Οι εκατόμβες Δρούζων αμάχων στον νότο της Συρίας υποσημειώνουν εμφατικά ότι όχι μόνο δεν έχει αποκατασταθεί ειρήνη και σταθερότητα στην πολύπαθη χώρα, αλλά η πιθανότητα συνέχισης των συγκρούσεων μέχρι την οριστική διάλυση και διαμερισματοποίησή της είναι μέσα στη λογική των πραγμάτων. Είναι η κύρια τάση των εξελίξεων…
Από την πρώτη στιγμή της κατάρρευσης της διοίκησης Άσαντ και της ανάδειξης των τζιχαντιστών στην εξουσία, η χώρα βρίσκεται υπό τριπλή κατοχή. Στα βόρεια και κεντρικά υπάρχει ο τουρκικός στρατός. Στις κουρδικές περιοχές (βόρεια ανατολικά) μια –συρρικνούμενη μεν αλλά υπαρκτή– δύναμη Αμερικάνων που ελέγχει και εκμεταλλεύεται τις πετρελαιοπηγές της περιοχής σε συνεργασία με τους Κούρδους. Στον νότο έχει αναπτυχθεί ισραηλινός στρατός κατοχής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του Αλ Σάρα το Ισραήλ φρόντισε να καταστρέψει ό,τι είχε απομείνει από πολεμοφόδια και στρατιωτικές υποδομές της Συρίας, εφαρμόζοντας τη στρατηγική «προληπτικής» συντριβής κάθε πιθανής στρατιωτικής απειλής σε βάρος του.
Στην παρούσα φάση, τα σχέδια διάλυσης της Συρίας ακολουθούν την οδό της ενεργοποίησης φυλετικών και θρησκευτικών αντιθέσεων. Στην αρχή οι κυβερνητικές δυνάμεις και στη συνέχεια «ανεξέλεγκτες» ένοπλες ομάδες τζιχαντιστών και Βεδουίνων εισέβαλαν στην πόλη Σουγουέιντα στον νότο, σφάζοντας αμάχους και συγκρουόμενες με ένοπλα τμήματα Δρούζων που κατοικούν στην περιοχή.
Σημειώνοντας ότι στην περιοχή αυτή δεν υπήρξαν μεγάλες συγκρούσεις ούτε την εποχή της μεγάλης ισχύος του ISIS, προκαλεί εύλογα ερωτήματα η στιγμή που επιλέχθηκε για μια τέτοια ένταση. Το καθεστώς Αλ Σάρα είχε την απόλυτη στήριξη της Τουρκίας, είχε «ξεπλυθεί» από ΗΠΑ και Ε.Ε., και είχε ξεκινήσει επαφές με το Ισραήλ για θέματα ασφάλειας. Το ενδεχόμενο να μην ελέγχει η κυβέρνηση το πλήθος των πολέμαρχων και των ομάδων που τη στήριξαν να ανέβει στην ηγεσία είναι υπαρκτό, όπως άλλωστε και η πιθανότητα οι συγκρούσεις να υποκινήθηκαν από τις δυνάμεις που σχεδιάζουν την επιτάχυνση της διάλυσης της Συρίας.
Σχεδιασμοί της επόμενης σύγκρουσης
Ακολούθησε ισραηλινός βομβαρδισμός της Δαμασκού και, κατά πληροφορίες, διαφυγή του Αλ Σάρα στην Τουρκία για προστασία. Οι σφαγές και οι συγκρούσεις προσωρινά σταμάτησαν, δίνοντας τη θέση τους σε διπλωματικές πρωτοβουλίες και επιθετικές δηλώσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία, που κρύβονται πίσω από τις εξελίξεις.
Η Τουρκία και η Συρία ανακοίνωσαν συμφωνία στρατιωτικής στήριξης που νομιμοποιεί την παρουσία του τουρκικού στρατού στην περιοχή. Ανακοινώθηκαν ακόμα διμερείς συζητήσεις για τον καθορισμό ΑΟΖ, ενώ ο ίδιος ο Ερντογάν δήλωσε ότι η Τουρκία αντιτίθεται σε κάθε σχέδιο σε βάρος της ενότητας της Συρίας, απειλώντας με στρατιωτική επέμβαση. Οι δηλώσεις αυτές τυπικά είχαν αποδέκτες τους Κούρδους της Συρίας, ουσιαστικά όμως απευθύνονταν στο Ισραήλ, που έχει δηλώσει δημόσια την υποστήριξή του στη δημιουργία κουρδικού κρατιδίου στη Β.Α. Συρία.
Από την πλευρά του, το Τελ Αβίβ έμπρακτα και επιθετικά δήλωσε ότι δεν ανεχθεί ανάπτυξη τζιχαντιστικών δυνάμεων στα σύνορά του με τη Συρία, και υποστήριξε την αυτονόμηση της περιοχής που κατοικούν οι Δρούζοι. Παράλληλα, αν και δεν έχει διατυπωθεί δημόσια μια τέτοια θέση, πυκνώνουν οι αναφορές αναλυτών σχετικά με το ισραηλινό σχέδιο «Διάδρομος του Δαβίδ». Πρόκειται για έναν γεωπολιτικό διάδρομο που συνδέει τα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν με τη νοτιοανατολική Συρία και μετά εκτείνεται βόρεια, προς τα σύνορα με το Ιράκ, συμπεριλαμβάνοντας τις περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι της Συρίας.
Η διαδρομή αυτή αποτελεί τη στρατηγική βάση μιας ευρύτερης περιφερειακής ατζέντας. Είναι ένα σχέδιο για την αναδιάταξη ολόκληρης της Μέσης Ανατολής και την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου ισραηλινού ερείσματος στην καρδιά του αραβικού κόσμου, με κατακερματισμό των γειτονικών κρατών σε μικρότερες, διαιρεμένες και αποδυναμωμένες οντότητες. Αυτό ακριβώς το σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ», που δοκιμάζεται σε Παλαιστίνη, Λίβανο και Ιράν, απλώνεται τώρα και στη Συρία, αναστατώνοντας βαθιά τη γεωγραφία της περιοχής και τα αντίστοιχα νεο-οθωμανικά επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας.
