Ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Αλλάζουν οι συσχετισμοί, αλλάζουν ορισμένα μοντέλα συσσώρευσης αλλά και διαχείρισης μεγάλων πληθυσμών, παγκοσμίως και σε εθνοκρατικό επίπεδο. Οι δεκαετίες της δυτικής παγκοσμιοποίησης με όλα τα οικονομικά εργαλεία στραγγαλισμού και λεηλασίας του πλανήτη, υπερσυγκέντρωσης σε μεγάλους έως και γιγάντιους ομίλους, μαζί με όλο το ιδεολογικό πλέγμα που τη συνόδευαν και στήριζαν, αναγκαστικά δίνει τη θέση της σε ένα νέο παγκόσμιο σκηνικό, όπου το εθνοκρατικό «μοντέλο» επανέρχεται στην μόδα. Mε τις εξής ιδιαιτερότητες:
– Οι πρωταγωνιστές της παγκοσμιοποίησης, κάτω από τα φαλιμέντα των διεθνών τους επιδιώξεων, ξαναγυρίζουν σε ένα σύστημα όπου το κράτος (το εθνικό τους κράτος) παρεμβαίνει όλο και περισσότερο, ο προστατευτισμός ξαναγίνεται της μόδας, η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας υποδηλώνει ότι στους νέους γύρους που ξανοίγονται όποιος δεν έχει ισχύ θα γίνει βορά ισχυρότερων δυνάμεων.
– Δεν υπάρχει μεγάλη πίτα για να μοιραστεί, δεν υπάρχουν μοντέλα συναίνεσης μέσω παροχών και κοινωνικών συμβολαίων. Υπάρχουν επιδόματα, υπάρχει λιτότητα και αφαίμαξη και επαναπροσανατολισμός ολόκληρης της οικονομίας προς τις ψηφιακές εφαρμογές-τεχνολογίες ελέγχου και ιδιωτικοποίησης ολόκληρου του κοινωνικού κράτους πρόνοιας (όπου αυτό υπήρχε ή όπου είχαν κατακτηθεί ορισμένα πράγματα από αγώνες). Kαι βεβαίως υπάρχουν περικοπές για να στηριχθούν οι τομείς των εξοπλισμών, της επιτήρησης, του ελέγχου.
Δεν είμαστε στην εποχή της αλληλεξάρτησης και της διεθνοποίησης, των «ολοκληρώσεων» μέσω της Ε.Ε. ή του ΔΝΤ ή των προγραμμάτων προσαρμογής και των σχεδίων προσάρτησης του ανατολικού κόσμου, όπως έγινε το 1989-91, ή του νομαδισμού του κεφαλαίου προς τα παράλια της Κίνας ή όπου αλλού το εργατικό κόστος ήταν χαμηλό. Η Δύση βγαίνει τραυματισμένη, αμφισβητούμενη από δυνάμεις που αναδύθηκαν και από πειρασμούς χθεσινών συμμάχων για πιο ανεξάρτητη πορεία.
Η Δύση ακόμη «δαγκώνει»
Προσοχή: η Δύση ιστορικά δύει αλλά ακόμα είναι ισχυρή, «δαγκώνει», όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Κώστας Δημητριάδης. Και τώρα αυξάνει την επιθετικότητά της για να εμποδίσει το ευρασιατικό μπλοκ, τους BRICS κ.ά. να αμφισβητήσουν πιο σοβαρά τη δυτική ηγεμονία. Η επιλογή του σπονδυλωτού πολέμου, των πολέμων, της γενοκτονίας, της αλλαγής των συνόρων κ.λπ. είναι μέρος αυτής της προσπάθειας.
Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» γνωρίζει τη μεγαλύτερη κρίση από τη σύστασή της. Οι δυνάμεις που την ανταγωνίζονται σήμερα δεν είναι της τάξης του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, της Συρίας. Είναι άλλων μεγεθών: π.χ. Κίνα, Ρωσία, Ινδία αλλά και άλλες, όπως Βραζιλία, Τουρκία, Πακιστάν κ.λπ. Οι χώρες μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ δεν είναι ισομεγέθεις, ούτε όλες παίζουν τον ίδιο ρόλο. Ο καταμερισμός εργασίας ανάμεσά τους, ο ρόλος και οι δυνατότητες κάθε μιας είναι διαφορετικές, όπως διαφέρει και η γεωπολιτική τους θέση και η δυναμική τους.
Οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται ξανά σαν η πιο ισχυρή δύναμη. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν μπορούν να παίξουν βασικό ρόλο, και υποτάσσονται στην ομπρέλα και την μπότα των ΗΠΑ. Η συμμαχία τους στηρίζεται σε μια έντονη επιθετικότητα απέναντι στην Ρωσία. Η Ε.Ε. ασκεί όχι μια οικονομική πολιτική εντός της περιφέρειας των 450 εκατ. κατοίκων της, αλλά μια επιθετική πολεμοκάπηλη στρατηγική ειδικά προς Ανατολάς, και κτίζει μια νέα Ευρώπη πολεμικής οικονομίας και στρατιωτικών προετοιμασιών.
Οι υποδεέστερες δυνάμεις αναγκαστικά σύρονται σε αυτό το Δυτικό άρμα. Ορισμένες προβάλλουν κάποιες αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις (π.χ. Ουγγαρία, Σλοβακία, Αυστρία κ.λπ.) και άλλες διαφοροποιούνται σε ορισμένους τομείς (π.χ. Ισπανία στο θέμα Ισραήλ και Παλαιστίνη). Μιας και είπαμε Παλαιστίνη: στις βασικές ευρωπαϊκές χώρες στήνεται ένας νεομακαρθισμός ενάντια σε όποιον συμπαραστέκεται στους Παλαιστίνιους, και η κατηγορία του «αντισημιτισμού» συνοδεύει όποιον καταγγέλλει το σιωνιστικό Ισραήλ. Οργανώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη χαρακτηρίζονται «τρομοκρατικές» (π.χ. στην Αγγλία) και πολλά μέλη τους συλλαμβάνονται.
Η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά;
Μικρή και μεσαία χώρα, πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., χωρίς όμως δική της φωνή, «δεδομένος» και πειθήνιος σύμμαχος των ΗΠΑ, σπαρμένη από βάσεις και διευκολύνσεις προς αυτές· αλυσοδεμένη από τα μνημονιακά δεσμά από την Ε.Ε. και τους Δανειστές· απειλούμενη διαρκώς από τον αναπτυσσόμενο τουρκικό επεκτατισμό, που επιζητά την δορυφοροποίησή της ή έναν διαμοιρασμό (δια της αρπαγής) της επικράτειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Από τη Θράκη έως την Κύπρο διαμέσου του Αιγαίου παρεμβαίνει για να κτίσει τα νεοοθωμανικά σχέδια κυριαρχίας στη Βαλκανική και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Στον επικείμενο μεγάλο αναδασμό της Ν.Α. Μεσογείου σκοπεύει να αρπάξει ένα σημαντικό τμήμα της λείας, και όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις θα της δώσουν μέρος της. Είτε επειδή τη θέλουν στο Δυτικό στρατόπεδο είτε επειδή δεν μπορούν να την αγνοήσουν.
Η Ελλάδα της εξάρτησης και της υποτέλειας, αυτή που είναι η επίσημη έκφρασή της, παραδίνεται στο ρόλο του «γιες μεν» προς τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., ψάχνει να βρει συνεννόηση με την Τουρκία για «συνεκμετάλλευση» και ήρεμα νερά, και ελπίζει ότι η προσέγγιση με το Ισραήλ ίσως της εξασφαλίσει χρόνο και βοήθεια ενάντια στην Τουρκία. Οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν τη θέση τους στην Ελλάδα με βάσεις και με ενεργειακά σχέδια: θέλουν την Ελλάδα βασικό ορμητήριο και ενεργειακό κόμβο, αντιστρέφοντας, αν γίνεται, την όποια επιρροή έχουν στην περιοχή Ρωσία και Κινέζοι. Αδιαφορούν κάπως για το τι γίνεται εσωτερικά στην Ελλάδα, δεν υπολογίζουν το πολιτικό προσωπικό, ξέρουν ότι αυτό είναι «πρόθυμο και υπάκουο».
Ποιοι είναι οι σημερινοί «προστάτες» με την έννοια τη λαϊκή (νταβατζήδες και κουμανταδόροι); Είναι η Πρεσβεία και, σε ένα βαθμό, το Ισραήλ. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν τόσους πονοκεφάλους και τέτοια κρίση που δεν μπορούν –προς στιγμήν– να έχουν αξιώσεις Προστάτη στην Ελλάδα. Την εποχή των μνημονίων ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά έκτοτε έχουν περάσει 15 χρόνια. Η Μέση Ανατολή έχει αλλάξει πολύ, η εχθρότητα προς τη Ρωσία έχει εκτιναχθεί, η Κύπρος εποικίζεται και από άλλες δυνάμεις και πέφτει ολοένα πιο πολύ στις αγκάλες ΗΠΑ και ΝΑΤΟ (ενόσω το 40% του εδάφους της παραμένει κατεχόμενο).
Είναι ζωτικής σημασίας ο αγώνας για ένα εθνοκρατικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας ως οντότητας, σε αντιπαράθεση με το εφαρμοζόμενο σχέδιο «Μεταπρατισμού και Προστασίας» (ξεπουλήματος και εθνικοκοινωνικής διάλυσης)
Οι ελληνικές ελίτ
Τι μπορεί να σχεδιάζουν οι ελληνικές ελίτ μέσα σε αυτό το περιβάλλον; Γενικά δεν σχεδιάζουν, αλλά εδώ και καιρό προσαρμόζονται και κάνουν κινήσεις με βάση το νέο περιβάλλον. Ολόκληρο το εφοπλιστικό λόμπι και οι βασικές ελίτ (παραδοσιακές και νέες) προσανατολίζονται προς ΗΠΑ (χωρίς να υποτιμούν τα χρήματα από Ε.Ε. με τη μορφή των ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που όμως θα αλλάξουν προσανατολισμό). Το σχέδιο λοιπόν και η προσαρμογή είναι η Ελλάδα ως κόμβος ενεργειακός και διαμετακομιστικός, η Ελλάδα ως στρατηγικός σύμμαχος ΗΠΑ και Ισραήλ, και κυρίως ως καλός υπηρέτης των σχεδιασμών των ΗΠΑ για τις ελληνοτουρκικές «διαφορές». Ο κ. Καμένος, που είχε συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έρχεται με φόρα από τις ΗΠΑ, εμφανίζεται ως πουλέν της κας Κίμπερλυ και ανακοινώνει σχέδια: Πράσινο Αιγαίο συνεκμετάλλευσης υπό εγγυήσεις Τραμπ και προστασία νότια της Κρήτης δια των οικοπέδων των αμερικάνικων κολοσσών Chevron και Exxon. Παλιότερα, ενώ ήταν υπουργός Άμυνας του Τσίπρα, είχε προτείνει να δώσουμε άλλες 3-4 στρατιωτικές βάσεις στις ΗΠΑ (π.χ. Κάρπαθος) για να είμαστε προστατευμένοι απέναντι στην Τουρκία. Και οι δύο κολοσσοί Chevron και Exxon να αναλάβουν και θαλάσσια «οικόπεδα» της Λιβύης, οπότε η ειρήνη και τα ήρεμα νερά στην περιοχή εξασφαλίζονται…
Είναι εντυπωσιακό πως στη Ρεβυθούσα, σε επίσκεψη που έκανε ο Αμερικανός υπουργός Εσωτερικών, παρέστησαν και όλοι οι εκπρόσωποι των ελληνικών ομίλων. Το ρεπορτάζ αναφέρει: ««Οι Ευάγγελος Μυτιληναίος της Metlen, o Γιώργος Στάσσης της ΔΕΗ, ο Γιώργος Περιστέρης της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, ο Ανδρέας Σιάμισιης της Helleniq Energy (Λάτσης), ο Χρήστος Κοπελούζος του ομώνυμου ομίλου, ο Γιώργος Τριανταφύλλου της Motor Oil, ο Κώστας Ξιφαράς της ΔΕΠΑ Εμπορίας, ο Αλέξανδρος Εξάρχου της Αktor, η Μαρία Ρίτα Γκάλι από το ΔΕΣΦΑ, μαζί με τον CEO της ουγγρικής DΤek, έδωσαν το “παρών” σε μια συνάντηση που έδειξε ξεκάθαρα πως το αμερικανικό LNG δεν αποτελεί απλώς ζήτημα κυβερνήσεων, αλλά και μεγάλο επιχειρηματικό στοίχημα».
Προσέξτε: «δεν αποτελεί θέμα κυβερνήσεων». Γιατί; Τα σχέδια αυτά έχουν πολλούς σταθμούς και αναμένεται, αν όλα πάνε καλά, να αρχίσουν γεωτρήσεις (ούτε καν εκμετάλλευση) το 2030! Πώς θα είναι η Ελλάδα τότε, πόση Ελλάδα θα υπάρχει (εθνικά και κοινωνικά), τι κυβερνήσεις θα έχουν παρελάσει, τι θα γίνει στη Ν.Α. Μεσόγειο και τι θα έχει γίνει στο κόσμο τα επόμενα 5-6 χρόνια; Κύριος οίδε.
Ολόκληρο το πολιτικό φάσμα των κομμάτων που συγκροτούν το πολιτικό σκηνικό δεν αμφισβητεί το καθεστώς της Προστασίας, δεν κοντράρει το καθεστώς του ανανεωμένου Μεταπρατισμού, δεν θέτει στο στόχαστρο το σχέδιο Ελλάδα-Κόμβος, τη μετατροπή της χώρας σε Πόρτο Γκρέκο. Όπως η ένταξη στην ΕΟΚ και την Ε.Ε., όπως η έλευση του ευρώ, όπως η Ολυμπιάδα και η Βαλκανική εξόρμηση παρουσιάστηκαν σαν Μεγάλες Ιδέες του σύγχρονου μεταπρατισμού, τώρα σε ένα νέο πλαίσιο, εξαγγέλλεται η Ελλάδα ως νησίδα τουρισμού πολυτελείας (χωρίς τους ιθαγενείς) και ενεργειακός κόμβος (χωρίς να ξεχνιούνται οι συμμαχικές μας υποχρεώσεις στους πολέμους που διεξάγονται, με τις βάσεις, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα καύσιμα, την ψυχαγωγία των στρατευμάτων και ό,τι άλλο χρειαστεί).
Δημοκρατία και Δικαιοσύνη
Και τα δύο είναι ντεμοντέ. Δεν πολυχρειάζονται. Σε ποια χώρα της Ε.Ε. παίρνεται σοβαρά υπόψη η γνώμη της κοινωνίας; Η Γαλλία πρωτοπορεί στο άδειασμα της λαϊκής κυριαρχίας, και ακολουθούν όλοι οι άλλοι. Υπάρχει σοβαρός προβληματισμός –άσχετα αν δεν λέγεται δημοσίως– ότι δεν χρειαζόμαστε τη Δημοκρατία, δεν χρειαζόμαστε τις εκλογές, δεν υπάρχει καμία ανάγκη για τη λαϊκή κυριαρχία και τους θεσμούς ή τα μοτίβα που αυτή επέβαλλε σε κάθε χώρα. Εδώ η Αλβανία πρωτοπόρησε: Ο Ράμα έβαλε υπουργό την Τεχνητή Νοημοσύνη για να παρακολουθεί την πορεία των αναδιαρθρώσεων… Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ακρίβεια, και η διαφθορά έχει κτυπήσει κόκκινο. Η διάλυση όλων των υποδομών έφερε τόσα συστημικά εγκλήματα (τέτοια γίνονται και στην Ευρώπη, βλέπε «ατύχημα» στην Πορτογαλία).
Αν δεν χρειάζεται ούτε «οσμή» λαϊκής κυριαρχίας, εκλογών, δημοψηφισμάτων κ.λπ., γιατί να χρειάζεται και Δικαιοσύνη; Γιατί να μην υπάρχει μια εκτελεστική εξουσία που να κάνει ό,τι θέλει και ό,τι θέλουν τα μεγάλα αφεντιά και οι μαφίες που έχουν γίνει «κανονικότητα»; Γιατί να υπάρχει ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής. Δεν χρειάζεται τίποτα τέτοιο. Χρειάζεται ψέμα, μηχανισμοί, ΜΜΕ ελεγχόμενα, καταστολή, φίμωση αντίθετων απόψεων, χλεύη και δολοφονίες προσώπων-χαρακτήρων αν αυτοί συνδέονται με αποκάλυψη σκανδάλων ή μπορούν να εκφράσουν ένα ανεξάρτητο λαϊκό ακηδεμόνευτο ρεύμα. Δείτε τη στάση όλων στην υπόθεση των Τεμπών ή του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δείτε την πρακτική στάση όλων στο ζήτημα της ακρίβειας. Τίποτα σημαντικό, κανένα σχέδιο παλλαϊκής κινητοποίησης, κανένα σχέδιο άλλου μοντέλου για τη χώρα. Τι θα πουν π.χ. τα νέα μορφώματα που πολυδιαφημίζονται (αλλά δεν ξέρουμε πότε κι αν θα κάνουν την εμφάνισή τους), ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς; Δεν κομίζουν τίποτα καινούργιο. Άντε μια πιο νοικοκυρεμένη (αμφίβολο κι αυτό) εκδοχή του Μεταπρατισμού και της Εξάρτησης. Σημαδεμένα χαρτιά, χωρίς πνοή, χωρίς όραμα, εντός πλαισίου.
Κι όμως: η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη είναι μεγάλα ζητούμενα για την κοινωνία ώστε να αναπνεύσει· να ακουστεί η φωνή της· να προβληθούν λύσεις και προτάσεις για διαφορετική πορεία· να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί από τη διάλυση και την καταστροφή που φέρνει μαζί του το μοντέλο του ανανεωμένου Μεταπρατισμού και του συστήματος Προστασίας. Δημοκρατία σημαίνει ενεργοί και Ελεύθεροι πολίτες. Όχι χειραγωγούμενοι ή εξανδραποδισμένοι υπήκοοι. Πώς φέρονται οι ελίτ και οι εκπρόσωποι του συστήματος του Μεταπρατισμού και της Προστασίας απέναντι στους απλούς ανθρώπους; Πρώτα τους κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα τους· στη συνέχεια δεν τους υπολογίζουν πουθενά· όπου έχουν αντίθετη γνώμη (π.χ. φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες, μισθοί, συντάξεις, στέγη, προστασία δάσους, κατασχέσεις σπιτιών κ.λπ.), ανοικτή καταστολή. Θυμηθείτε πώς έχουν αποκαλέσει όσους αντιστέκονται ή έχουν άλλη γνώμη: λαϊκιστές, εθνολαϊκιστές, φασίστες και οσμή φασισμού, ετερόκλητο όχλο, αγανακτισμένους, ψεκασμένους, συμμαχία τολουολίου κ.ο.κ. Δεν περιγράφεται το τι χημικό έχουν ρίξει, τι ξύλο, τι δικογραφίες και διώξεις, τι εξαφάνιση μαρτύρων, τι αθώωση μαφιόζων και παιδεραστών του σιναφιού τους. Και τι ακόμα ετοιμάζουν με πειθαρχικά, διαγραφές και απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων.
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν «σπασμοί», εξεγέρσεις, αντισυστημική συμπεριφορά προς κόμματα, αύξηση της αποχής (συνειδητής), εκλογική τιμωρία κυβερνήσεων: Παντού όπου γίνονται αγώνες το επίδικο είναι η επιβίωση από τη λιτότητα και την ακρίβεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και το γκρέμισμα υποδομών· η Δημοκρατία και η βάναυση καταπάτηση όλων των προϋποθέσεών της· η έλλειψη Δικαιοσύνης και τα μεγάλα σκάνδαλα που μάλλον επιβραβεύονται και δεν καταπολεμιούνται· η φοβερή ενίσχυση των μηχανισμών χειραγώγησης, ελέγχου και καταστολής. Το τελευταίο διάστημα αναπτύχθηκε ένα μεγάλο διεθνές κίνημα κατακραυγής του σιωνιστικού Ισραήλ και ένας ξεσηκωμός για την ωμή, κυνική, στηριζόμενη από όλους τους αντιδραστικούς του κόσμου σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.
Σύνοψη
Στην Ελλάδα είναι ζωτικής σημασίας ο αγώνας για ένα εθνοκρατικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας ως οντότητας, σε αντιπαράθεση με το εφαρμοζόμενο σχέδιο «Μεταπρατισμού και Προστασίας» (ξεπουλήματος και εθνικοκοινωνικής διάλυσης). Ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας που στο κέντρο του θα έχει ένα εθνικοκοινωνικό μπλοκ το οποίο θα αγωνιστεί για την επίλυση του δύσκολου και περίπλοκου ζητήματος της Υπαρξιακής Υπόστασης της Ελλάδας ως Δημοκρατικής, Ειρηνικής, Παραγωγικής χώρας που θα έχει στο κέντρο της τον Άνθρωπο, τον Πολιτισμό και την Ελευθερία. Αυτή η Ελλάδα θα είναι μια δίκαιη Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα την αγαπά βαθιά ο λαός της, που δεν θα την πληγώνει ούτε θα την καταστρέφει. Θα είναι μια Ελλάδα που θα έχει νόημα. Μια Ελλάδα κόμβος ειρήνης, δημοκρατίας, πολιτισμού, δημιουργικής εργασίας.
Ναι, ξέρω: Θα πείτε ότι αυτά είναι ουτοπικά. Ίσως, αλλά χωρίς μεγάλες ιδέες, ζωογόνες ιδέες, που να σκιαγραφούν ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό το εφιαλτικό που μας σερβίρουν, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αξίζει να επενδύσουμε σε ένα σχέδιο που θα φτιάξουμε, σε ένα όραμα που θα πιστέψουμε, για να ανοίξουμε έναν ελληνικό δρόμο απάντησης στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας, στηριζόμενοι κυρίως στις δυνάμεις μας και μην περιμένοντας τίποτα από τους Προστάτες που περιγράψαμε.
Στο 2ο Συνέδριο για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της Ελλάδας (21-22-23 Νοεμβρίου) φιλοδοξούμε να πούμε ουσιαστικά πράγματα για όλα αυτά.
