Γράφει ο Δημήτρης Αβηδυνός
Είναι Παρασκευή βράδυ και βλέπω ειδήσεις στην TV. Κι όσο περνάει η ώρα, τόσο παλαβώνω μ’ όλη αυτή την ακατάσχετη κι ανούσια φλυαρία των «ειδικών», τους δήθεν τσακωμούς, τα μέτρα, τα ημίμετρα, τα παράμετρα, τη νέα δημοφιλή ορολογία όπως «spreads» και «πιστοληπτική ικανότητα», τα νούμερα και τα αγγλογαλλογερμανικά ονόματα των αξιωματούχων. Νισάφι, λέω.
Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως μου ζητάτε να πληρώσω αυτά που δεν χρωστάω και να ξεχάσω αυτά που τόσα χρόνια πληρώνω. Κλείνω το κουτί κι ανοίγω το ράδιο να βρω κάνα τραγούδι, να πω τον πόνο μου. Τραγούδι… τραγούδι… τι τραγούδι; Τι ‘ναι αυτά που ακούω ο έρμος. Αιώνιες αγάπες και πονεμένους χωρισμούς απ’ τη μια, ουράνια τόξα, αστέρια, πεταλούδες και «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» απ’ την άλλη. Δεν λέω, καλά είν’ όλ’ αυτά, αλλά μόνο αυτά; Σε ποια χώρα ζείτε εσείς ρε παιδιά; Εγώ, δηλαδή, πώς να παρηγορηθώ τώρα; Να γυρίσω 40 και 50 χρόνια πίσω με τη Φτωχογειτονιά, τον Καημό και τη Συννεφιασμένη Κυριακή; Τα συζητάω όλ’ αυτά και με κάτι φίλους, το επόμενο βράδυ, γύρω από ‘να τραπέζι με τσίπουρα, φορτώνω, γυρίζω σπίτι παίρνω μια πρόχειρη σελίδα του Word και γράφω το παρακάτω τραγούδι. Δυστυχώς, μόνο τους στίχους μπορώ να μεταφέρω εδώ:
Εφτά τραγούδια πω πω πω
Δεκαεφτά τα «σ’ αγαπώ»
Δεκαεφτά και δεκαοκτώ
Εδώ κοιτώ κι αλλού πατώ
Ρε τι ‘ν αυτά που γράφετε
Και πώς τα υπογράφετε
Ρε τι ‘ν αυτά που παίζετε
Για όλ’ αυτά ποιος χέζεται
Στον κήπο σας κι εγ’ ο φτωχός
Μπαίνω και βγαίνω νηστικός
Σάπια ειν’ όλα κι άνοστα
Ψόφια τραγούδια κι άρρωστα
Ρε τι ‘ν αυτά που γράφετε
Και πως τα υπογράφετε
Ρε τι ‘ν αυτά που παίζετε
Για όλ’ αυτά ποιος χέζεται
Εδώ ο κόσμος χάνεται
Κι εσείς την πάπια κάνετε
Μ’ αφήσατ’ όλοι μόνο μου
Και πώς να πω τον πόνο μου
Ρε τι ‘ν αυτά που γράφετε
Και πώς τα υπογράφετε
Ρε τι ‘ν αυτά που παίζετε
Για όλ’ αυτά ποιος χέζεται
Παίξε ρε Τζίμι μια ροκιά
Να πάρει τ’ άδικο φωτιά
Παίξε ρε Μάρκο μια πενιά
Να ξεσηκώσεις το ντουνιά.
