Καμιά φορά το απομεσήμερο, ακούω απ’ το ραδιοφωνάκι τα παλιά λαϊκά συν ρεμπέτικα τινά, και βλέπω το φως απ’ το μπαλκόνι να αλλάζει φέγγος πάνω στην ελιά, πάνω στη τριανταφυλλιά και στον τσουπωτό δυόσμο…
Α, και η αύρα του απαλού αέρα, ευδαίμων άδει η καρδερίνα, κι εμείς με την αγωνία της εργασίας ή της αεργίας, χάνουμε τις στιγμές μας…
………………………………………………………………………………..
Αν «ο άνθρωπος είναι ό,τι θυμάται» πρέπει να γίνεται κι αυτά που ξέχασε.
(Αντί το «πρέπει» βάλτε «είθε»! Για να είμαστε και πιο κοντά στην εύνοια των θεών)…
***
Δεν είναι πλέον δυνατόν η κρίση που προκαλεί η Τουρκία να μην οδηγηθεί σε κάποια έκβαση! Εκτός και αν ο Από Μηχανής Θεός, ή η θεά Τύχη έχουν άλλη γνώμη, η Τουρκική πολιτική καθ’ οδόν προς τον στόχο της (να αναβαθμίσει την Τουρκία σε παγκόσμια Δύναμη) δεν μπορεί παρά να προσπαθήσει να λύσει το «ελληνικό πρόβλημα».
Από ελληνικής πλευράς, όλες οι πολιτικές, ακόμα κι όταν ξεπερνούν τον Κατευνασμό, αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Με μόνο όπλο τη διπλωματική προσπάθεια ή την προσφυγή στους (όποιους) Διεθνείς Οργανισμούς, αυτό που καταφέρνει η χώρα μας, είναι να επιτρέπει την αναβάθμιση της Τουρκικής απειλής.
……………………………………………………………………………………..
Μόνον αν η Τουρκία αντιληφθεί ότι σε περίπτωση επίθεσης, θα υποστεί η ίδια συντριπτικό πλήγμα, θα ανακρούσει πρύμναν.
Ούτε θερμό επεισόδιο, ακόμα κι αν νικήσει η χώρα μας, ούτε όποιου είδους αναμέτρηση που θα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο δεύτερου γύρου, θα αποτρέψει την πίεση για διαπραγματεύσεις στην κατεύθυνση που θέλει η Τουρκία.
***
Είναι σε θέση η ελληνική κυβέρνηση (και η αντιπολίτευση) να διαβεβαιώσουν την Τουρκία ότι θα πάθει νίλα; Είναι σε θέση η ελληνική κυβέρνηση (και η αντιπολίτευση) να υποσχεθούν
στους Έλληνες ότι θα τους ζητήσουν όσον «πόνο, ιδρώτα και αίμα» χρειασθεί, όπως ζήτησε ο Τσώρτσιλ από τους Βρετανούς, για να μείνουν ελεύθεροι;
……………………………………………………………………………….
Ξέρω ότι τέτοιες κουβέντες εξαγριώνουν τους γραικύλους, τους γενίτσαρους και τους πάσης φύσεως υποτελείς στη Δύση, ξέρω την ιδεολογική (και επαγγελματική) τρομοκρατία που ασκούν οι κουφιοκεφαλάκηδες κι όσοι ψωμίζονται από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, αλλά
δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια του φόβου ή της αυτοτύφλωσης.
Αντιμετωπίζουμε (μετά τα πογκρόμ του ’50 και του ’60 στην Κωνσταντινούπολη, το Κυπριακό και τα Ίμια) την προοπτική μιας Έκβασης. Θα είναι η «έκβαση» αυτή «απαίσια», καθώς θρηνούσε ο Καβάφης για τη συντριβή στη Μαγνησία, ή θα είναι αυτή η «έκβαση» λυτρωτική για τον ελληνισμό;
***
Η ante portas αναμέτρηση βρίσκει τη χώρα σε καθεστώς Προτεκτοράτου. Με τον κόσμο της εργασίας να οδηγείται σε φεουδαλικές συνθήκες. Και τον πολιτισμό μιας να ασφυκτικά στα χέρια των επιδοτήσεων, των εταιρειών και των πάσης φύσεως τύπων τύπου Αγγελοπούλου.
Φαίνεται σαν ο λαός να είναι πεντάρφανος. Κι άλλες φορές όμως, όντας έτσι, ανέτρεψε τα προγνωστικά κι έγραψε ιστορία – την Ιστορία που συχνά γράφουν οι λαοί!..
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
18/ΙΙΙ/2020
