Στην πολιτική, ιδίως στις μέρες μας, είναι σύνηθες να αγνοούνται αρχές και ηθικές αξίες εν ονόματι μιας υποτιθέμενης αποτελεσματικότητας. Στην πολιτική προέχει το αποτέλεσμα και ο κόσμος δικαιώνει την επιλογή αν υπάρχει θετική κατάληξη. Αλλά αν έπρεπε να αναζητήσουμε πρότυπο κυνισμού, πρότυπο αδιαφορίας για πολιτικές και ηθικές αξίες, τότε η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛ., θα ήταν υπόδειγμα. Αλλά θα κάναμε λάθος. Η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται στο πολιτικά «ανήθικο» της σύμπραξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. επειδή ποδοπατούν τις ιδεολογίες τους χάριν της εξουσίας. Ούτε στο αντίστροφο, ότι ψευδώς υποστηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι αριστερός και οι ΑΝ.ΕΛ. ότι είναι Δεξιοί, αλλά στην πράξη η ιδεολογία (τους) είναι προς έκπτωση και πώληση. Αυτά είναι αλήθεια. Αλλά από τότε που έπεσε η ΕΣΣΔ και διαλύθηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα, η ιδεολογία ξέπεσε στα αζήτητα. Στο τέλος-τέλος οι άνθρωποι διαχωρίστηκαν σε «δημοκρατικούς» και «ολιγαρχικούς» πολύ πριν να γεννηθεί ο Μαρξ ή ο Γκράμσι. Άλλωστε, όταν ανακοινώθηκε η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. κάποιοι «αριστεροί» του Τσίπρα διαμαρτυρήθηκαν αλλά γρήγορα λογικεύτηκαν και σώπασαν. Το άρωμα της εξουσίας σκέπασε τη μυρουδιά του Καμμένου. Ξέρουμε από την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βεσπασιανού ότι το χρήμα δεν μυρίζει, ούτε η εξουσία που το φέρνει.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ βασιλεύει η αθάνατη φράση του Τσαρούχη πως «είσαι ό, τι δηλώσεις». Ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε, και συνεχίζει να δηλώνει, αριστερό κόμμα. Οι αντίπαλοι από τα δεξιά, επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό του ΣΥΡΙΖΑ επειδή έτσι μπορούν να λένε ότι αυτοί είναι δεξιοί. Έτσι παίζει ο δικομματισμός και επιβιώνει το σύστημα. Οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί και όλοι οι ξένοι που με τα λεφτά τους, τα όπλα τους και τη δράση τους, στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο, ελέγχουν τις εν Ελλάδι κυβερνήσεις, αδιαφορούν πλήρως –όταν δεν ξεκαρδίζονται στα γέλια– για τις ροζ παντιέρες που ανεμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας είχε κάνει προεκλογικώς και σε καθ’ όλα «ύποπτο χρόνο» τις επισκέψεις του στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε., είχε περάσει τις «εξετάσεις» του (προφανώς με άριστα) και επομένως ουδεμία ανησυχία. Δεν επρόκειτο περί Μαδούρο του Αιγαίου. Για τον άλλο εταίρο, τον κ. Καμμένο, οι Αμερικάνοι είχαν, κατά τις πληροφορίες των ΜΜΕ, καλή γνώση, καθησυχαστική. Επομένως, οι θέσεις στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, από δω οι αριστεροί από κει οι δεξιοί –κάθε παιδάκι στον πάγκο του– παραμένει τυπική υπόθεση, εφόσον τα παιδάκια φωνασκούν αλλά χωρίς υπερβολές. Τα δικά μας παιδάκια στη Βουλή δεν ταράζουν τον ύπνο κανενός. Άλλωστε ούτε εμείς κάνουμε φασαρία. Φαΐ, ύπνο, δουλειά, δύσκολο να έχεις και τα τρία, αλλά οι Έλληνες τα καταφέρνουν, έτσι δεν λένε; Έξω, λιγότερο καταφερτζήδες προφανώς, έχουν ξεσηκωθεί Γάλλοι, Ιταλοί, κ.λπ. Σε μας εδώ οι μόνοι δραστήριοι, άπιαστοι κι αόρατοι, είναι οι Ρουβίκωνες. Μπαινοβγαίνουν στο υπουργείο Άμυνας και ο κ. Καμμένος, οι επιτελάρχες, οι υπηρεσίες ασφαλείας του Πενταγώνου κινούνται με το ραχάτι τους. Εσχάτως, οι Ρουβίκωνες χτύπησαν ακόμα και το παλάτι της παγκόσμιας δημοκρατίας, το άντρο της υπερδύναμης, την πρεσβεία των ΗΠΑ, την ώρα που οι πεζοναύτες-φύλακες είχαν προφανώς βυθιστεί (και αυτοί) σε χειμερία νάρκη. Ο καημένος ο Κουφοντίνας, πότε μέσα-πότε έξω, παλαιάς κοπής τρομοκράτης, ξεπερασμένος και ξεπεσμένος, φαλακρίτσα, κοιλίτσα και σοβαροφάνεια, αξιώνεται μετά κόπου δυο αράδες διαμαρτυρίας από την αμερικανική δημοκρατία, ίσα για να μην περάσει από το μυαλό κανενός ότι κάτι περίεργο τρέχει με το άτομο.
Το (υποσυνείδητο) υπόβαθρο στις εκλογές του 2015 ήταν η ανεξαρτησία της χώρας. Αλλά ούτε ο υποτίθεται αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο κατηγορούμενος ως δεξιός ή και ακροδεξιός(!) Καμμένος είχαν την παραμικρή πρόθεση να τιμήσουν όσα τους καταλόγιζαν ως ιδεολογία και τους προσδιόριζε η πολιτική τους κληρονομιά και παρουσία
Η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για να τελειώσουμε οριστικά με όσα μας βαραίνουν ακόμα από τον εμφύλιο, και δεν είναι λίγα. Μια ευκαιρία για να συντονιστούμε, ως χώρα, με τα ιστορικά γεγονότα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για την Ελλάδα το καθαρό παράδειγμα είναι η Ιταλία. Ένα δεξιό κόμμα, η Λέγκα του Σαλβίνι, και ένα νέο κόμμα, οι Πέντε Αστέρες, αριστερής πνοής (αλλά όχι κομμουνιστικής) αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν συγκλονίζοντας το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Το ιταλικό σύστημα ταρακουνήθηκε, οι Βρυξέλλες σείστηκαν, τα ΜΜΕ ψάχνουν λυσσαλέα να διασπάσουν, να θάψουν την κυβέρνηση. Προ ετών για να αποτραπεί μια τέτοια συγκυβέρνηση δολοφονήθηκε ο Ιταλός πρωθυπουργός Άλντο Μόρο.
ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε Ιταλία, ούτε Γαλλία. Η διπλή υποταγή στους ξένους, (η ξενοδουλεία της κομμουνιστικής αριστεράς στην ΕΣΣΔ και της αντίπαλης κεντρο/δεξιάς στις ΗΠΑ), όρισε τη μοίρα της χώρας μετά τον πόλεμο και συνεχίζει να την ορίζει. Τα υπόλοιπα είναι ασήμαντα: Οι ΑΝ.ΕΛ. υποτίθεται ότι είναι δεξιοί ή ακροδεξιοί, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι είναι αριστερός, αμφότεροι υποδύονται ρόλους, ενώ οι άλλοι αναμένουν να εκκενωθούν οι θέσεις. Παραλείπουμε τα της ημερομηνίας των εκλογών, τα ποσοστά κ.λπ. Το μόνο που κατάφεραν αμφότεροι ήταν να εισάγουν τη γελοιότητα σε εθνικό θέμα.
Το (υποσυνείδητο) υπόβαθρο στις εκλογές του 2015 ήταν η ανεξαρτησία της χώρας. Αλλά ούτε ο υποτίθεται αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο κατηγορούμενος ως δεξιός ή και ακροδεξιός(!) Καμμένος είχαν την παραμικρή πρόθεση να τιμήσουν όσα τους καταλόγιζαν ως ιδεολογία και τους προσδιόριζε η πολιτική τους κληρονομιά και παρουσία. Ο Τσίπρας δεν ήταν Πέπε Γκρίλο (ιδρυτής των Πέντε Αστέρων) και ο Καμμένος δεν ήταν Σαλβίνι, ούτε στο όνειρό του. Ήταν αμφότεροι ψευδεπίγραφα. Έτσι ήρθαν, έτσι θα φύγουν.
