχετικά ενός καλά καλυμμένου βαθιού ναζισμού των σύγχρονων νεοκαπιταλιστικών ελίτ.
«Η πρόοδος είναι μοίρα των εκλεκτών» θα ουρλιάζουν τα golden boys της Σχολής του Σικάγου, και «δεν θα επιτάξουμε τις ιδιωτικές κλινικές, αλλά θα επιλέγουμε ποιοι θα ζήσουν» αποκρίνεται στο δυστοπικό παρόν μας η αρρωστημένη «ιθύνουσα τάξη» των πολυπτυχιούχων υπηρετών του μοντέρνου Κεφαλαίου. Ο Τσόκλης απλώς κάνει «κουλτουριάρικη» τη φρίκη μιας διαρκούς «επιλογής» που μονιμοποιείται ως υπόβαθρο του συστήματος στη φάση της υπερτεχνολογικής του έκρηξης και με όσα αυτή καθορίζει σε επίπεδο τόσο παραγωγής όσο και κατανάλωσης. Ο ψηφιακός μετακαπιταλισμός της «άυλης οικονομίας» είναι μια ανώτερης βαθμίδας νεοφεουδαρχική καστοκοινωνία όπου το σύστημα παράγεται από ένα πλέγμα λειτουργιών-υπηρεσιών και διαρθρώνεται σε στεγανοποιημένους «κόσμους». Αλλάζει βαθιά η φύση της θεμελιωτικής «εκμεταλλευτικής σχέσης» και καθώς βασίζεται όλο και περισσότερο στην προσωρινότητα και τον χειρισμό τείνει ‒ως αντίληψη και κουλτούρα‒ σε μια ισχυρή διανοητική εντύπωση «άδυτου» ‒μυστών‒ ακολούθων-σφάγιων.
ΜΕ ΔΕΣΠΟΖΟΝ το φάσμα του θανάτου, τεκμήριο μέγα της κοινωνικής χρήσης του κορωνοϊού, γενικεύεται η θέσμιση ενός εγκληματικού φαντασιακού όπου το «ο θάνατός σου η ζωή μου» αναπλάθεται ως «αναπόφευκτο πεπρωμένο» μιας κοινωνίας που τάχα μόνο ως «γκέτο εκλεκτών» μπορεί να σταθεί! Άλλωστε ο θάνατος έχει ήδη προαναγγελθεί από την «δικαιωματική» Αριστερά (Ε. Τσακαλώτος) ως «από (φυσικής) μηχανής θεός» που λύνει το ασφαλιστικό πρόβλημα! Οι «έχοντες και κατέχοντες», οι «νέοι», οι «υγιείς», οι «επιστήμονες», και όποια άλλη κατηγορία επιλεχθεί με βάση τις προτεραιότητες αναπαραγωγής του συστήματος, θα αποτελούν την «κοινωνία» (όχι το «κέντρο» απλώς) και όλοι οι άλλοι το «ανθρώπινο περίσσευμα» για το οποίο θα αποφασίζεται κατά περίπτωση η τύχη του.
Η απάνθρωπη κοινωνία-κρεματόριο που οραματίστηκε ο Φρίντμαν άρχισε να οικοδομείται με συγκολλητική ηθική της αρχή την «ατομική ευθύνη», με καλλιτεχνικό της προσωπικό τους Τσόκληδες του νεκρόφιλου γεροντισμού και με εκλογίκευση καφενειακής κοπής του πιο αισχρού μαλθουσιανισμού! Κάτω τα Συντάγματα, Ζήτω ο Νόμος της Ζούγκλας!
