Μια κομβική ημερομηνία. Σε ακόμα κομβικότερους καιρούς. Πώς να σκεφτεί κάποιος για την Πρωτομαγιά, μέσα στις παρούσες συνθήκες; Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες παραδοχές.
Η πρώτη είναι πως οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι γυναίκες και οι νέοι πλήρωσαν» και «πληρώνουν» πολύ σκληρά τις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, που τους βύθισαν στην οικονομική ύφεση, με την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση να παίρνει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης. Εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα διαλύθηκαν, η κοινωνική ασφάλιση και η πρόνοια χτυπήθηκαν ανηλεώς, ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, ο παραγωγικός ιστός γκρεμίστηκε, η Ελλάδα έγινε χώρα ανέργων και πεινασμένων, με τη νέα γενιά να παίρνει τους δρόμους της ξενιτιάς.
Δεύτερη παραδοχή, επομένως, είναι πως η πάλη των εργαζομένων για ανατροπή των μνημονιακών μέτρων, κατά των ιδιωτικοποιήσεων, για την ανάκτηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, για την πλήρη επαναφορά του θεσμού των ΣΣΕ, την επιβίωση των άνεργων, τον έλεγχο και την αποτροπή της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, την επαναφορά των διωχθέντων υπαλλήλων στο Δημόσιο, είναι δίκαιη και κατανοητή, όπως και το αίτημα για προστασία της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, πολύ περισσότερο τη στιγμή που τα σενάρια της παραπέρα μείωσης των συντάξεων μπαίνουν επιτακτικά από τους πιστωτές.
Φτάνουμε έτσι, στην τρίτη παραδοχή. Η φετινή Πρωτομαγιά ήρθε στην καρδιά μιας σκληρής πολιτικής και ταξικής μάχης, ενώ ο πολιτικός εκβιασμός των δανειστών και το κλίμα οικονομικής ασφυξίας που δημιουργούν στοχεύουν στην πλήρη υποταγή και την ταπείνωση καθώς και στην πολιτική αποτυχία οποιουδήποτε άλλου δρόμου, πέραν του νεοφιλελευθερισμού. Ώστε να αποδομηθεί στη συνείδηση των ανθρώπων, οποιοσδήποτε άλλος τρόπος σκέψης και δράσης.
Ώρα για την τέταρτη παραδοχή: αυτή ακριβώς η σημερινή σκέψη και δράση, αναζητείται. Κοινώς, οι μέχρι τώρα κυρίαρχες πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος φαντάζουν «ελλιποβαρείς», σε σχέση με τις ανάγκες των καιρών. Αρκεί απλά η υπεράσπιση και επανάκτηση των απολεσθέντων; Ένας συνδικαλισμός, βγαλμένος από τη δεκαετία του 1990, με τα πόδια του στην κοινωνία του…1970-80, αναλαμβάνοντας να εξυπηρετήσει στρώματα και κοινωνικά συμβόλαια που απλά, δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν στο εγγύς μέλλον; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ακόμα και οι φωνές που φωνάζουν «χρειάζεται αλλαγή», δεν είναι ιδιαίτερα φρέσκες ούτε νέες. Το νέο θα έρθει όταν, στη συγκροτημένη επιβολή του κοινωνικού μοντέλου που ζούμε σήμερα, υπάρξει συγκροτημένη απάντηση. Ένας νέος συνδικαλισμός, που θα αγκαλιάζει την δημοκρατία, το ευρύτερο, και θα αφορά και τα νέα είδη επισφαλώς, «υπενοικιασμένων», «μερικής απασχόλησης», «μισοανέργων», «ηλεκτρονικά παρατηρούμενων» εργαζομένων, που γίνονται όλο και περισσότεροι. Προσπάθειες γίνονται. Όπως και από την αντίθετη πλευρά, για τη διάλυση αυτών των προσπαθειών. Ένα είναι σίγουρο. Οι καιροί είναι οξυμένοι. Η παλαιά κατάσταση στους χώρους δουλειάς, ήδη έχει αποχαιρετήσει, έπειτα από την συγκροτημένη επίθεση των τελευταίων και όχι μόνο, ετών. Το παλιό, είτε μιλώντας για νοοτροπίες, είτε για πρακτικές είτε για δομές, δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ. Είτε θα πέσει και αυτό θύμα της αντεργατικής επίθεσης, είτε θα μετασχηματιστεί, θα αλλάξει, για να αποτελέσει ανάσα, ή προσπάθεια για ανάσα, των εργαζομένων.
Γι’ αυτό ακριβώς η Πρωτομαγιά παραμένει, και ίσως και περισσότερο από ποτέ, επίκαιρη.
Ηλ.Στ.
