Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
Οι εκδηλώσεις της επετείου της 17ης Νοέμβρη κύλησαν ειρηνικά και χωρίς ευτράπελα στη… χριστουγεννιάτικα στολισμένη πόλη. Τα «σεβάσμια» μέλη της κυβέρνησης κατέθεσαν μετά τιμών φτηνά γαρύφαλλα στους νεκρούς, στο κέντρο της Αθήνας διαδήλωσαν υπό συνθήματα αντιφασιστικά και τους ύμνους του Μίκη χιλιάδες περήφανοι Έλληνες. Σεβόμενοι την Iστορία μας και τη μνήμη των χαμένων εξεγερμένων-επαναστατών του Πολυτεχνείου, κηρύξαμε με φωνές και τραγούδια «πόλεμο στον φασισμό»!
Απολογισμός; Πανηγύρια, φίλοι μου.
Με τι θράσος απαίτησαν οι Αρχές και οι παρατρεχάμενοί τους ειρηνικές πορείες; Στον απόηχο μάλλον των ειρηνιστικών διαδηλώσεων των Ευρωπαίων «κατά της βίας».
Με τι κότσια εμφανίστηκαν κυβερνητικοί στο ίδιο προαύλιο, στον ίδιο ακριβώς τόπο όπου χύθηκε τόσο αντιχουντικό αίμα από κομμουνιστές, αγνούς επαναστάτες και αντιεξουσιαστές τότε;
Πόσες ώρες πρόβαραν στους καθρέφτες τους όλους αυτούς τους βουρκωμένους λόγους τους; (όπως και η πριμαντόνα Μαντόνα που κλαίγοντας απέδωσε τιμή και αλληλεγγύη στα θύματα του Παρισιού);
Πόση γελοιότητα αντέχουν οι νεκροί;
Πόσο θα όφειλαν να προσβληθούν οι σημερινοί εξεγερμένοι και αντιστασιακοί;
Και τι απέγινε το περιβόητο λίπασμα της λευτεριάς, οι πρώτοι νεκροί, «πού πήγε τόσο αίμα επιτέλους;», όπως συνηθίζει να αγανακτεί ένας φίλος σε παρόμοιες καταστάσεις, όταν κάποιος λερώνει με τα βρόμικα λόγια του και τα βρόμικα δάκρυά του τη μνήμη του Άρη, του Πέτρουλα, του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Καλτεζά, του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα και τόσων άλλων «πρώτων νεκρών»;
Με ποιο σκεπτικό παρευρέθηκαν τέτοιας πάστας υποκείμενα, αφού ξέρουμε και ξέρουν πως είναι κάτι ξένο για αυτούς, πως παθαίνουν ένα είδος αλλεργίας και πως αποτελεί ντροπή ακόμα και να αρθρώνουν τη λέξη «επανάσταση»;
Με ποια πολιτική τους υπόσταση κατέβασαν τόσες χιλιάδες ένστολους στο κέντρο της Αθήνας; Την κεντροαριστερή, τη χουντική ή απλά τη… δημοκρατική τους;
Αυτές οι πρακτικές είναι κατακριτέες και από τους σημερινούς και από τους παλιούς αγωνιστές, εκείνους που έδειξαν το δρόμο για την απελευθέρωση του λαού από τη δικτατορία. Δίνοντας αγώνα μέχρις εσχάτων, συνεπείς στην ιδεολογική και ενσυνείδητη θέση τους, προτάσσοντας τα στήθη τους ηρωικά απέναντι στις ερπύστριες του φασισμού και τις φλογισμένες κάννες των μπαρουτοκαπνισμένων πολυβόλων του αυταρχικού καθεστώτος.
Στις 18 του μήνα Νοέμβρη ξύπνησα στο κρεβάτι μου όπως και την προηγούμενη μέρα. Ήπια ζεστό καφέ και πήγα το σκύλο μου μια βόλτα. Την ίδια ώρα κάποιος από τους εκάστοτε και οιονεί συλληφθέντες θα μισοκοιμόταν «ασφαλώς» σε κάποιο κρατητήριο ώρες και ώρες χωρίς φαγητό και χωρίς τσιγάρο και έχοντας φάει δακρυγόνα, τοξικά χημικά και άνανδρο ξύλο από κάποιους που στον χώρο εργασίας τους τιμούν τους αστυνομικούς πεσόντες επί Παπαδόπουλου…
Ένα μεγάλο χρέος μας απομένει, για να μπορούμε να τιμούμε τέτοιες επετείους, για να μπορεί να έχει νόημα η όποια αναφορά μας σε ηρωικές στιγμές του παρελθόντος. Να ’ναι ξεκάθαρο και ολοφάνερο ποιος τους τιμά πραγματικά και εμπράκτως τους νεκρούς, για να φανεί και τι είδους «πρόγονοι» μπορούν να γίνουν για το παρόν μας και το μέλλον μας οι γνήσιοι επαναστάτες όλων των εποχών.
