του Ιάσονα Κωστόπουλου
Την τελευταία δεκαετία έχουμε μάθει να ακούμε για διαφόρων ειδών νομάδες. Νομάδες σαν κι αυτούς που άφησαν τη χώρα για να βρουν μια δουλειά στο εξωτερικό, για να κάνουν αυτό που σπούδασαν, για να μην χάσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια σε μια χώρα που βυθίζεται. Ή σαν κι εκείνους που αναγκάζονται να γυρνούν την Ελλάδα σαν νομάδες κάθε χρόνο, γιατί η αγορά εργασίας ή τα μόρια στον πίνακα επιτάσσουν να είναι με μια βαλίτσα στο χέρι για να αποκτήσουν την απαραίτητη εμπειρία και προϋπηρεσία. Είχε, όλα αυτά τα χρόνια, ο όρος «νομάς» κάτι το αρνητικό, μιας και όσοι χαρακτηρίζονταν με αυτόν είχαν αναγκαστεί να αφήσουν κάτι πίσω τους, να μην ριζώσουν πουθενά για να κάνουν το «απαραίτητο βήμα» προς τα εμπρός. Δεν ήταν άλλωστε οι νομάδες πάντα ευπρόσδεκτοι, με δουλειές συχνά κακοπληρωμένες, σε σπίτια-κοτέτσια που σε διώχνουν κάθε καλοκαίρι, πάντα στο περίμενε, σαν νεαρούς ποδοσφαιριστές που αποκτούν τα απαραίτητα προσόντα μακριά από όπου θα ήθελαν να αγωνίζονται, ελπίζοντας ότι μία μέρα θα καταφέρουν να κερδίσουν μια θέση εκεί που επιθυμούν.
Εσχάτως, μάθαμε και για ένα νέο είδος νομά, εκείνο που είναι πάντα ευπρόσδεκτο και που όλοι κάνουν αμάν και πως για να έρθει. Ο λόγος για τους ψηφιακούς νομάδες, εκείνους δηλαδή που ενώ είναι κάτοικοι εξωτερικού επιλέγουν επειδή η εργασία τους το επιτρέπει, να δουλέψουν από μία άλλη χώρα. Ή ακόμη και για εκείνους που πήραν τη σύνταξη τους στο εξωτερικό και πλέον επιθυμούν να περάσουν τα επόμενα χρόνια τους, κάπου πιο όμορφα και ηλιόλουστα. Αυτούς η χώρα θα τους υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες, έπειτα από μία σειρά κινήτρων και φοροελαφρύνσεων που ψηφίζονται τα τελευταία χρόνια. Με αποτέλεσμα, αν κάποιος έχει έδρα στο εξωτερικό να απολαμβάνει για μια επταετία απαλλαγή φόρων για το 50% των εισοδημάτων του, εφόσον αποφασίσει να μεταφερθεί στη χώρα μας, πράγμα που οριακά μετατρέπει την Ελλάδα σε φορολογικό παράδεισο. Θεωρείται δε, πως η προσέλκυση τέτοιων νομάδων είναι τεράστιος μοχλός οικονομικής ανάπτυξης καθώς είναι πιο εύρωστοι οικονομικά και έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν σπίτια στα νησιά, να νοικιάσουν βίλες που έχουν μείνει ξενοίκιαστες και γενικά να γεμίσουν το κενό που η οικονομική κατακρήμνιση των τελευταίων χρόνων δημιούργησε. Έτσι εύκολα κι αφορολόγητα μπορούν να έρθουν και να επενδύσουν τα χρήματά τους για να τονώσουν την οικονομία μας.
Εμείς από την άλλη το 50% των εσόδων μας θα το δίνουμε στους φόρους και θα παρακαλάμε μήπως και κανένας άλλος νομάς –του εξωτερικού– έρθει και νοικιάσει εκείνο το εξοχικό, που μας έγινε βραχνάς να πληρώνουμε τον ΕΝΦΙΑ. Αφού, για να λειτουργήσουν όλες οι υποδομές του κράτους, που θα απολαμβάνουν οι ψηφιακοί νομάδες, κάποιος πρέπει να πληρώσει και κανά φόρο. Αν δε, κανείς από εμάς δεν βολεύεται να του πίνουνε το αίμα ή αν κοπιάσει για κανένα διδακτορικό τότε είναι τεμπέλης και τιμωρείται μέχρι να γίνει κι αυτός… νομάς. Και ποιος ξέρει, μπορεί και μερικοί που εξ ανάγκης γίνανε νομάδες κάπου στην Ευρώπη, σε λίγα χρόνια να επιστρέψουν κι αυτοί, ευπρόσδεκτοι και πάλι, αρκεί να έχουν έδρα στο εξωτερικό και να μοιάζουν λίγο… Ευρωπαίοι.
