Η προσπάθεια για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας ή έστω για εκλογική διάσωση κουβαλά τεράστιες αδυναμίες. Μια είναι η σημαντικότερη: Η βεβαιότητα ότι η λήθη είναι ισχυρότερη από τη γνώση, ότι η επιβολή μιας πλασματικής πραγματικότητας είναι ισχυρότερη από τα βιώματα μιας οδυνηρής καθημερινότητας.
Ο Αλ. Τσίπρας, απαλλαγμένος από τα βαρίδια που συνιστούσε ο Π. Καμμένος μετά την επιστροφή της χώρας στην «κανονικότητα», μπορεί ελεύθερα πια να «οραματίζεται» το κόμμα του ως τον χώρο εκείνο που θα μπορέσει να γίνει «…. ξανά καταλύτης των προοδευτικών πολιτικών εξελίξεων. Χωρίς ηγεμονισμούς, να γίνει ο κορμός μιας νέας ενωτικής διαδικασίας της αριστερής και προοδευτικής συμπαράταξης», όπως υπογράμμισε σε πρόσφατη ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής.
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, είναι υποχρεωμένος να φροντίσει ώστε οι πολίτες οφείλουν να ξεχάσουν τα στοιχειώδη. Το τρίτο Μνημόνιο και τη συνολική φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Την πλήρη υπαγωγή της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και τη μετατροπή της σε απέραντη βάση του ΝΑΤΟ.
Άλλα και το γεγονός ότι αναδείχθηκε ο πιο αποτελεσματικός διαχειριστής της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης συνταγής, αφού νομιμοποίησε Σαμαρά και Βενιζέλο και άνοιξε διάπλατα το δρόμο στην Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη. Κι ας νομίζει ότι μπορεί τώρα ανενόχλητος να διακηρύττει ως σημείο τομής του νέου, βολικού για τον ίδιο, πολιτικού σκηνικού την μάχη της «προόδου» απέναντι στη «συντήρηση».
Ο νέος επιχειρούμενος διπολισμός δεν έχει βέβαια σχέση με τον κραταιό δικομματισμό που γνωρίσαμε πριν το 2010. Όχι μόνο γιατί τα δυο μεγάλα κόμματα συγκέντρωναν παλιότερα τεράστια ποσοστά. Αλλά και γιατί σήμερα ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών βρίσκεται εκτός πολιτικού συστήματος συνολικά.
Οι «νέοι αστέρες της πολιτικής» που ανέδειξε η κατάρρευση του δικομματισμού στα μνημονιακά χρόνια, αντάμα με ότι έχει διασωθεί από το εκσυγχρονιστικό Σημητικό ΠΑΣΟΚ και αυτό του ΓΑΠ και τους συνήθεις υπόπτους των πολιτικών «αναμορφώσεων», που έφεραν τη χώρα στο σημείο της μνημονιακής καταστροφής, ετοιμάζουν από κοινού τη δική τους ρεβάνς
Ρευστοποίηση των «μικρών»
Βασική προτεραιότητα του Αλ. Τσίπρα που πλέον διακηρύσσεται ανοιχτά είναι να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον κεντροαριστερό χώρο. Η επιδίωξη αυτή αποτελεί μάλιστα θέμα όχι μόνο των «οργάνων» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ειδικής ομάδας που έχει αναλάβει να προωθήσει τη διεύρυνση.
Η «δύναμη» του νέου κυβερνητικού αφηγήματος αναδεικνύεται πρωτίστως από το σύνολο των πολιτικών «προσωπικοτήτων» που συγκινεί και συνεπαίρνει: Παπαχριστόπουλος, Κουίκ, Κουντουρά, Κόκκαλης, Ζουράρις, Χρυσοβελώνη, Μεγαλοοικονόμου, χέρι- χέρι με τους «κεντροαριστερούς» ή απλά «πασόκους» Ραγκούση, Μπίστη, Ξενογιαννακοπούλου, Μωραΐτη, Τόλκα (μόλις υπουργοποιημένοι οι δυο τελευταίοι), με τον ΓΑΠ στα «αποδυτήρια», τον Θεοχαρόπουλο (ΔΗΜΑΡ), καθώς και τους ΜΕΤΑρρυθμιστές του Σπ. Λυκούδη, τον Σπ. Δαννέλη και τους εναπομείναντες του Ποταμιού.
Οι «νέοι αστέρες της πολιτικής» που ανέδειξε η κατάρρευση του δικομματισμού στα μνημονιακά χρόνια, αντάμα με ότι έχει διασωθεί από το εκσυγχρονιστικό Σημητικό ΠΑΣΟΚ και αυτό του ΓΑΠ και τους συνήθεις υπόπτους των πολιτικών «αναμορφώσεων», που έφεραν τη χώρα στο σημείο της μνημονιακής καταστροφής, ετοιμάζουν από κοινού τη δική τους ρεβάνς.
Όλοι γνωρίζουν, και πρωτίστως ο Αλ. Τσίπρας, ότι το επίδικο των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών δεν είναι η ανάδειξη του επόμενου πρωθυπουργού. Με ανακούφιση περιμένουν την έλευση Μητσοτάκη ως αναγκαία ανάσα της επόμενης σταυροφορίας «διάσωσης» της χώρας. Το επίδικο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι η εξαφάνιση των μικρών κομμάτων του λεγόμενου Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως το μοναδικού διασωθέντος.
Η επιβεβαίωση ή όχι αυτού του ενδεχόμενου θα καθορίσει στην πραγματικότητα και τα επόμενα βήματα. Σήμερα ρίχνονται οι πρώτες «τροχιοδεικτικές» βολές και δοκιμάζονται και τα προσωπικά σενάρια διάσωσης των διάφορων χθεσινών πρωταγωνιστών, κυρίως του χώρου του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή το ποιος θα ακολουθήσει το σχέδιο Τσίπρα και ποιός θα «επενδύσει» στη λύση Μητσοτάκη.
Η ρευστοποίηση των μικρών κομμάτων της σημερινής Βουλής παρουσιάζεται ως μοναδική ευκαιρία αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Ν.Δ. προσπαθούν να επωφεληθούν. Δίκαια γιατί αυτή η ρευστοποίηση δεν είναι έκφραση διαφορετικών πολιτικών σχεδίων σχετικά με το μέλλον της χώρας. Είναι έκφραση της επιθυμίας διάσωσης ανύπαρκτων πολιτικά προσώπων. Είναι, τελικά, έκφραση της τεράστιας δυσπιστίας των πολιτών απέναντι στους «πολιτικούς», του χάσματος πολιτικής εκπροσώπησης που βαθαίνει.
Το σχέδιο Τσίπρα δεν αντλεί δύναμη από την απήχηση που αποκτά ή θα αποκτήσει το σύνθημα «πρόοδος εναντίον συντήρησης». Η δύναμη του Αλ. Τσίπρα απορρέει από τις φανερές αδυναμίες του Κ. Μητσοτάκη. Απορρέει κυρίως από την στήριξη που έχει ο ίδιος από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.
Το εάν αυτή η στήριξη θα συνεχιστεί και στο άμεσο μέλλον μέλει να αποδειχθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι απόδειξη ότι ο κατήφορος της χώρας συνεχίζεται επικίνδυνα.
