Για την επίσκεψη Νετανιάχου στη Λευκωσία
Του Γιώργου Τζαφέρη
Η ολιγόωρη επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μ. Νετανιάχου, στην Λευκωσία την περασμένη Τρίτη και η συνάντησή του με τον Κύπριο πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη, αποτελεί ένα ακόμη βήμα της στρατηγικής προσέγγισης των δύο χωρών. Πάντα με την προοπτική μιας διευρυμένης συμμαχίας, προσθέτοντας και την Ελλάδα, που θα εξασφάλιζε, κατά τους κυβερνώντες, την ασφάλεια και την σταθερότητα στις τρεις χώρες και την ευρύτερη περιοχή(1).
Μπορεί να μην υπογράφηκαν συμφωνίες σε αυτή την επίσκεψη, αλλά οι επαφές Κύπριων και Ισραηλινών υπουργών και αξιωματούχων είναι ιδιαίτερα πυκνές, με εντυπωσιακές μάλιστα φιλοφρονήσεις και αλληλοκατανόηση. Αφορούν κυρίως σε θέματα ενέργειας, άμυνας, ασφάλειας, τουρισμού και οικονομίας. Μάλιστα, ο Κύπριος πρόεδρος έχει εξελιχθεί στον μεσάζοντα της συγκρότησης της τριμερούς συμμαχίας και πιέζει για την επικύρωσή της με συνάντηση στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο.
Είναι αλήθεια πως οι τρεις χώρες έχουν ένα σημαντικό κοινό αυτή την περίοδο. Την κατοχή. Αλλά τη βιώνουν κάπως αντιφατικά…
Το Ισραήλ έχει για 67 χρόνια υπό την κατοχή του την Παλαιστίνη και σφυρίζοντας αδιάφορα, συνεχίζει το έργο της αλλοίωσης των πληθυσμιακών και γεωγραφικών δεδομένων για δημιουργία τετελεσμένων, παρά τις επικρίσεις που ολοένα και πληθαίνουν.
Η Κύπρος είναι διχοτομημένη εδώ και 41 χρόνια, αφού η Τουρκία έχει υπό την κατοχή της ένα μεγάλο τμήμα του νησιού και δεν δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης, επιζητώντας λύση μόνο στο βαθμό που θα της εξασφάλιζε την παρουσία της με προνομιακούς όρους στην περιοχή.
Τελευταία στο κλαμπ η Ελλάδα, αφού εδώ και 5 χρόνια τελεί υπό ένα ιδιόμορφο καθεστώς οικονομικής κατοχής και σύγχρονης αποικίας, σε συνθήκες περιορισμού της εθνικής της κυριαρχίας.
Ο Κύπριος πρόεδρος, λοιπόν, επιδιώκει να έχει ως στρατηγικό εταίρο και υποστηρικτή στην προσπάθεια επίλυσης του δικού του ζητήματος το Ισραήλ, ένα κράτος που πράττει ακριβώς όπως και η Τουρκία. Με μοναδικό κριτήριο την πρόσφατη αντιπαλότητα των δύο χωρών και λειτουργώντας περισσότερο ως εξυπηρετητής.
Ο Ν. Αναστασιάδης παίρνει, λοιπόν, πρωτοβουλίες επανέναρξης των διαπραγματεύσεων για το Παλαιστινιακό καθ’ υπόδειξη διεθνών παραγόντων όπως η «υπουργός Εξωτερικών» της Ε.Ε. Φ. Μογκερίνι και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ν. Τουσκ, ενώ αποδέχεται μια παράλληλη διαδικασία επίλυσης και του Κυπριακού υπό αυτές τις δυνάμεις. Για τις αρχές Σεπτεμβρίου ορίστηκε, στο μεταξύ, μια περιοδεία των ίδιων Ευρωπαίων αξιωματούχων στις εμπλεκόμενες χώρες, προκειμένου να δρομολογηθούν οι σχετικές εξελίξεις.
Η σταθερή πρόσδεση του Αναστασιάδη στην λογική της «χαμένης ευκαιρίας» του Σχεδίου Ανάν, κόντρα στη θέληση του κυπριακού λαού, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολιών για το τι λύση είναι έτοιμος να αποδεχθεί και να υποστηρίξει και για τα δύο ανοιχτά ζητήματα.
Οι αλλαγές στην περιοχή είναι σημαντικές, συμμαχίες και ισορροπίες αλλάζουν, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν όχι μόνο να μη χάσουν προνόμια αλλά και να μεγαλώσουν τα κέρδη από την παρουσία τους. Αυτά συνήθως κοστίζουν ανθρώπινες ζωές, ξερίζωμα και φτώχεια. Αξιοποιούν, έτσι, καθέναν πρόθυμο για εκδούλευση με την αόριστη υπόσχεση για κάποια ανταμοιβή. Στην πραγματικότητα, όμως, η πολιτική της πρόσδεσης στο Ισραήλ δεν εγγυάται παρά μόνο καταστροφικά αποτελέσματα.
(1) Για τη στάση της Ελλάδας βλέπε το άρθρο Επικίνδυνη πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα του Ισραήλ, στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου
