Οι πρόσφατες εικόνες από τα «κατορθώματα» του ισραηλινού στρατού στην Τζενίν ή στη Γάζα αντανακλούν μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Επιδρομές, δολοφονίες, συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις χωρίς δίκη, βομβαρδισμοί συνοικιών, ανατίναξη σπιτιών, κατάληψη άλλων από εποίκους, γκρέμισμα σχολείων, αρπαγή χωραφιών, μπλόκα παντού, αυτοκινητόδρομοι μόνο για την εκλεκτή φυλή… ο κατάλογος δεν σταματά, δεν υπάρχουν όρια. Στην πλευρά των κατακτητών, μια κοινωνία αρρωστημένη, μια ηγεσία διεφθαρμένη, συνειδήσεις απανθρωποποιημένες.
Στα μέσα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα, όταν υπογράφονταν οι Συμφωνίες του Όσλο, φούντωσαν οι ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει μια συμβιβαστική λύση, αυτή των «δύο κρατών». Και για κάποιο διάστημα, σύντομο, υπήρξε μια ύφεση. Έπειτα η κατοχική δύναμη αποφάσισε ότι μια τέτοια εξέλιξη ήταν ανεπιθύμητη, και η ρουτίνα ξανάρχισε. Όμως ειδικά το τελευταίο διάστημα η ισραηλινή ηγεσία έχει βαλθεί να ανατινάξει και την παραμικρή προοπτική ανίχνευσης μιας λύσης. Σαν να θέλει να πείσει και τον τελευταίο Παλαιστίνιο ότι δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να τον αφήσει να αναπνεύσει. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον διεθνείς οργανισμοί αποκαλούν επισήμως το Ισραήλ «καθεστώς απαρτχάιντ» και «ρατσιστικό κράτος».
Νομίζουν η ισραηλινή ηγεσία και η φανατισμένη πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας ότι έτσι θα λυγίσουν και θα εξανδραποδίσουν επιτέλους τον παλαιστινιακό λαό; Μπορεί να είναι τα πάντα οι ισραηλινοί, εκτός από ηλίθιοι. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα υποταχθούν. Γιατί λοιπόν κάνουν τα πάντα ώστε να αβγατίσουν το μίσος; Είναι ένα ερώτημα που ζητά απάντηση. Ίσως η αυτοπεποίθησή τους να φουσκώνει από το γεγονός ότι διαθέτουν δεκάδες βόμβες και πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, και μ’ αυτές απειλούν σιωπηρά όχι μόνο τους Παλαιστίνιους αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της υφηλίου…
Ή μήπως, τελικά, η απίστευτη σκληρότητα και απανθρωπιά που επιδεικνύουν υποκρύπτει ακριβώς το ανάποδο; Έναν φόβο ότι ήγγικεν η ώρα για άλλου τύπου διευθετήσεις; Που δεν θα εξαρτώνται από αυτούς, αλλά από μοιρασιές που θα γίνουν σε διεθνές επίπεδο μεταξύ των Μεγάλων. Ίσως για τα τελευταία πογκρόμ να ευθύνονται οι… Κινέζοι. Υπό την έννοια ότι για πρώτη φορά εκδηλώνουν κι αυτοί ενεργό ενδιαφέρον για τη μεσανατολική γειτονιά, δηλώνοντας ότι επιθυμούν να συμβάλουν στην εξεύρεση λύσης και του Παλαιστινιακού. Μπορεί αυτού του είδους οι εξελίξεις να έχουν πανικοβάλει τόσο το κατοχικό κράτος ώστε να βουτά βαθιά μέσα στο έγκλημα για να αποκλείσει και την παραμικρή πιθανότητα συνεννόησης…
Ποια γραμμή είναι άραγε πιο αυτοκτονική; Δύσκολο να αποφανθεί κανείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να σφίγγουν τα δόντια και να αντιστέκονται. Δεν είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς πλευρά!
