Μην μου κάνεις τον καμπόσο, άθλιε κομμουνιστή,
τρομοκράτη, μπαχαλάκια, αλλά και λαϊκιστή,
που φωνάζεις κάθε χρόνο: «Tο Πολυτεχνείο ζει!»,
γιατί βγάζω τη φυσούνα, την ασπίδα και το γκλομπ
και σου ρίχνω μες στα μούτρα, για να μάθεις να ’σαι σνομπ.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι, τιποτένιε φοιτητή
που τολμάς και παραβαίνεις άνωθέν σου εντολή
κι ενώ ξέρεις πως εφέτος στης Σχολής σου την αυλή
συγκεντρώσεις δεν θα γίνουν -έχουν απαγορευτεί-
εσύ θέλεις να φωνάζεις για παιδεία και λευτεριά,
κι αντιστέκεσαι ακόμα; Φάε τώρα τη γκλομπιά!
Δεν το έχει καταλάβει το κουκούτσι σου μυαλό
πως κουμάντο μες στους δρόμους κάνω μοναχά εγώ
της ασφάλτου ο ιππότης, ο κουρσάρος, ο εκδικητής
με το αγέρωχο το βλέμμα και τους γυμνασμένους μυς,
που χτυπάω συνταξιούχους, μαθητές και φοιτητές
σε απεργίες και διαδηλώσεις και σε εθνικές γιορτές;
H πατρίδα είναι μασχάλη – δυο καρπούζια δεν χωρεί
τους ανάρχες, τα κομμούνια, πάντα εμπτύει, λοιδωρεί
διότι είναι πουλημένοι και εθνο-μηδενιστές
και στον Φύρερ δεν προσφέρουν τις προσήκουσες τιμές.
Γι’ αυτό κάντε μας τη χάρη, γιαλαντζί αριστεροί,
που δεν ξέρετε από αίμα, από έθνος και τιμή
και γυρίστε στις σπηλιές σας, μην σας δω ποτέ ξανά.
Θα με ξανάβρεις στους μπαξέδες; – Θα σε ξανάβρω στη ΓΑΔΑ.
