Οι οικονομολόγοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα πάντα μέσα από τους εν στενή εννοία -και με βάση τα εγχειρίδια του επαγγέλματος- οικονομικούς δείκτες. Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης ενώ δεν είναι άχρηστος εντελώς, σπάνια ανταποκρίνεται επακριβώς στην πραγματικότητα και μάλλον σπανιότερα επαληθεύεται. Με πρώτους-πρώτους τους ετήσιους προϋπολογισμούς που ψηφίζονται από τη Βουλή και ορίζουν τι θα εισπραχθεί και τι θα ξοδευτεί μέσα στην επόμενη χρονιά. Αλλά εάν ίσχυαν αυτοί οι υπολογισμοί, πώς φτάσαμε στην κατάρρευση που κανένας προϋπολογισμός δεν είχε προβλέψει; Κι εδώ δεν μιλάμε ούτε για καμιά παγκόσμια κρίση σαν του 1929 που μας συμπαρέσυρε, αλλά ούτε και κάποιες μικρές αποκλίσεις που δεν αποκλείονται ακόμα και στα καλύτερα νοικοκυριά.
Οτιδήποτε έχουν προϋπολογίσει κι οτιδήποτε έχουν προτείνει και εφαρμόσει σαν θετικό στοιχείο έχει στεφθεί από πλήρη αποτυχία. Παρ’ όλ’ αυτά, επειδή τελικά το κριτήριό τους δεν είναι η ευημερία του τόπου και το ευ ζην των πολιτών, επιμένουν στο να εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές και τους ίδιους υπολογισμούς επειδή αυτό είναι ταγμένοι να κάνουν, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα ολιγοπωλιακά-ολιγαρχικά συμφέροντα που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας των προτεραιοτήτων τους. Η καταστροφή που προκαλείται από τις πολιτικές τους δεν τους αποθαρρύνει ούτε τους αποτρέπει από το να συνεχίζουν να τις εφαρμόζουν ακόμα κι αν τα αποτελέσματά τους είναι πέρα για πέρα αισθητά. Το πρόβλημά τους είναι μόνο πώς θα καταφέρνουν να εξαπατούν και να φοβίζουν τον κόσμο με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να τους ψηφίζει και να τους διατηρεί στην εξουσία.
Αν έρθει κανείς από άλλο πλανήτη και μπει στον βασανιστικό κόπο να βρει και να διαβάσει όλες τις εξαγγελίες και όλες τις προβλέψεις που έχουν κάνει οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι οικονομολόγοι και οι δημοσιογραφούντες, μαζί με όλες τις υποσχέσεις που έχουν δώσει οι κυβερνώντες κατά την τελευταία εικοσαετία, θα νομίσει ότι αφορούν κάποια άλλη χώρα. Η αναντιστοιχία είναι τόσο μεγάλη, τόσο χαοτική και τόσο εμφανής, που ακόμα κι ένας πολίτης χωρίς ειδικές γνώσεις, σκεπτόμενος όμως, θα την αντιληφθεί. Όχι πώς οι πολίτες δεν έχουν επίγνωση αυτής της αναντιστοιχίας από την ίδια τους την εμπειρία. Αλλά, δυστυχώς, είναι κι αυτών ο τρόπος σκέψης εγκλωβισμένος σε τόσα πολλά στερεότυπα, προκαταλήψεις, δεσμεύσεις και αισθήματα υποταγής και ανημποριάς, που ή δεν θέλουν να επηρεάσει τις επιλογές τους αυτή η αναντιστοιχία, την οποία οι ίδιοι πληρώνουν πολύ ακριβά, ή φοβούνται ότι υπάρχουν και χειρότερα και ότι κάθε προσπάθεια για μια σημαντική αλλαγή μέσα στο σύστημα που ζούμε είναι μάταιη.
Μας έλεγαν…
Πηγαίνοντας, λοιπόν, πίσω στον εξωγήινο, ο οποίος θεωρητικά δεν έχει τα ίδια παραμορφωτικά κοινωνικά φίλτρα με τους γήινους πολίτες για να αλλοιώσει μέσα στη συνείδησή του αυτό που διαπιστώνει με τις γνώσεις και την εμπειρία του, οι συγκρίσεις που κάνει ανάμεσα στον επίσημο λόγο και στην απτή πραγματικότητα τον οδηγούν χωρίς καμία επιφύλαξη στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί, συνεπικουρούμενοι απ’ όλους τους άλλους που διαπλέκονται μαζί τους, κατασκευάζουν μία εικόνα που είναι απολύτως ψευδής σε σχέση με την πραγματικότητα που διαμορφώνουν με τις πολιτικές που εφαρμόζουν.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν των μνημονίων, κανένας δεν εμπόδισε τους πολιτικούς στο να εφαρμόσουν αυτά που οι ίδιοι υποστήριζαν ότι θα φέρουν μεγαλύτερη ανάπτυξη, μεγαλύτερη ευημερία και ένα καλύτερο για όλους μέλλον. Η δεκαετία από το 1999 έως το 2009 είναι μια δεκαετία που ξεπερνάει κάθε άλλη στις αισιόδοξες εξαγγελίες, στις μεγαλόπνοες υποσχέσεις και στα ριζικότερα μέτρα. Είναι εκατοντάδες τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και χιλιάδες τα άρθρα, τα σχόλια και οι αναλύσεις που αναφέρονται σε επιτυχίες και προσδοκίες πρωτοφανείς.
Μας έλεγαν κατά κόρον ότι:
– ο προσηλυτισμός της κοινωνίας στο Χρηματιστήριο με τη διοχέτευση όλου του αποταμιευμένου ρευστού στις εισηγμένες εταιρίες θα απογειώσει τη βιομηχανία, τις τράπεζες, το εμπόριο και τις υπηρεσίες,
– οι Ολυμπιακοί Αγώνες με την τεράστια προβολή της χώρας θα φέρουν πολύ και ζεστό χρήμα με επενδύσεις απ’ όλο τον κόσμο, θα επιταχύνουν και θα διευρύνουν τον εκσυγχρονισμό,
– ο τουρισμός θα ισοσκελίσει τις απώλειες από την αποβιομηχάνιση,
– οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων οργανισμών θα εντείνουν τον ανταγωνισμό με συνέπεια να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών,
– η μείωση των δήμων και των δημοσίων υπαλλήλων θα περιορίσει τα κρατικά έξοδα και θα εξορθολογήσει τα δημόσια οικονομικά,
– ο αφειδής τραπεζικός δανεισμός θα ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα και θα αυξήσει την καταναλωτική δυνατότητα των νοικοκυριών,
– η αντικατάσταση των μετρητών με πιστωτικές κάρτες θα διευκολύνει τις συναλλαγές και θα περιορίσει τη φοροδιαφυγή
και άλλα πολλά που δημιουργούσαν πρόσκαιρα την ψευδαίσθηση ότι μπορεί πράγματι όλα αυτά να φέρουν τη χώρα στο επίπεδο των πρωτοκλασάτων εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να γίνουμε, ας πούμε, Ολλανδία, ακόμα, και γιατί όχι με τόσα λαμπρά σχέδια, και Ελβετία!
Όπως, και μετά την επιβολή των μνημονίων, οι υποσχέσεις για πολύ γρήγορη ανάκαμψη πήγαιναν σύννεφο από τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς της δεκαετίας 2010-2020 και τα μέτρα που εφαρμόζονταν πριν, συνέχισαν να εφαρμόζονται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, ενισχυμένα, με τη συνοδεία υποσχέσεων και εξαγγελιών του τύπου «πάμε πολύ καλά» και «του χρόνου» θα έχουμε αποκαταστήσει την οικονομία, εκθειάζοντας ταυτόχρονα τους Ευρωπαίους για τη βοήθειά τους.
…………………………………….
Πράγματι, οι εξαγγελίες προωθήθηκαν, μάλιστα μερικές σε βαθμό υπερθετικό. Η συμμετοχή στο Χρηματιστήριο ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Τα ποσά που επενδύθηκαν σε μετοχές που διαφημίζονταν από όλο το επικοινωνιακό σύστημα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, περιοδικά με πρωτοστατούντες τους υπουργούς, τους καθηγητές των οικονομικών σχολών των πανεπιστημίων, των δημοσιογράφων και των εκπροσώπων των εισηγμένων εταιριών, ήταν εξωφρενικά, γιατί περιλάμβαναν όχι μόνο τα χρήματα που είχε ο καθένας, αλλά κι αυτά που δανειζόταν πουλώντας ή βάζοντας υποθήκη την ακίνητη περιουσία του για να μην χάσει αυτή την πρωτόγνωρη ευκαιρία με την παρότρυνση του ίδιου του αξιοσέβαστου και γνώστη των οικονομικών πρωθυπουργού κ. Σημίτη.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, μας διαβεβαίωσαν με διθυραμβικές δηλώσεις, άρθρα και εκπομπές, ότι στέφθηκαν από υπέρμετρη επιτυχία. Ο τραπεζικός δανεισμός για στέγη έφτασε σε τέτοια ύψη που δούλεψε φουλ η οικοδομή, δούλεψαν και όλα τα σχετιζόμενα επαγγέλματα από τσιμεντοβιομηχανίες και είδη υγιεινής μέχρι δικηγόροι και συμβολαιογράφοι. Ο τουρισμός έκανε ένα τεράστιο άλμα σε προσέλευση επισκεπτών και ξεπέρασε το ιλιγγιώδες νούμερο των τριάντα εκατομμυρίων ατόμων ανά έτος.
Ιδιωτικοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες και σημαντικότερες δημόσιες εταιρίες κοινής ωφέλειας, δηλαδή οι τράπεζες, ο ΟΤΕ, τα σημαντικότερα 15 αεροδρόμια της χώρας, το λιμάνι του Πειραιά, ο ΟΣΕ, ένα μεγάλο μέρος της ΔΕΗ, η κρατική εταιρία πετρελαίου κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα με τη σταθερή υποχρηματοδότηση της παιδείας, του πολιτισμού και της υγείας, διογκώθηκε ο ιδιωτικός τομέας με πληθώρα ιδιωτικών νοσοκομείων με πανάκριβα νοσήλια, με χαμηλού επιπέδου ιδιωτικά «πανεπιστήμια» και ιδιωτικά πολιτιστικά κέντρα τα οποία αφού απορρόφησαν και την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή σχεδόν μονοπωλούν την παραγωγή δράσεων πολιτιστικού περιεχομένου. Μέχρι τα δημόσια πάρκα και άλση, όπως τον Εθνικό Κήπο, το Λόφο Φιλοπάππου και το Λόφο Στρέφη παραχωρούν σε ιδιωτικές εταιρίες.
Και, βέβαια, παραχωρούν όλες τις περιοχές, ακόμα και τις προστατευόμενες, που είναι αυτές οι παρθένες, που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα σαν μια χώρα εξαιρετικού φυσικού κάλλους, για την τοποθέτηση τεραστίων τσιμεντένιων και μεταλλικών κατασκευών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Τελευταία κατάργησαν και την αυτοτέλεια της ΔΕΗ για την παραγωγή ηλεκτρισμού με εντόπιες πρώτες ύλες, προωθώντας την ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση της χώρας από τις πολυεθνικές του πετρελαίου.
Στο χειρότερο
Μέσα, λοιπόν, σε μια εικοσαετία, που ουσιαστικά κανένας δεν τους εμπόδισε, επειδή δεν μπορούσε ή επειδή συμφωνούσε, στη λήψη και εφαρμογή όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων, μεταβολών και ανατροπών, που προβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν ως λίαν αναγκαία εργαλεία για την ανάπτυξη και την ευημερία, έκαναν αυτό που πλάσαραν σαν σίγουρο για την ανάκαμψη και άλλαξαν ριζικά τη δομή και τη σύνθεση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Δηλαδή, έκαναν και με το παραπάνω αυτό που ήθελαν έχοντας πείσει και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας ότι ήταν το σωστό και απαραίτητο, ότι ήταν ένας εθνικός δρόμος μονής κατεύθυνσης που θα μας εξασφάλιζε ένα λαμπρό κοντινό μέλλον.
Τα έκαναν όλα και τα έδωσαν όλα. Όλα τα χρυσαφικά πουλήθηκαν. Μείναν κάτι ασημικά. Δώσαν τα 15 κύρια αεροδρόμια, έμειναν τα μικρά και δεύτερα. Έδωσαν τις επικοινωνίες∙ τον ΟΤΕ τον πήραν οι Γερμανοί. Το μεγαλύτερο λιμάνι μας το πήραν οι Κινέζοι. Τη ΔΕΗ την κόβουν κομματάκια για να μπορεί ο κάθε διαπλεκόμενος μεσάζων να μας πουλάει το ηλεκτρικό χρησιμοποιώντας τα τεράστια δίκτυα και τις υποδομές της ΔΕΗ, πουλώντας αέρα ουσιαστικά, συρρικνώνοντας και φορτώνοντας με χρέη τη ΔΕΗ. Χαρίσανε στους ιδιώτες όλες τις τράπεζες που ήταν μεγάλες, ενεργητικές και δημόσιες. Ό,τι μεγάλο, παραγωγικό, ζωτικό και στρατηγικής σημασίας έφτιαξε αυτός ο τόπος, με αίμα και μόχθο επί 200 χρόνια, το πουλήσανε. Για να έρθει η ανάπτυξη, η πρόοδος, η ευημερία. Κι όμως, με όλη αυτήν την εκποίηση, εκποίηση της χώρας ολόκληρης, η οποία, σημειωτέον, συνοδεύτηκε από την αγριότερη περικοπή μισθών και συντάξεων που έχει ποτέ γίνει σε δυτικό κράτος, τι βλέπουμε; Τι έχει γίνει; Ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Το αποτέλεσμα το ζούμε. Πήγαμε από το μέτριο στο κακό και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.
Έκλεισαν κι άλλες βιομηχανικές μονάδες, συρρικνώθηκε κι άλλο, από το 60% κάποτε στο απελπιστικό 3% σήμερα, η αγροτική οικονομία, ακόμα και τα κρεμμύδια είναι εισαγωγής, έκλεισαν δεκάδες χιλιάδες βιοτεχνίες, επιχειρήσεις και καταστήματα, δημιούργησαν πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους μακράς διάρκειας, αύξησαν την μερική απασχόληση, μείωσαν δραματικά τους μισθούς, έκοψαν τις συντάξεις, αύξησαν το όριο συνταξιοδότησης, κατάργησαν όλα τα εργασιακά, οικογενειακά και κοινωνικά επιδόματα και προχωρούν ακάθεκτοι στις κατασχέσεις και πλειστηριασμούς των ακινήτων αυτών που καταστράφηκαν από τις πολιτικές τους, μεταφέροντας την περιουσία των πολλών στους λίγους, ενώ παράλληλα ανάγκασαν πάνω από 500.000 νέους, κυρίως πανεπιστημιακής μόρφωσης, να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό∙ νέους που έχουν σπουδάσει με δημόσιες δαπάνες και με επιπλέον χρήματα και θυσίες των οικογενειών τους, αποστερώντας τη χώρα από το πιο φρέσκο, μορφωμένο και δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, από τη σύγχρονη και μελλοντική κινητήρια της δύναμη.
Κι έχουν το θράσος να συνεχίζουν τις απάτες και τα ψέματα. Να λένε ότι πρέπει να κάνουν κι άλλα από τα ίδια, όπως το να καταργήσουν το κατοχυρωμένο ωράριο εργασίας, για να έρθει η ανάπτυξη και η ευημερία που δεν ήρθε παρ’ όλο που οι εξαγγελίες τους, οι σωτήριες, εφαρμόστηκαν και με το παραπάνω, αφού με τα μνημόνια επιταχύνθηκαν και μεγεθύνθηκαν όλες οι πολιτικές που ήδη εφαρμόζονταν!
Σε άμμο
Εντάξει, τα χαρίσανε όλα. Και τις παραλίες, ακόμα και τα βουνά! Και μας τους ίδιους, μας ρήμαξαν. Τι άλλο θα πουλήσουν; Την Ακρόπολη γι’ αυτό την τσιμεντώνουν; Ό,τι άλλο και να δώσουν, μόνο χειρότερα θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είναι φως φανάρι. Έκαναν όλα αυτά που έλεγαν, κι αντί να απογειώσουν την Ελλάδα όπως υπόσχονταν, έριξαν τη χώρα σε ένα πολύ βαθύ χαντάκι. Οι πολιτικές τους είναι και αποδείχτηκαν απολύτως καταστροφικές. Γύρισαν τη χώρα στην κατάσταση της τρύπιας παράγκας.
Αλλά αυτοί, ακόμα και μετά την πλήρη αποτυχία όλων των πολιτικών που εφάρμοσαν -και ο δεν φταίει κορονοϊός γι’ αυτό, για να μην πω ότι και το φιάσκο της διαχείρισής του κορονοϊού είναι σχετικό με το γενικότερο φιάσκο των πολιτικών που εφάρμοσαν, συνεχίζουν απτόητοι να ξεχειλώνουν και να ξηλώνουν κι άλλο το πουλόβερ, μέχρι να καταντήσουν τη χώρα ένα άδειο κουφάρι. Αυτοί είναι χειρότεροι κι απ’ το Χάρο. Σκοτώνουν μαζικά και βασανιστικά. Κάνουν γενοκτονία στην Ελλάδα, σκοτώνουν το λαό της, σκοτώνουν την ίδια τη χώρα.
Μα, θα μου έλεγε κάποιος που τους υποστηρίζει ή είναι αφελής, γιατί να το κάνουν αυτό; Δεν βλέπουν ότι η χώρα φτώχυνε, ερήμωσε, ξεγυμνώθηκε, αδυνάτισε και σέρνεται;
Μα, εδώ ακριβώς είναι η εθελοτυφλία πολλών συμπολιτών μας. Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι δεν πρόκειται για κανονικούς ανθρώπους, αλλά για ανθρωποειδή ειδικού σκοπού που προσπαθούν να αφανίσουν την Ελλάδα, να την υποβαθμίσουν σε φτωχή εξαρτημένη συνοικία των πλουσίων που ο λαός της δεν θα έχει τίποτα δικό του και θα ζει με ψίχουλα και ελεημοσύνες. Δεν το λέω εγώ, σαν προφήτης κακών. Οι προφητείες έχουν ξεπεραστεί από καιρό. Τώρα το ζούμε. Εκτός κι αν κανείς με τη φαντασία του ζει αλλού. Το λένε και οι αριθμοί, οι στατιστικές. Το ΑΕΠ έχει κατέβει στα Τάρταρα, η βιομηχανία πήγε φούντο, η αγροτική οικονομία έγινε μινιατούρα και η βιοτεχνία και το λιανικό εμπόριο ξεχαρβαλώθηκαν. Όσο για τον τουρισμό, η πανδημία απέδειξε αυτό που ορισμένοι το φωνάζουμε χρόνια. Καλός είναι ο τουρισμός σε μια οικονομία βοηθητικά. Άμα στηριχτείς σ’ αυτόν χτίζεις στην άμμο, με το πρώτο αεράκι ή κυματάκι δεν έχεις τίποτα.
Δυστυχώς, έχουν καταντήσει τη χώρα ξέφραγο αμπέλι για καταπάτηση και λεηλασία και ο λαός ξεγυμνωμένος και ταπεινωμένος, ζαλισμένος και άπραγος δεν αντιδράει , σαν να έχει υποστεί ηλεκτροσόκ, σαν να έχει υποκύψει, σαν να έχει αποδεχτεί την εξόντωσή του ως μοιραία∙ και πέφτει στην απογοήτευση, τη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Η κατάσταση της υγείας του λαού μας είναι στα χάλια της και γι’ αυτό δεν φταίει ο κορονοϊός! Χάλια πολύ σοβαρά για τα οποία δεν υπάρχει εμβόλιο. Μόνο αν ξυπνήσουμε, έχουμε ελπίδες να δημιουργηθεί κάποια διέξοδος. Ακόμα κι αν αυτό πρέπει να το καταφέρουμε μόνοι μας αφού είναι φανερό ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία πραγματική, μαχητική και αξιόπιστη αντιπολίτευση για να συνταχθούμε μαζί της.
Στέλιος Ελληνιάδης
Οι νοικοκυραίοι πτωχεύουν, τα ζόμπι επιβιώνουν
Κάνοντας κριτική στη ραδιοφωνική μου εκπομπή (Στο Κόκκινο 105.5), στις ασκούμενες πολιτικές της κυβέρνησης αναρωτιόμουν μήπως οι χαρακτηρισμοί που αποδίδω στους επιβήτορες και καταστροφείς του τόπου είναι υπερβολικά τραχείς. Αλλά πριν προλάβω να το σκεφτώ λίγο περισσότερο, διαβάζοντας την Κυριακάτικη Καθημερινή (18 Απρ. 2021), μου τράβηξε την προσοχή η ανάλυση του Κώστα Καλλίτση στην πρώτη σελίδα του ένθετου για τα οικονομικά η οποία μου ακύρωσε τον προβληματισμό. Και μόνο από τον τίτλο του άρθρου του «Έλλειμμα σχεδιασμού, κοινωνικές εντάσεις και ζόμπι» αισθάνθηκα ότι τελικά μπορεί και να μην είμαι τόσο αιχμηρός και καυστικός όσο νομίζω.
Με σαφήνεια και χωρίς επιφύλαξη ο μόνιμος και πολύ καλά ενημερωμένος σχολιαστής της οικονομικής πολιτικής, μέσα από τα φύλλα μιας σκληρής δεξιάς εφημερίδας που υποστηρίζει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα και τις αντιλαϊκές και ανθελληνικές πολιτικές της κυβέρνησης, παρουσιάζει μία εικόνα που αν την παρουσίαζα εγώ στο δεξιό αναγνωστικό κοινό δεν θα γινόμουν πιστευτός.
Χωρίς περιστροφές, ο κ. Καλλίτσης γράφει ότι «ενώ πολλές επιχειρήσεις θα δυσκολευτούν να επανέλθουν σε λειτουργία, οι υποχρεώσεις τους μετατίθενται μεν, σωρεύονται δε σε σχετικά κοντινό μέλλον. Θα χρειαζόταν ένα σχέδιο, ώστε το σύγχρονο τμήμα της οικονομίας να ελκύσει ένα βιώσιμο τμήμα του παλιού που, εφόσον ανασυγκροτηθεί και εκσυγχρονιστεί, θα μπορούσε να έχει την ευκαιρία να προκόψει, να συμμετέχει στην ανάπτυξη της επόμενης μέρας. Τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο δεν υπάρχει. Δεν φαίνεται προσώρας να υπάρχει ούτε ένα πιο ταπεινό, συνεκτικό σχέδιο για την κατανομή των περιορισμένων πόρων… ώστε στο μεσοδιάστημα να στηριχθούν οι οικογένειές τους, να μη στερηθούν τη μόρφωση, την υγεία και τα στοιχειώδη… Αν δεν υπάρξει τέτοιο σχέδιο, τι να περιμένουμε; Ένα και ασφαλές, πότε θα πάρει φωτιά το προσάναμμα των κοινωνικών εντάσεων…. Τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα, αν υπάρχει έλλειμμα σχεδιασμού που αναπληρώνεται από πλεόνασμα σύγχυσης.»
Αυτή είναι μια πραγματική εικόνα από έναν εκ των έσω γνώστη της κατάστασης, ο οποίος επιπροσθέτως αποδοκιμάζει, ως παράδειγμα, την «επιδότηση 270 μη βιώσιμων θέσεων στον Πρίνο με 370.000 ευρώ η καθεμία, μέσω αύξησης δημοσίου χρέους κατά 100 εκατ. ευρώ!», ενώ καταγγέλλει ότι «ένα μείζον σκάνδαλο αφήνεται να εξελίσσεται στην Τράπεζα Πειραιώς, ως αν δεν χαράζει πολιτική η κυβέρνηση, αλλά η Goldman Sachs…» για να καταλήξει με τη διαπίστωση ότι «κάθε κρίση γίνεται ευκαιρία για να επιβιώνουν τα ζόμπι»!
Μέσα σε λίγες γραμμές επισήμανε ότι η κοινωνία δεν έχει καμία ελπίδα, ότι η κατασπατάληση συνεχίζεται, ότι κυβερνάνε οι ξένες τράπεζες και ότι πανηγυρίζουν τα ζόμπι! Ο «δικός τους» τα είπε όλα!
Στ. Ελλ.
