Λίγες μέρες πριν τις δεύτερες εκλογές, τρία ξεχωριστά γεγονότα έρχονται να ταράξουν τη σχετική υπνηλία της προεκλογικής περιόδου και να δείξουν έκδηλα εικόνες της «επόμενης μέρας» – η οποία τόσο επιμελώς αποκρύβεται από τον πολιτικό κόσμο, που νοιάζεται μόνο για το πόσες έδρες θα μαζέψει κάθε κόμμα στην επόμενη Βουλή.
Τις τελευταίες μέρες η κοινή γνώμη της χώρας συγκλονίστηκε από το νέο συστημικό έγκλημα ανοικτά της Πύλου. Διότι αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν άνθρωποι σε απελπισία που γίνονται θύματα πολέμων-διάλυσης χωρών και τόπων από ισχυρές δυνάμεις. Άνθρωποι που ελπίζουν σε μια σωτηρία φτάνοντας κάπου στην Ευρώπη, και έχοντας πάρει ρίσκα γι’ αυτό στα χέρια μαφιόζων δουλεμπόρων-διακινητών. Αυτό το «ρίσκο» έχει σημάνει μέχρι τώρα, από την αρχή του έτους, πάνω από 1.000 πνιγμένους. Εάν προστεθούν κι αυτοί του τραγικού ναυαγίου της Πύλου, φθάνουν ήδη τους 1.500. Και οι «καραβιές» με απελπισμένους ανθρώπους θα συνεχιστούν σε ολόκληρη τη σεζόν… Από το 2014 έχουν πνιγεί 24.000 άνθρωποι στα νερά της Μεσογείου – αυτής της εκπληκτικής θάλασσας πολιτισμού και ιστορίας που έχει μετατραπεί σε θαλάσσια οικόπεδα, σε χώρο διακίνησης κάθε φορτίου και σε υγρό τάφο.
Όμως και όσα προηγήθηκαν γύρω από το θέμα της Θράκης, και όσα αποσιωπούνται για την «επιτυχία» του Ηρακλείου (αναφέρομαι στην πώληση του λιμανιού του Ηρακλείου στον ιταλικό όμιλο Γκριμάλντι αντί 80 εκατομμυρίων ευρώ από το ΤΑΙΠΕΔ…), συνδέονται με τον γενικότερο γεωπολιτικό αναδασμό στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει καθόλου τον προεκλογικό διάλογο, την «ατζέντα» των κομμάτων. Λες και το μόνο θέμα είναι αν θα έχουμε τόσο, ή λιγότερο, ή κάπως περισσότερο Μητσοτάκη στη ζωή μας και στην επόμενη Βουλή.
Το γεωπολιτικό μνημόνιο και το προδιαγεγραμμένο πλαίσιο
Ο γεωπολιτικός σε εξέλιξη αναδασμός σχετίζεται και επηρεάζει άμεσα αυτό που θα αποκαλούσαμε «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας». Ένα πρόβλημα που έχει πολλές πτυχές, των οποίων οι ανθρωπιστικές διαστάσεις και ευαισθησίες δυστυχώς δεν ενοχλούν καθόλου τους βασικούς παράγοντες και προωθητές του γεωπολιτικού αναδασμού. Και είναι ξεκάθαρο πως, μέσα από τον γεωπολιτικό διαμοιρασμό περιοχών, ζωνών, κρατών κ.λπ., η θέση αρκετών χωρών θα τροποποιηθεί – αλλού ριζικά κι αλλού υβριδικά, αλλού με άδειασμα κυριαρχίας, αλλού με αλλαγή συνόρων και γκριζάρισμα περιοχών, αλλού με πολέμους και επεμβάσεις. Το ημέτερο πολιτικό σύστημα μοιάζει να κλείνει τα μάτια, να στρουθοκαμηλίζει επικίνδυνα, να συμπεριφέρεται τυχοδιωκτικά προς άγραν κάποιων ψήφων. Την ίδια στιγμή το πιο πληροφορημένο και ενημερωμένο τμήμα του (ηγεσίες των συστημικών κομμάτων, παράγοντες του βαθέος συστήματος του κράτους και των οικονομικών ελίτ) εργάζεται για την προώθηση αυτών των σχεδιασμών, ελπίζοντας απλά να τύχει της εύνοιας των ευρωατλαντικών κυρίαρχων κύκλων.
– Το ότι απουσίασαν από την προεκλογική περίοδο όλα τα θέματα που αφορούν τον πόλεμο, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, τη θέση της χώρας μπροστά στις μεγάλες αλλαγές που γίνονται,
– Το ότι παραμείναμε καρφωμένοι μόνο στο πεδίο της οικονομίας (και αυτό με εντελώς επιφανειακό και «κολοβό» τρόπο, σαν να είμαστε ένας οικονομικός παράδεισος και μια οικονομία σε ακμή και άνοδο), με τα κόμματα να ανταγωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο καλός διαχειριστής,
– Το ότι ο χώρος της αριστεράς (όλων των αποχρώσεων και παραλλαγών) έμεινε απλά στο έδαφος ενός επιφανειακού αντιμητσοτακισμού ή μιας ιδεολογικής κριτικής του συστήματος (ΚΚΕ), χωρίς αιχμές και εναλλακτική πρόταση, χωρίς καν –όλοι τους– να μιλήσουν για το γεωπολιτικό ζήτημα, το γεωπολιτικό μνημόνιο που παγιδεύει και εγκλωβίζει, μπλοκάρει τη χώρα και την κοινωνία,
όλα αυτά δεν είναι διόλου τυχαία γεγονότα. Στην ουσία, μαρτυρούν την αποδοχή του πλαισίου που έχει προδιαγραφεί για τη χώρα μας μέσα στο ειδικό καθεστώς επικυριαρχίας που επιβάλλουν ο ευρωατλαντισμός (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.) και οι οικονομικές προτεραιότητες που θέτει η ευρωκρατία, σε πλήρη συνεργασία με τις εξαρτημένες από αυτούς πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Ναι, επιτρέπεται η όποια αντιπολίτευση, αλλά εντός αυτών των πλαισίων και μόνο.
Είναι ξεκάθαρο πως, μέσα από τον γεωπολιτικό διαμοιρασμό περιοχών, ζωνών, κρατών κ.λπ., η θέση αρκετών χωρών θα τροποποιηθεί – αλλού ριζικά κι αλλού υβριδικά, αλλού με άδειασμα κυριαρχίας, αλλού με αλλαγή συνόρων και γκριζάρισμα περιοχών, αλλού με πολέμους και επεμβάσεις
Η υπόθεση της Θράκης
Μία ροζ εξαίρεση στον εκλογικό χάρτη, που κατά τα άλλα είχε καθολικά γαλάζιο χρώμα, άνοιξε την όρεξη στη Ν.Δ. να θέσει –κάπως ξαφνικά και άγαρμπα– ζήτημα ανάμιξης του τουρκικού προξενείου υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ήσαν σαφείς, όπως έκανε κατάπτυστη εντύπωση και η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη –που είναι και πρόεδρος της διακομματικής επιτροπής– όταν ανοικτά απείλησε τους κατοίκους πως, αν δεν ψηφίσουν Ν.Δ., δεν θα τους βοηθήσει, θα έχουν συνέπειες. Ας μην αναφερθούμε καν στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει σαν να μην καταλαβαίνει τι γίνεται στην περιοχή εκείνη, και του αρέσει να πριμοδοτείται εκλογικά από τις συστάσεις του τουρκικού προξενείου. Ας υποθέσουμε ότι η Ν.Δ. ζητά να αλλάξει ο προσανατολισμός των συστάσεων και να ξαναβρεθεί εκείνη στην προτίμηση των προξενικών «συμβουλών». Άλλωστε η κα Μπακογιάννη έχει στενές σχέσεις με το εκεί τουρκικό κατεστημένο, είναι φορέας μιας ανοικτής πολιτικής συνδιαλλαγής, και πιονιέρος στην προώθηση της «Χάγης».
Όμως η όλη έκταση που πήρε το ζήτημα παραξενεύει. Πρώτον, επειδή είναι γνωστό ότι αυτό γίνεται εδώ και καιρό. Το τουρκικό προξενείο αλωνίζει στην περιοχή, πριμοδοτεί υποψηφίους σε όλα τα κόμματα (χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα). Δεύτερον, γιατί ο θόρυβος τώρα; Αφορά μόνο κάποιες χιλιάδες ψήφους στο ένα ή στο άλλο κόμμα στην επίμαχη περιοχή; Βοηθά επικοινωνιακά στο στρίμωγμα του ΣΥΡΙΖΑ – αφού βρίσκεται πάλι αμυνόμενος και εκτεθειμένος με δηλώσεις των 53 και ειδικά του κ. Φίλη; Η απάντηση στο «γιατί» τέτοια έκταση δεν μπορεί να μην κρίνεται εκ του αποτελέσματος: οδηγεί ταχύτατα να συμπεριληφθεί και το ζήτημα «Θράκη» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, του «διαλόγου» και των διεκδικήσεων της επεκτατικής Τουρκίας. Δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια «προσφορά» του ελληνικού ενδοτισμού!
Μια αναγκαία παρένθεση
Πολλοί στον χώρο της ευρείας αριστεράς επισημαίνουν πως κατά το παρελθόν το επίσημο ελληνικό κράτος (πάλι στις αγκάλες κάποιων προστάτιδων δυνάμεων) είχε κάνει λόγο για «τουρκική» μειονότητα στη Θράκη, ή ακόμα για τέτοια στα Δωδεκάνησα κ.λπ. Στη βάση αυτή, θεωρούν ότι μάλλον το ζήτημα δεν έχει σημασία, και ότι εν τέλει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού πρέπει να επεκταθεί –πέρα από την ατομική σφαίρα– και στη συλλογική σφαίρα. Επομένως, καταλήγουν, ορισμένοι έχουν το δικαίωμα να αναφέρονται και ως τουρκική μειονότητα.
Το βασικό τους λάθος είναι ότι προσπαθούν με τέτοια κριτήρια και με ανάλογες αναφορές να «ξεχάσουν» μια νέα πραγματικότητα: τον επεκτατισμό της Τουρκίας, την επιθετική της στάση έναντι της Ελλάδας, το casus belli για το Αιγαίο, την εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου, τη μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, το παζάρι που κάνει με την Ε.Ε., το σχέδιο της Γαλάζιας Πατρίδας, την απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Όλα αυτά τα εντελώς σύγχρονα και πραγματικά, η «αριστερή» συνείδηση τα αλέθει, αδιαφορεί γι’ αυτά, τα θεωρεί εθνικισμό, τελεία και παύλα!
Δεν ξεχνάμε τις πολιτικές του ελληνικού κράτους στην ευαίσθητη αυτή περιοχή. Δεν ξεχνάμε τις διακρίσεις και τη συμπεριφορά απέναντι στη μειονότητα. Δεν ξεχνάμε την εγκατάλειψη αυτής της περιοχής και την οικονομική της υποβάθμιση. Αυτά όμως δεν επιτρέπουν να μην βλέπουμε τις στοχεύσεις του τουρκικού επεκτατισμού για αυτήν περιοχή, και τα τετελεσμένα που αυτή έχει πετύχει μέχρι τώρα.
Το τραγικό ναυάγιο της Πύλου
Χωρίς να αναφερθούμε αναλυτικά σε αυτό (θα βρείτε σε άλλες σελίδες αρθρογραφία σχετική) θέλουμε να επισημάνουμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα-πύλη εισόδου προσφυγικών κυμάτων προς Ευρώπη. Και ότι, με τον κανονισμό του Δουβλίνου και τις συμφωνίες Τουρκίας-Ε.Ε. του 2016, έχει προσδιοριστεί πως η χώρα μας θα είναι για μακρό διάστημα μια χώρα-αποθήκη μεγάλου μέρος των «ροών» αυτών. Στην πράξη, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε έναν ιδιότυπο φράκτη ολόκληρης της Ε.Ε., ώστε να στοιβάζονται εδώ οι πρόσφυγες. Μια παραμεθόρια χώρα σαν την Ελλάδα (και ειδικά τα νησιά της), με συγκεκριμένα όρια, με μικρό πληθυσμό, με έντονο δημογραφικό πρόβλημα, μετατρέπεται σε κέντρο συσσώρευσης, ελέγχου και διαλογής προσφυγικού δυναμικού. Και αφήνεται εντελώς εκτεθειμένη στις στρόφιγγες που ανοιγοκλείνουν κατά βούληση είτε από τον Ερντογάν είτε από τη Λιβύη (ειδικό «έδαφος» χωρισμένο σε ζώνες και με ειδικές συμφωνίες με Ιταλία, Ε.Ε. και Τουρκία). Σε μια τέτοια χώρα, το προσφυγικό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Η γραμμή «σύνορα ανοικτά – κάτω ο φράκτης» μιλά μόνο προς ανατολάς: ανοικτά (ανατολικά) σύνορα για την εισδοχή όσων θέλουν, και κάτω ο φράκτης (στον Έβρο) που εμποδίζει αυτήν τη διέλευση. Μετά η γραμμή είναι «όλοι οι καλοί χωράμε και αλληλεγγύη μέσω των καλών ΜΚΟ και της άφθονης χρηματοδότησής τους». Συγγνώμη, αλλά αυτή είναι γραμμή ευρωκρατίας και αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης. Πιθανά ο κ. Τσούνης να χαιρετήσει μια τέτοια εκδήλωση, όπως έκανε στο Pride Festival. Μια ολόκληρη χώρα φράκτης, χτίσιμο εσωτερικών διαχωρισμών σε μια κοινωνία υπό διάλυση, ενίσχυση και ακροδεξιών αντιλήψεων. Τέλος, χρηματοδότηση με 20-30 χιλιάδες ευρώ το «κεφάλι», και δημιουργία επικερδών αλυσίδων από επιτήδειους και ΜΚΟ που θα διαχειριστούν τις ροές χρημάτων. Πάλι δεν βλέπουν τη μεγάλη γεωπολιτική εικόνα στην περιοχή μας, και φυσικά δεν νοιώθουν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Ίσως οι «χώρες» να είναι ένα κατάλοιπο παλιότερων εποχών που έχουν περάσει…
Όλο το «θαύμα» της οικονομίας αυτής της χώρας (που το χρέος της έφθασε τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ και ο εσωτερικός δανεισμός τα 250 δισεκατομμύρια!) στηρίζεται στις ροές –πάλι ροές…– του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και τα προαπαιτούμενα που αυτό θέτει
Το Ηράκλειο
Η είδηση της πώλησης, από το ΤΑΙΠΕΔ, του λιμανιού του Ηρακλείου στον ιταλικό όμιλο Γκριμάλντι (στον οποίο ανήκει και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας) πέρασε στα ψιλά. Μετά τα αεροδρόμια, όλα σχεδόν τα λιμάνια της χώρας περνάνε σε χέρια ξένων επιχειρηματικών ομίλων. Ο αφελληνισμός της οικονομίας και το ξεπούλημα του Δημοσίου προχωρούν εντατικά. Όλο το «θαύμα» της οικονομίας αυτής της χώρας (που το χρέος της έφθασε τα 400 δισεκατομμύρια ευρώ και ο εσωτερικός δανεισμός τα 250 δισεκατομμύρια!) στηρίζεται στις ροές –πάλι ροές…– του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και τα προαπαιτούμενα που αυτό θέτει. Τα οποία συγκεκριμενοποιεί η Εαρινή Έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα, που προβλέπει μεταξύ άλλων τον τερματισμό των μέτρων ενεργειακής στήριξης, μαχαίρι στις πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες, καθήλωση των μισθών και πάγωμα στο διηνεκές των «τριετιών».
Η «επόμενη μέρα» περιλαμβάνει πιθανά ουρανοξύστη στην παραλιακή (στο Ελληνικό), νέα καζίνο, τουρισμό πολυτελείας και χωρισμό των νησιών σε νησιά για πλούσιους και νησιά Β΄ κατηγορίας για εγχώριους φτωχομεσαίους. Ο κ. Πνευματικός το είπε ανοικτά, ότι κάποιοι ετοιμοθάνατοι κοστίζουν. Του είπαν «τέτοια δεν λέμε» (αλλά τα εννοούμε και τα εφαρμόζουμε), κι όποιος δεν έχει λεφτά ας βρει μια λύση μόνος του – δηλαδή ας μην μας ενοχλεί. Το εργασιακό καθεστώς της «σεζόν» θα εξαπλωθεί καθ’ όλο τον χρόνο σχεδόν σε όλες τις σφαίρες της οικονομίας, και όποιος αντέξει. Το είπε και ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ (Σπύρος Θεοδωρόπουλος) πρόσφατα: «Σήμερα ο εργαζόμενος δεν έχει ανάγκη να προστατευτεί από την επιχείρηση. Το 32% των εργαζομένων το πρώτο τετράμηνο άλλαξε εργοδότη, δεν χρειάζεται προστασία»!
Η επόμενη μέρα
Από ποια πλευρά μας ενδιαφέρει η «επόμενη μέρα»; Μας ενδιαφέρει από εθνική και κοινωνική πλευρά, από εθνική και ταξική πλευρά. Ή τα διαχωρίζουμε αυτά τα δύο, όπως κάνει είτε η δεξιά και ακροδεξιά, είτε η αριστερή όλων των αποχρώσεων πλευρά; Διότι και οι δύο κινούνται στις ράγες της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Και οι δύο αποτελούν πλευρές του «ενιαίου κόμματος της παγκοσμιοποίησης». Τα καμπανάκια των κραδασμών που νοιώσαμε τις τελευταίες μέρες (Θράκη, Πύλος, Ηράκλειο) δείχνουν ότι ο γεωπολιτικός παράγων θα είναι καθοριστικός και για τις εγχώριες εξελίξεις. Πώς το έχει πει ο Γιάννης Βούλγαρης στο τελευταίο του βιβλίο; «Η Ελλάς είναι έθνος γεωπολιτικόν» και «η γεωπολιτική είχε συντακτικό ρόλο στην Ελλάδα». Ας μην ξεχνάμε αυτήν τη «λεπτομέρεια», διότι θα είναι καθοριστική την «επόμενη μέρα» που έχει ήδη ανατείλει.
