Η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των αγροτών αρχικά αντιμετωπίστηκε από τα παπαγαλάκια της ευρωκρατίας με περιφρόνηση. Πρόκειται, ισχυρίζονταν, για οπισθοδρομικούς εγωιστές (ου μην και ακροδεξιούς) που δεν νοιάζονται για την κλιματική αλλαγή και την προστασία του περιβάλλοντος. Πίσω από τέτοιου είδους «επιχειρήματα» κρυβόταν η απόφαση των ευρωπαϊκών ελίτ να απαλλαγούν από το βαρίδι της αγροτικής παραγωγής ώστε να επενδύσουν στην πολύ πιο κερδοφόρα «πράσινη μετάβαση».
Οι κινητοποιήσεις υποχρέωσαν όμως την ευρωκρατία να το ξανασκεφτεί – ή να παραστήσει ότι το ξανασκέφτεται ωσότου περάσει η μεγάλη μπόρα. Αφού είδαν τους αγρότες έτοιμους να μπουκάρουν στα αποστειρωμένα ευρωμέγαρα των Βρυξελλών, και φοβούμενες τη μούντζα στις επερχόμενες ευρωεκλογές, οι κυβερνήσεις ανέκρουσαν πρύμνα: «Πρέπει να σταλούν αμέσως σήματα στους αγρότες πως κάτι αλλάζει», είπε ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας υπό τις επιδοκιμασίες των λοιπών ομολόγων του, οι οποίοι τώρα διαβεβαιώνουν ότι θα αναθεωρήσουν την Κοινή (αντι)Αγροτική Πολιτική. Συμβαίνουν κι αυτά όταν απ’ έξω βρωμάει κοπριά, σανό και μπαρούτι.
