Του Αρισοτέλη Γ. Καλλή
Καταγραφή, αναγραφή, υπογραφή… κάτω από κείμενα συμφωνημένα εν κρυπτω και επί πληρωμή…
Λέξεις καρφιά από ανυπόληπτους δημοσιογραφουντες (βλπ.«πατσαβουρα» για μια αιματοβαμμένη σημαία… τίτλος portosalto mortale στο κεφάλαιο ύβρεις ασεβών).
Λέξεις κλειδιά πού συνοδεύουν την πικρή αλήθεια μιας ανυπόληπτης εξουσίας αδαών συμμετεχόντων σε συμμορία επιφανών:
Διαφθορά (αναφορά στον Γκρέκο)…
Κράτος Δικαίου… Δικαιοσύνη μονόφθαλμη (Σοφοκλέους Αντιγόνη… ακόμη κλαίς;)… Έγκλημα Τεμπών… «Εκτελούνται Μεταφορές» οστών και μαστροπών (οργή-θλίψη)…
Λογοδοσία υπευθύνων (βλπ. καλύτερα ασυδοσία ανεύθυνων)…
Υποτέλεια, ιδιοτέλεια, αφέλεια (βλπ. εξωτερική πολιτική ή πωλείται πατρίς)
Θραύσματα αληθείας σ’ ένα πεδίο ρεαλιστικής απαισιοδοξίας, αυτών πού οδηγούνται επί εικονικής σφαγής με συνοδεία της 9ης του Μπετόβεν σ ένα δήθεν λάκκο καλά σκαμμένο με έξοδο διαφυγής και με όλα τα κλεμμένα υπό μάλης.
Μαφιόζοι κυνηγούν Μαφιόζους κλείνοντας το ουσιαστικό ο Μαφιόζος… όρθιοι επί τού πίνακος.
Στη σκέψη μου μοιραία εμφανίζεται ο Ήρωας Ματρώζος υπογραμμίζοντας τη διαφορά εποχών, ιδεολογιών και αξιών…
Ποιος όμως θυμάται, ποιος ξέρει, ποιος θα διδάξει, ποιος θα χαθεί, ποιος θα θυσιαστεί μέσα στο σκοτάδι για να βρεθούν οι επόμενοι στο φως…
Ξένα Funds, κόκκινα δάνεια… λεηλασία επί του πεδίου… κατάσχεση κι αποστασία.
Κατάσχουν από τα σπίτια ό,τι έχει απομείνει… μνήμες… παλιές φωτογραφίες… όνειρα κι ελπίδες καρφωμένες στα ταβάνια των παιδικών δωματίων… εν καιρώ ειρήνης.
Μπάζωμα… τελευταία κραυγή απόγνωσης… δεν έχω οξυγόνο… κρατάω στο χέρι, μια λέξη μόνο… Δεν είναι φόνος, δεν είναι φθόνος, είναι μονάχα ο δολοφόνος μιας εξουσίας, μιας περιουσίας, μιας παρουσίας, μιας απουσίας.
Βοσκότοποι, Αμμότοποι, ευρωπαϊκή εισαγγελία χωρίς την αλητεία…τ ην πειρατεία, την υστερία…
(ΟΠΕΚΕΠΕ), στέρηση χρημάτων από εκείνους που πίστεψαν στο αφήγημα του νέου κράτους (βλπ. καφενείον «το επιτελικόν» ή η Ωραία και μοιραία Ελλάς)…
Ξανά θα πληρώσουν όπως πάντα τα πρόστιμα οι αφελείς (επί μονίμου βάσεως ανασφαλείς), πλην τίμιοι κωπηλάτες στη γαλέρα… Οι άλλοι (οι με την ψήφον μας νομιμοποιημένοι) θα αναλάβουν κατά τα συνήθη, την πολιτική ευθύνη…
Στο λεξιλόγιο τους υπάρχει μονάχα το πλημμέλημα… και ένα κρυφό-φριχτό χαμόγελο αυταρέσκειας και επιβεβαίωσης… μιας απεχθούς παρουσίας…
Σκάνδαλο υποκλοπών της ζωής ημών των αφελών… Ελευθερία τύπου επί πληρωμή και επί παραγγελία… Με απαλλακτικό βούλευμα.. και…
Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου… Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας… Χρηματοδότηση ΜΜΕ… και απόκρυψη αλήθειας…
Γενοκτονία μικρομεσαίων, επιδόματα… νεφελώματα… μπαλώματα…
Τεχνίτη νοημοσύνη… τεχνίτη αγνωμοσύνη…
Και ιδού ο Άνθρωπος… το περιττό πλέον σκεύος της ιστορίας των ολίγων κυρίαρχων που αποφασίζουν για τη νέα τάξη πραγμάτων… και για τους πολλούς, με έναν αριθμό στο μπράτσο αντί ονόματος όπως στο Άουσβιτς… πριν από την τελική λύση…
Ευρω-άμυνα .. πρόγραμμα SAFE… κερκόπορτα…
Ελλάς-Τουρκία… «συμμαχία»…
Το έργο αυτό θυμίζει κωμωδία…
Ποιος άραγε θα θυμηθεί την εθνική μας τραγωδία (Κύπρο… θα πεις ξανά το δεν ξεχνώ; Βαστά καρδιά μου)…
Ξανά στην προκυμαία… με μια βαλίτσα άδεια… εξόριστος μέσα στον τόπο μου σε μια βάρκα ευκαιρίας να με ρωτά η γοργόνα, η αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου, αν ζει ακόμη ο Αλέξανδρος… Τώρα τι να της πω… τι να σου πω καρδιά μου…
Η αλήθεια είναι λεπίδα που κόβει πια τα όνειρα μου… στη μέση ενός τίποτα πού κυβερνάται από τα τίποτα…
Σημείωση: Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν δυστυχώς τον κανόνα που επιβάλλουν δια ροπάλου πλέον οι μη εξαιρούντες, άφρονες, άπληστοι και επικίνδυνοι δια τη δημόσια υγεία.
