Οι πολιτικές που οδήγησαν σ’ αυτές τις ανισότητες είναι οι ίδιες που οδήγησαν τη χώρα στον όλεθρο. Και πίσω απ’ αυτές τις πολιτικές είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Άποψη που δεν περιορίζεται στους αριστερούς κύκλους.
Σε συζητήσεις που είχα αυτές τις μέρες με μερικούς παλαίμαχους της πολιτικής που τους γνωρίζω από τα φοιτητικά μου χρόνια, μέλη του κοινοβουλίου στις πτέρυγες των δύο κομμάτων εξουσίας, επιβεβαίωσα την υπόνοια ότι όλοι οι βουλευτές, που υπέγραψαν το μνημόνιο και τα παρελκόμενά του, γνωρίζουν καλά πώς κινούνται και ποιοι κινούν τα νήματα. Κι όμως, έγιναν συνένοχοι σε μια επιλογή που οδηγεί τη χώρα σε ανυπολόγιστη καταστροφή ξέροντας ότι τα μέτρα παίρνονται όχι μόνο υπέρ των ξένων, αλλά και για χάρη μιας εντόπιας ολιγαρχίας «το πολύ σαράντα ατόμων», όπως μου είπε ένας πρώην υπουργός, που ξεζούμισαν το κράτος χρησιμοποιώντας την οικονομική τους ισχύ, την προνομιακή τους θέση και την υποστήριξη που πρόσφεραν στα κόμματα εξουσίας, τα οποία τους παρείχαν, σε ένα διαρκές δούναι και λαβείν, τη μερίδα του λέοντος από το εθνικό εισόδημα, με φωτογραφικές νομοθετικές ρυθμίσεις, σκανδαλώδεις συμβάσεις και απεριόριστη πρόσβαση στα θησαυροφυλάκια του κράτους και στα ταμεία των ασφαλισμένων. «Σαράντα ανθρώπων» που επειδή δεν αρκούνταν σ’ αυτές τις πηγές πλουτισμού, έβαλαν χοντρό χέρι και στα δάνεια τα οποία έπαιρναν οι κυβερνήσεις εξακολουθητικά και σε βαθμό κακουργήματος από τους διεθνείς τοκογλύφους.
Διεθνείς και ντόπιοι ολιγάρχες
Όλα γίνονταν εν γνώσει των ιθυνόντων και των μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προωθούσαν την πολιτική που εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους, με εμπράγματη εγγύηση άπαντα τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας και όλα τα δικαιώματα ενός λαού έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων. Η διεφθαρμένη ολιγαρχία των «σαράντα ανθρώπων» διευκόλυνε την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής.
Τώρα που η ΕΕ διεκδικεί τη λεία της «επένδυσής της», προστατεύει και ταυτόχρονα εκβιάζει την εντόπια οικονομική ολιγαρχία. Οι δε πολιτικοί εκφραστές της, διεφθαρμένοι, εξαρτημένοι και ενδοτικοί, τα δίνουν όλα, χωρίς ίχνος αντίστασης. Τη στιγμή που τα κόμματα εξουσίας έπρεπε σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις εθνοπατριωτικές τους διακηρύξεις να διαχειριστούν την κρίση με όρους προστασίας του λαού και της χώρας, κατέβασαν τα βρακιά τους και παραδόθηκαν αμαχητί. Μετά από χρόνια διαπλοκής, δεν τους είχε απομείνει κανένα εσωτερικό αντίβαρο για να στραφούν στην κοινωνία και να στηριχτούν σ’ αυτήν, λέγοντας την αλήθεια και δημιουργώντας ένα σθεναρό μέτωπο απόκρουσης της επίθεσης στη βάση του δημόσιου συμφέροντος και όχι των συμφερόντων της ολιγαρχίας των «σαράντα» και των ξένων τραπεζών και ολιγοπωλίων.
Οι ολιγάρχες ευημερούσαν λεηλατώντας τα δημόσια ταμεία κι όταν τελείωσαν τα διαθέσιμα κρατικά λεφτά συνέχισαν από κοινού με τις τράπεζες τις πιέσεις για περισσότερες παραχωρήσεις και κονδύλια. Όποιον και να σκανάρεις από τους «σαράντα», όλη η διαπλοκή θα ξετυλιχτεί μπροστά σου. Η «κόντρα» του Ψυχάρη με τον Παπανδρέου αντανακλάει αυτή την πραγματικότητα. Ποιοι διέθεσαν τα τεράστια ποσά για να αποκτήσει ο υπάλληλος του Λαμπράκη ολόκληρο το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη και ένα πλέγμα επιχειρήσεων; Ποιες τράπεζες και ποιες εταιρίες ήταν οι χορηγοί του Μεγάρου Μουσικής που συμπλήρωναν την τεράστια ετήσια κρατική επιχορήγηση; Ποιοι δάνεισαν στο Μέγαρο τα 90 εκατομμύρια ευρώ που χρωστούσε και ποιοι ψήφισαν στη Βουλή την ανάληψη του χρέους από το δημόσιο ταμείο;
Εάν τα κανάλια και οι εφημερίδες δεν ανήκαν στα αδηφάγα κυκλώματα, η τραγική πραγματικότητα της λεηλασίας της χώρας θα προβαλλόταν εγκαίρως, θα ενεργοποιούσε την κοινωνία και θα ανάγκαζε τους παθητικούς εισαγγελείς να κάνουν το καθήκον τους.
Η πολιτική της Ευρώπης δεν ήταν αντίθετη σ’ αυτή την εξέλιξη. Δεν παρέκκλινε η Ελλάδα, ούτε η Ιρλανδία, ούτε η Ισπανία, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ιταλία. Απλά, αυτή η πολιτική λεηλασίας υλοποιήθηκε με διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα ανάλογα με το βαθμό ανεξαρτησίας της, το επίπεδο ανάπτυξης, τη γεωπολιτική ισχύ κ.λπ. Και στην Ελλάδα συντελέσθηκε από κοινού. Οι έξω χρειάζονταν τους μέσα και οι μέσα χρειάζονταν τους έξω. Έτσι οδηγηθήκαμε στη φτώχεια και τη χρεοκοπία. Έτσι, η Ελλάδα θα είναι αδιαφιλονίκητα πρώτη στη λίστα των χωρών με τις μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες! Εκατομμύρια φτωχοί και μια δράκα πλούσιοι.
Υπάρχει «άλλη» Ευρώπη, σύντροφοι;
Σε ποιαν Ευρώπη, λοιπόν, αναφέρεται ο Φώτης Κουβέλης, κατηγορώντας τους πρώην συντρόφους του για αντιευρωπαϊσμό; Υπάρχει άλλη Ευρώπη, καλύτερη, η οποία είναι κρυμμένη; Μη ορατή; Συκοφαντημένη; Που οι φτωχοί γίνονται πλουσιότεροι και οι πλούσιοι φτωχότεροι; Που αντιτάχθηκε στο διαμελισμό του Αφγανιστάν και της Λιβύης; Που τάσσεται υπέρ των λαών και κατά των τοκογλύφων; Μήπως και η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ) εννοεί την Ευρώπη των λαών στην οποία προσβλέπουν -στο απώτερο μέλλον- ο ΣΥΝ, το ΚΚΕ και πολλές αριστερές οργανώσεις; Αλλιώς, πού διαφοροποιείται η δική της Ευρώπη; Γιατί αν δεν προσβλέπει στην Ευρώπη των λαών, σε ποιαν άλλη, πλην της παρούσας, αναφέρεται;
Στο πρόσφατο παρελθόν, πολλοί άνθρωποι της Αριστεράς εκτιμούσαν ορισμένες όψεις της Ευρώπης. Την παρατεταμένη ειρήνη στο έδαφος της, την αναγνώριση της ανεξαρτησίας τρίτων χωρών, το κοινωνικό κράτος κ.ά. Ύστερα όμως, άρχισαν μία-μία να πέφτουν οι μάσκες. Πόλεμος και διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, στρατιωτικές επεμβάσεις στην Ασία και την Αφρική, κυριαρχία των αγορών σε βάρος της δημοκρατίας, βάθεμα της φτώχειας, μεγέθυνση των ανισοτήτων κ.λπ. Το ευρωπαϊκό όνειρο εξελίσσεται σε εφιάλτη.
Επειδή, σήμερα!, κανένας άλλος στην Αριστερά, πλην των στελεχών της ΔΗΜΑΡ, δεν βλέπει αυτή την «άλλη» Ευρώπη, χρειαζόμαστε μία αποσαφήνιση, μία ξεκάθαρη θέση. Γιατί, αλλιώς, θα επιβεβαιωθεί ο φόβος ότι το κόμμα του οποίου είναι επικεφαλής ο Φώτης Κουβέλης δεν έχει υπόψη καμία άλλη Ευρώπη πλην της τρέχουσας, γνωστής και απεχθούς. Αν ισχύει αυτό, είναι κρίμα, ένα κόμμα προερχόμενο από τα σπλάχνα της πολυβασανισμένης, αλλά αγωνιστικής και ανθεκτικής παρ’ όλα τα κουσούρια της, ελληνικής Αριστεράς, να παίξει το ρόλο του διασώστη ενός σάπιου κατεστημένου που καταστρέφει τη χώρα. Ο Φώτης Κουβέλης οφείλει, σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ξεκαθαρίσει τις θέσεις του. Θα συγκρουστεί με τους τραπεζίτες και τα συγκροτήματα; Θα συγκρουστεί με τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα, τον Σάλα, τον Κωστόπουλο, τον Λάτση, τον Κόκκαλη, τον Κουρή, τον Ψυχάρη, τον Λαυρεντιάδη και Σια; Στους οποίους μέχρι στιγμής δεν έχει αποδώσει καμία ευθύνη για την κατάντια της Ελλάδας; Κι αν δεν θεωρεί αυτούς τους «σαράντα» υπεύθυνους, δεν οφείλει να μας πει ποιοι ευθύνονται; Θα συγκρουστεί μαζί τους και με τους πολιτικούς εκφραστές τους ή θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει το διαταραγμένο στάτους κβο με πιο «συνετή» διαχείριση;
Ήδη στο κόμμα του φαίνεται ότι ασκούν σημαντική επιρροή πρόσωπα που συντάχθηκαν με το νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια ή επιδίωκαν ακόμα και την υπερψήφιση του μνημονίου και της κυβέρνησης του εγκάθετου Παπαδήμου. Μ’ αυτούς θα υλοποιήσει «την αδήριτη και επιτακτική ανάγκη για ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος»; Και με κάποιους που πρωτοστάτησαν στον εκφυλισμό του ήθους και την πολιτισμική φθορά της κοινωνίας;
Αντιλαμβάνομαι ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν αισθανόταν από καιρό καλά στο Συνασπισμό. Κατανοητό. Εξάλλου, δεν είναι όλα τα διαζύγια κακά. Αλλά, πολιτικά, οφείλει να δώσει εξηγήσεις για την πλεύση του. Η προσωπική του ακτινοβολία δεν πρέπει να επικαλύπτει θέσεις αμφιλεγόμενες, διφορούμενες, θολές. Ούτε η χώρα μπορεί να διασωθεί με εύηχες αοριστολογίες για την «καλή» Ευρώπη, που δεν υπάρχει σε κανένα πολιτικό χάρτη. Κι όταν, μάλιστα, αυτή η εικονική Ευρώπη χρησιμοποιείται σαν αξεπέραστο εμπόδιο για τη σύμπραξη εναντίον των αληθινών εχθρών των λαών της Ελλάδας και της Ευρώπης ολόκληρης.
Αν η ιστορική αποστολή τής ΔΗΜΑΡ είναι να δημιουργήσει ένα μεταΠΑΣΟΚ που θα καθησυχάζει τον κόσμο, θα εξωραΐζει τη ληστρική Ευρώπη και θα είναι σανίδα σωτηρίας για «σαράντα ανθρώπους» που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο, ο Φώτης Κουβέλης αδικεί τον εαυτό του, αδικεί και την Αριστερά μέσα στην οποία γεννήθηκε και αναδείχθηκε.
