Δεν πρόλαβε να κλείσει ο κρίσιμος μήνας των δύο Συνόδων Κορυφής στην Ε.Ε. που θα καθόριζε και όλες τις εξελίξεις και βλέπουμε ορισμένα «παράδοξα».
εν υπήρξε καμιά επιτυχία της κυβέρνησης στην Ε.Ε., αντίθετα η μετάθεση της ημερομηνίας άφιξης των ελεγκτών του ΔΝΤ και η απαίτηση να υπάρξουν νέα μέτρα μέσα σε 15 μέρες μαζί με μια νέα υποβάθμιση από οίκο αξιολόγησης ήρθαν να θυμίσουν πως δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς και πανηγύρια.
Τα καταιγιστικά μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση είναι ζήτημα πως μπορούν να εφαρμοστούν. Θα χρειαστεί η καταστολή να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο (η Κερατέα είναι προοίμιο του τι θα επακολουθήσει γενικά). Θα χρειαστεί επίσης, η συναίνεση όλου του πολιτικού κόσμου. Επομένως αναμένονται εξελίξεις και στα δύο επίπεδα.
Το κυβερνητικό σχήμα και εν γένει ο νέος διοικητικός-κρατικός μηχανισμός δεν είναι αποδοτικοί, δεν μπορούν να προχωρήσουν με τους απαιτούμενους ρυθμούς το σάρωμα που έχει συμφωνηθεί. Άλλωστε, το σενάριο προδιέγραφε αποτυχία και χρεοκοπία, ή ακριβέστερα πρώτα πλιάτσικο και μετά χρεοκοπία. Ακόμα ακριβέστερα, πρώτη φάση πέρασμα του Μνημονίου, δεύτερη φάση πλιάτσικο (50 δισ.), τρίτη φάση χρεοκοπία και έπονται κι άλλα επεισόδια (γεωπολιτικά της περιοχής).
Η αναβολή των τελικών αποφάσεων στην Ε.Ε. σχετίζεται άμεσα με τις εξελίξεις στην Βόρεια Αφρική, τις εξεγέρσεις και την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων στην Λιβύη. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός (που, αναγκαστικά, θα πάρει και πολιτικό χαρακτήρα) θα συμβαδίσει με την προσπάθεια επιβολής «κινεζικών» όρων στους εργαζόμενους της Ευρώπης. Ταυτόχρονα όμως μπορεί να περιπλέξει σχεδιασμούς, να οδηγήσει σε εκτροχιασμούς και να ανατινάξει συμβιβασμούς. Ο διχασμός της Ελλάδας, οικονομικά να είναι υποχείριο των μεγάλων της Ευρώπης και γεωπολιτικά να είναι σταθερά στο άρμα των προθύμων των ΗΠΑ, σε τέτοιες περιπτώσεις οδηγεί σε περιπλοκές, ιδιαίτερα όταν πρέπει να γίνουν επιλογές και να παρθούν αποφάσεις.
Σε αυτό το φόντο, περίπλοκο και γεμάτο αντιθέσεις, η κυβέρνηση βρίσκεται σε δυσκολίες, οι γκρίνιες στο εσωτερικό της δυναμώνουν, τα σκάνδαλα σκάνε καθημερινά στα ΜΜΕ και αποτελούν εκβιαστικό μοχλό παλιών και νέων τζακιών, αναζητούνται μεταβατικά σχήματα, αναζητούνται πρωτοβουλίες και κινήσεις που να δημιουργούν δεδομένα, γίνονται εκλογικά σενάρια και πάσης φύσεως πλασαρίσματα.
Μοιάζει με κουβάρι η τωρινή κατάσταση και η θέση της Ελλάδας (ευρωπαϊκός Νότος, μεσογειακή χώρα, πέρασμα ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, βαλκανική διάσταση, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. κ.λπ.). Είδαμε ότι ήρθε στο επίκεντρο της κρίσης πριν από ένα χρόνο, τώρα είναι πάλι πολύ κοντά στο επίκεντρο «τεκτονικών» πλακών (ενεργειακά, αραβικός κόσμος, ελληνοτουρκικά, ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, κ.λπ.) και μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο αστικός της κόσμος κάνει επιλογές που ναρκοθετούν κάθε ανεξάρτητη οικονομική και πολιτική πορεία, την οδηγούν σε ένα τεράστιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό αδιέξοδο προς όφελος μιας διεθνούς παρασιτικής τοκογλυφίας και των εγχώριων συνακόλουθών της.
Ένας περίπου χρόνος μνημονιακής πολιτικής απαιτεί να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα.
Τα καταιγιστικά μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση είναι ζήτημα πως μπορούν να εφαρμοστούν. Θα χρειαστεί η καταστολή να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο (η Κερατέα είναι προοίμιο του τι θα επακολουθήσει γενικά). Θα χρειαστεί επίσης, η συναίνεση όλου του πολιτικού κόσμου. Επομένως αναμένονται εξελίξεις και στα δύο επίπεδα.
Το κυβερνητικό σχήμα και εν γένει ο νέος διοικητικός-κρατικός μηχανισμός δεν είναι αποδοτικοί, δεν μπορούν να προχωρήσουν με τους απαιτούμενους ρυθμούς το σάρωμα που έχει συμφωνηθεί. Άλλωστε, το σενάριο προδιέγραφε αποτυχία και χρεοκοπία, ή ακριβέστερα πρώτα πλιάτσικο και μετά χρεοκοπία. Ακόμα ακριβέστερα, πρώτη φάση πέρασμα του Μνημονίου, δεύτερη φάση πλιάτσικο (50 δισ.), τρίτη φάση χρεοκοπία και έπονται κι άλλα επεισόδια (γεωπολιτικά της περιοχής).
Η αναβολή των τελικών αποφάσεων στην Ε.Ε. σχετίζεται άμεσα με τις εξελίξεις στην Βόρεια Αφρική, τις εξεγέρσεις και την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων στην Λιβύη. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός (που, αναγκαστικά, θα πάρει και πολιτικό χαρακτήρα) θα συμβαδίσει με την προσπάθεια επιβολής «κινεζικών» όρων στους εργαζόμενους της Ευρώπης. Ταυτόχρονα όμως μπορεί να περιπλέξει σχεδιασμούς, να οδηγήσει σε εκτροχιασμούς και να ανατινάξει συμβιβασμούς. Ο διχασμός της Ελλάδας, οικονομικά να είναι υποχείριο των μεγάλων της Ευρώπης και γεωπολιτικά να είναι σταθερά στο άρμα των προθύμων των ΗΠΑ, σε τέτοιες περιπτώσεις οδηγεί σε περιπλοκές, ιδιαίτερα όταν πρέπει να γίνουν επιλογές και να παρθούν αποφάσεις.
Σε αυτό το φόντο, περίπλοκο και γεμάτο αντιθέσεις, η κυβέρνηση βρίσκεται σε δυσκολίες, οι γκρίνιες στο εσωτερικό της δυναμώνουν, τα σκάνδαλα σκάνε καθημερινά στα ΜΜΕ και αποτελούν εκβιαστικό μοχλό παλιών και νέων τζακιών, αναζητούνται μεταβατικά σχήματα, αναζητούνται πρωτοβουλίες και κινήσεις που να δημιουργούν δεδομένα, γίνονται εκλογικά σενάρια και πάσης φύσεως πλασαρίσματα.
Μοιάζει με κουβάρι η τωρινή κατάσταση και η θέση της Ελλάδας (ευρωπαϊκός Νότος, μεσογειακή χώρα, πέρασμα ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, βαλκανική διάσταση, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. κ.λπ.). Είδαμε ότι ήρθε στο επίκεντρο της κρίσης πριν από ένα χρόνο, τώρα είναι πάλι πολύ κοντά στο επίκεντρο «τεκτονικών» πλακών (ενεργειακά, αραβικός κόσμος, ελληνοτουρκικά, ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, κ.λπ.) και μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο αστικός της κόσμος κάνει επιλογές που ναρκοθετούν κάθε ανεξάρτητη οικονομική και πολιτική πορεία, την οδηγούν σε ένα τεράστιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό αδιέξοδο προς όφελος μιας διεθνούς παρασιτικής τοκογλυφίας και των εγχώριων συνακόλουθών της.
Ένας περίπου χρόνος μνημονιακής πολιτικής απαιτεί να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα.
Σχόλια
