Δεν μιλάμε για την πανδημία, αλλά για το γεγονός ότι την επόμενη εβδομάδα θα υπάρχει συνωστισμός στην έδρα του ΝΑΤΟ. Και πολλές συναντήσεις: Μπάιντεν-Ερντογάν, Μητσοτάκη-Ερντογάν, ύστερα Μπάιντεν-Πούτιν. Μέσα σε λίγες μέρες πολλές επαφές, συνομιλίες, δείπνα, ενημερώσεις, κείμενα, ανακοινώσεις, δηλώσεις. Ίσως και χάρτες…
Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το τι διαμείβεται, τι προετοιμάζεται, τι κινήσεις υπάρχουν ήδη στους διαδρόμους και τα κανάλια, διπλωματικά και άλλα, για την προετοιμασία των συναντήσεων αυτών και για το περιεχόμενό τους. Βέβαια υπάρχει μια ιεραρχία των συναντήσεων. Μπάιντεν και Ερντογάν, πρώτο επίπεδο. Ύστερα η πιο μικρής σημασίας συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη, η οποία θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το τι θα προκύψει από την πρώτη και σημαντικότερη. Οπωσδήποτε η συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη υπό ΝΑΤΟϊκή κηδεμονία κρύβει παγίδες και πιέσεις προς την πλευρά της Ελλάδας. Εξάλλου η Τουρκία έχει θέσει τους όρους της, όλους χωρίς εκπτώσεις. Η δε ελληνική κυβέρνηση (και σύμπας ο πολιτικός κόσμος) έχει δείξει όλη την καλή της διάθεση να συμμορφωθεί, επιδεικνύοντας την αναγκαία υποχωρητικότητα.
Την ίδια στιγμή, ο Μπάιντεν με διάταγμά του επισείει την απειλή αυστηρών κυρώσεων προς όσους υπονομεύουν ή δεν εφαρμόζουν την συμφωνία των Πρεσπών(!), και η κυρία Μέρκελ κάνει ό,τι μπορεί για να καταργηθεί το βέτο (ως αναχρονισμός…) στην Ε.Ε. και να διασώσει τον γερμανοτουρκικό άξονα.
Ο Ιούνιος λοιπόν εξελίσσεται και θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από τις συναντήσεις αυτές –και όσες άλλες γίνουν μέχρι τέλος του μήνα– και τα αποτελέσματά τους.
Η εξωτερική μας πολιτική νοσεί από τον δυτικό ιό και τις μεταλλάξεις του, και η κυριαρχία της χώρας θα επηρεαστεί –ήδη επηρεάζεται, αλλά κάνουν ότι δεν το βλέπουν– από τις πιέσεις και αμφισβητήσεις που έχουν διατυπωθεί. Προσφυγικό, Κυπριακό, πΓΔΜ (ο Σαμαράς δήλωσε ότι θα παραστεί στην Βουλή και θα καταψηφίσει τις συμφωνίες), τουρκικές επεκτατικές βλέψεις, ΑΟΖ κ.λπ. θα είναι στην πρώτη γραμμή.
Όταν λέμε «προσοχή μην κολλήσουμε» εννοούμε ένα μεγάλο ιικό φορτίο στις συναντήσεις που θα γίνουν. Δηλαδή να φορτωθούμε αποφάσεις και εκπλήξεις, και να τα παρουσιάσουμε όλα σαν νέες «επιτυχίες». Διότι ψηφιακή μετάβαση και Ελλάδα 2.0 δεν είναι ποσοτικά μεγέθη, αλλά ποιοτικά. Τι πειράζει αν είναι λίγο μειωμένη η εδαφική κυριαρχία, ορισμένα νησιά, η «επήρεια», μερικές βραχονησίδες, τα 6 μίλια ή τα 12, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών ακόμα (αν πληρώνει η Ε.Ε. κάτι τις). Είπαμε, η Ελλάδα είναι ιδέα, τα άλλα όλα τα συζητάμε…
Μια χώρα που για 10 χρόνια είναι διασωληνωμένη έχει ανάγκη από μια Διέξοδο ζωής και νοήματος, κυριαρχίας λαϊκής και εθνικής. Κάποια στιγμή θα γίνει ο λογαριασμός. Φτάνει να μην έχει συρρικνωθεί πολύ το «Ελλάδα»….
