Ο λαός στηρίζει αποφασιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ και απαιτεί ρήξεις για να πραγματωθεί η μεγάλη αλλαγή
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
«Κυριακή κοντή γιορτή», που λέει και ο λαός… Η «γιορτή» μοιάζει πλέον βέβαιη. Το αν όμως θα είναι «κοντή» (για να αλλάξουμε λίγο το νόημα της παροιμίας) ή παρατεταμένη μένει να αποδειχθεί. Μένει δηλαδή να αποδειχθεί αν μια μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία είμαστε πλέον πολύ κοντά, θα ανοίξει ένα δρόμο χειραφέτησης και ελευθερίας. Καθένας που θέλει να βγει η χώρα από το χαντάκι στο οποίο την έριξαν, δεν μπορεί να παρατηρεί αμέτοχος αλλά να συμβάλει στο πώς θα γραφτεί το «σενάριο».
Είναι, λοιπόν, δεδομένο και το οσμίζεται ο καθένας εκεί που βρίσκεται (για να θυμηθούμε μια από τις αξέχαστες φράσεις του απερχόμενου πρωθυπουργού) ότι διαμορφώνεται ένα μεγάλο εκλογικό ρεύμα αλλαγής. Ότι εκατομμύρια πολίτες σπάζουν το φράγμα του φόβου και της καταστροφολογίας και ετοιμάζονται να στείλουν με την ψήφο τους στο καναβάτσο τις μνημονιακές και κυβερνητικές δυνάμεις. Ότι ετοιμάζονται να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη και με διαφορά, αφού πλέον όλοι συζητούν όχι για το ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα αλλά για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμος κυβέρνηση.
Δεν πρόκειται, απλώς, για την υποστήριξη σε ένα κόμμα ή για την επιδοκιμασία ενός εκλογικού προγράμματος. Αυτό που συμβαίνει έχει ευρύτερη σημασία και αποτελεί την έκφραση ενός ρεύματος στην κοινωνία που βρίσκει διέξοδο μέσα από την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Ενός ρεύματος που έχει βγάλει συμπεράσματα από όσα έγιναν πέντε χρόνια τώρα, που επιζητεί την καταδίκη του παλιού πολιτικού συστήματος, που θέλει μια διέξοδο από το καθεστώς που επιβλήθηκε.
Η απλόχερη στήριξη που είναι φανερό ότι θα δοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και που όλα δείχνουν ότι είναι εφικτό να του δώσει ακόμα και την αυτοδυναμία, μπορεί να λειτουργήσει δεσμευτικά για τον πολιτικό φορέα της Αριστεράς. Να του δώσει, δηλαδή, τέτοια και τόση πολιτική δύναμη που να αποδυναμώνει τις πιέσεις, να στερεί τα άλλοθι, να δυσχεραίνει το ενδεχόμενο εγκλωβισμού και ομηρίας του ΣΥΡΙΖΑ από τις συστημικές δυνάμεις. Γιατί είναι δεδομένο ότι το κυρίαρχο σχέδιο, εφόσον δεν κατάφεραν να αποφύγουν τις εκλογές, ήταν είτε να λυγίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να χάσει κάτω από τις πιέσεις που θα δεχόταν, είτε να κερδίσει με μια μικρή διαφορά που να τον καθιστά όμηρο κυβερνητικών συνεργασιών που να μην ξεφεύγουν από τα μνημονιακά όρια.
Το πρώτο σκέλος του σχεδίου απέτυχε και το δεύτερο δείχνει να ακολουθεί την ίδια τύχη. Σε τι, λοιπόν, καλείται να δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας μεγάλης νίκης; Εκείνο στο οποίο οι πολίτες θα τον καλέσουν να είναι ανυποχώρητος δεν είναι κάποια επιστροφή στο 2009, ούτε το ακριβές ύψος μισθών και συντάξεων. Τα λαϊκά στρώματα έχουν ορθότερα κριτήρια από το ΚΚΕ που εγκαλεί διαρκώς τον ΣΥΡΙΖΑ για το τελευταίο πενηνταράκι και δεν αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική καθορίζεται και από άλλους όρους πέρα από την οικονομική διεκδίκηση.
Εκείνο στο οποίο καλείται να δεσμευτεί και για το οποίο θα κριθεί και θα κρίνεται καθημερινά και αυστηρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποφασιστικότητά του να ξαναγίνει η Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, να επαναφέρει την αξιοπρέπεια στη χώρα και στο λαό, να ξεκόψει με το παλιό πολιτικό σύστημα, να αντιστρέψει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο, να σταματήσει την πορεία απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Αυτά δεν είναι γενικά συνθήματα, αλλά μεταφράζονται σε συγκεκριμένη στάση από την επόμενη μέρα.
Ο χρόνος μετράει. Μια κυβέρνηση σωτηρίας οφείλει να προχωρήσει σε δραστικά μέτρα από τις πρώτες μέρες, όταν το πολιτικό σύστημα θα είναι ακόμα ζαλισμένο από το χτύπημα που θα δεχτεί την Κυριακή. Δεν εξαντλούνται τα πάντα στο θέμα του χρέους, δεν θα είναι μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού για το χρέος, δεν θα πρόκειται για μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, δεν είναι αναγκαίο να μπει στην αναμονή για τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης. Τα πεδία της πολιτικής είναι πολύ περισσότερα και πολλά από αυτά, ίσως τα σημαντικότερα, δεν μετριούνται με το οικονομικό κόστος.
Θα ζητηθούν άμεσα ευθύνες από το παλιό πολιτικό προσωπικό που οδήγησε στα μνημόνια, θα κινηθούν άμεσα οι διαδικασίες για όσα σκανδαλώδη έγιναν τα τελευταία χρόνια; Θα γίνει σαφές προς τους διεθνείς προστάτες ότι η Ελλάδα, πλέον, είναι κυρίαρχο κράτος και όχι αποικία χρέους και ότι η τρόικα πλέον δεν αναγνωρίζεται και είναι ανεπιθύμητη στα υπουργεία και συνολικά στη χώρα; Κυρίως, θα δείξει μια νέα κυβέρνηση ότι δεν έχει καμία σχέση, ότι σε τίποτα δεν θυμίζει το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και τα τζάκια που από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα λυμαίνονταν την πολιτική και την οικονομική ζωή; Θα ανοίξει δηλαδή μια νέα σελίδα για τον τόπο, το λαό και τη δημοκρατία;
Κυριακή κοντή γιορτή. Κοντινή δηλαδή, αλλά όχι κοντή, όχι ψαλιδισμένη. Μπορούμε!
