του Μάριου Διονέλλη
Μια που η συζήτηση στην Ευρώπη περιλαμβάνει πια, δια στόματος Ντάισελμπλουμ, μεθύστακες και πουτάνες, ας παραδεχτούμε πως κι εκείνοι σε μας τα φάγανε τα λεφτά τους. Μόνο που στην έξοδο, τα παίρνανε πίσω διπλά. Είμαστε μάλλον οι πιο ριγμένοι εκπρόσωποι του αρχαιότερου επαγγέλματος. Κάτι σαν παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού έχουμε το προνόμιο και να εκδιδόμαστε και να πληρώνουμε. Γιατί δε γίνεται ταυτόχρονα και να ξεπουλάς δημόσια περιουσία (λιμάνια, γη, αεροδρόμια, ΔΕΗ , ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, Νερά) και να μεγαλώνει το χρέος. Δε γίνεται και όπλα να αγοράζεις και Siemens και Novartis και υποβρύχια που γέρνουν και ολυμπιάδες και τόσα άλλα και πάλι να συνεχίζεις να χρωστάς.
Δεν μπορεί και τις πολεμικές αποζημιώσεις να ξεχνάς και πάλι ο λογαριασμός σου να ανεβαίνει.
Κι αν θυμώσαμε, είπαμε και μερικές κουβέντες παραπάνω, βρίσαμε τον Ντάισελμπλουμ απέξω κι από μέσα μας, εκτονωθήκαμε μετά την προσβολή στους λαούς όλου του Νότου, κάπου εδώ το παραμύθι τελειώνει.
Αυτός μάλλον δε θα είναι στο εξής πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, όχι λόγω της κατάμαυρης δήλωσής του, αλλά λόγω του «μαύρου» που του έριξαν οι πολίτες της Ολλανδίας στις εκλογές και θα τον ξαποστείλουν από υπουργό των Οικονομικών τους.
Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ γιορτάζοντας τα 60 χρόνια της Ενωμένης Ευρώπης; Και περιμένοντας ακόμα να την αλλάξουμε για να την κάνουμε από σκληρό νταβατζή, Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης;
Δε βλέπει κανείς πως έχει τελειώσει και αυτό το παραμύθι;
