Όχι άλλες συμβουλές από οικονομολόγους

Αν έπαιρνα στα σοβαρά όσα διαβάζω το πρωί στην τουαλέτα, θα είχα πάθει δυσκοιλιότητα.

Τις προάλλες διάβαζα τις απαντήσεις που έδωσε σε ένα δημοσιογράφο της Καθημερινής ένας Έλληνας οικονομολόγος που εργάζεται σε ένα γνωστό πανεπιστήμιο του εξωτερικού και σκεφτόμουν πόσο εύκολο είναι για ένα σπουδαγμένο άνθρωπο να λέει σαχλαμάρες, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας. Κι αν ήταν ένας, το κακό θα ήταν μικρό. Κι αν τις έλεγε στην παρέα του, αμελητέο. Έλα όμως, που τέτοιοι άνθρωποι, λόγω θέσης και σχέσης, έχουν πρόσβαση στα μέσα που μεταφέρουν τις απόψεις τους σε χιλιάδες ανθρώπους επηρεάζοντας την κρίση τους και τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουν τα γεγονότα που αφορούν τη ζωή τους και, κατά προέκταση, την τύχη της κοινωνίας γενικότερα. Εγώ μπορεί να αφήνω τις απόψεις τους στην τουαλέτα τελειώνοντας, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο στον έξω κόσμο.
Δεν αναφέρω το όνομά του όχι γιατί φοβάμαι τη μήνυσή του, αλλά γιατί είναι αμέτρητοι οι όμοιοί του. Αυτοί που με σοβαροφάνεια και επιπολαιότητα αποφαίνονται επί παντός, για τους «Έλληνες» εν γένει που δεν δουλεύουν σκληρά και για το τι μέλλει γενέσθαι για να πάρουμε το δρόμο τον καλό, για να σωθούμε. Άι σιχτίρ, ρε… κόπανε! Θα έλεγε ο μαστρο-Κώστας.
Χιλιάδες οικονομολόγοι, σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, ευθύνονται πολύ, πολύ περισσότερο από τους πολίτες που ασκούν άλλα επαγγέλματα, για την κρίση και την καταστροφή που βιώνουν οι κοινωνίες, από την Ελλάδα ως την Ισλανδία κι απ’ την Ιρλανδία ως την Ιταλία, της Γαλλίας και της Βρετανίας μη εξαιρουμένων. Αυτοί, ως υπάλληλοι των κυβερνήσεων, των πανεπιστημίων, των τραπεζών, των μονοπωλίων και των «δεξαμενών σκέψης», ορίζουν τις συντεταγμένες των οικονομικών πολιτικών που εφαρμόζονται στα κράτη και στις ενώσεις κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε οι μπακάληδες στις γειτονιές, ούτε οι υπάλληλοι στις μπουτίκ, ούτε οι εργάτες στη χαλυβουργία μελετούν, σχεδιάζουν και αποφασίζουν το είδος της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζει ένα κράτος. Κανείς δεν τους ρωτάει, κανείς δεν τους λέει την αλήθεια.
Όλοι οι οικονομολόγοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής, αποδείχθηκαν κατ’ ελάχιστον ανεπαρκείς και κατά μέγιστον ηλίθιοι, με αρκετούς εγκληματίες και στις δύο κατηγορίες.
Για να μην μπω σε λεπτομέρειες, που δεν τις σηκώνει ένα μικρό αυθόρμητο σχόλιο, φτάνει να επαναλάβω ότι μέχρι πριν από τρία χρόνια, οι οικονομολόγοι, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, θριαμβολογούσαν για την πορεία του καπιταλισμού, θεωρώντας όλες τις κρίσεις φυσιολογικές και περαστικές. Όλοι οι οικονομολόγοι, του αμερικανικού «θησαυροφυλακίου», του Χάρβαρντ και του London School of Economics, της Morgan Stanley και της Deutsche Bank, άπαντες! Στην Αμερική βρήκαν έναν που είχε κάνει μία πρόβλεψη για μια κρίση πολύ σοβαρότερη από τις «συνηθισμένες», δομική που λένε τώρα, και τον θεώρησαν προφήτη! Τόσο εκτός πραγματικότητας ήταν και παραμένουν οι οικονομολόγοι σε όλη την αναπτυγμένη Δύση. Αυτοί οι ίδιοι που επί χρόνια διαβεβαίωναν τις κυβερνήσεις τους ότι η οικονομική πολιτική της Κίνας που τελεί (ακόμα) υπό τον αυστηρό έλεγχο των πολιτικών ήταν καταδικασμένη να καταρρεύσει λίαν συντόμως. Το πνεύμα του Μίλτον Φρίντμαν, της Σχολής του Σικάγου, της πλήρους «απελευθέρωσης» της αγοράς, στα κεφάλια όλων των οικονομολόγων είχε αντικαταστήσει το πνεύμα της Αγίας Τριάδος. Τεράστιες οικονομίες στραπατσαρίστηκαν, χώρες χρεοκόπησαν, εταιρίες κολοσσοί βούλιαξαν, εκατομμύρια άνθρωποι φτώχυναν και πεθαίνουν πρόωρα από τη μείωση του προσδόκιμου ζωής ή αυτοκτονούν, ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα, Ευρώπη-ΗΠΑ-Ιαπωνία, έχει βαλτώσει, κι όμως, ορισμένοι οικονομολόγοι ξεδιάντροπα συνεχίζουν να κάνουν μαθήματα καλής συμπεριφοράς στους εργαζόμενους που σκοπίμως το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, αυτό που «ξέρει», έχει απομακρύνει από κάθε κέντρο λήψης των αποφάσεων που ρυθμίζουν τη ζωή μας.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, ολοκλήρωσα την ανάγνωση των απόψεων του ομογενή οικονομολόγου, τράβηξα το καζανάκι και πήγα να φτιάξω ένα σκέτο τούρκικο, ένα έργο τέχνης, με καϊμάκι αχνιστό, για να έρθω στα ίσα μου.

Σχόλια