Μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα φόβισαν το «άρρωστο» πολιτικό σύστημα.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κάθε ηλικίας και κάθε κλάδου κατέβηκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα μέτρα που επιβάλλει το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεν ήταν μια συνηθισμένη απεργιακή κινητοποίηση, ήταν ένα τεράστιο ποτάμι οργής που φούσκωσε, παρά την τρομοκρατία που άσκησαν για μήνες κυβέρνηση, αστικά κόμματα και ΜΜΕ, για δήθεν μονόδρομο και δήθεν «πατριωτικό ενδιαφέρον» να σώσουν τη χώρα από την καταστροφή.
Σε ολόκληρη τη χώρα, παντού όπου έγιναν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις η μαζικότητα ήταν πρωτοφανής. Αυτό όμως που εξέπληξε ήταν κάτι εντελώς φυσιολογικό: Η οργή του κόσμου, η εχθρότητά του απέναντι στους πολιτικούς και το δούλεμα που κάνουν, η αγανάκτηση για την κοροϊδία. Γιατί να πληρώσει ο λαός τη ζημιά (κλοπή) που έχουν κάνει οι κλεπτοκράτες; Γιατί να δίνονται άφθονα δισ. στις τράπεζες και εξωφρενικοί μισθοί – μπόνους σε διοικητές τραπεζών, γκόλντεν μπόις και τόσες μίζες στο πολιτικό κόσμο; Γιατί κανείς να μην καθίσει στο σκαμνί; Πόσο θράσος έχουν να ζητούν από τον εργαζόμενο λαό να πληρώσει αυτός τα σπασμένα; Τον καταδικάζουν σε μια διαρκή λιτότητα, φτώχεια, απόγνωση από την έλλειψη δουλειάς και του υπόσχονται τους «ζουρλομανδύες» των δόσεων για τα δάνεια που έχουν οι περισσότεροι.
«Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ…»
Για όλους η απεργία της 5ης Μάη ήταν ένα κρίσιμο τεστ. Ιδιαίτερα για την κυβέρνηση και τον πολιτικό κόσμο. Η Ελλάδα, ίσως δικαιολογημένα, θεωρείται από τις «πρωτοπορίες» σε αντιστάσεις και αγώνες στον ευρωπαϊκό χώρο και έπρεπε να σφυγμομετρηθούν οι αντιδράσεις. Η τριπλή επιτήρηση, πέρα από τα τεχνικά-οικονομικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, έχει δεδομένη την ευθυγράμμιση του πολιτικού κόσμου, του τόξου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και ο άγνωστος παράγοντας ήταν οι κοινωνικές αντιδράσεις.
Αυτό που εκδηλώθηκε, λοιπόν, στη γενική απεργία ήταν πέρα και έξω από κάθε υπολογισμό και δείχνει πως η οργή, η αγανάκτηση και η διάθεση για αντίσταση είναι κυρίαρχη κατάσταση μέσα σε ένα ευρύ δυναμικό, που δεν ακολουθεί κόμματα, που δυσπιστεί γενικά για την πολιτική και τους πολιτικούς, που δεν αντέχει το μίγμα κοροϊδίας και λεηλασίας. Στην Αθήνα περίπου 250.000 χιλιάδες κόσμου πλημμύρησαν τους δρόμους. Οι διαδηλωτές είχαν φθάσει μέχρι τους στύλους του Ολυμπίου Διός και τη Συγγρού και η ουρά της πορείας δεν είχε καν ξεκινήσει από το Μουσείο. Στην πράξη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για διαχωρισμούς, η βασική μάζα των διαδηλωτών ενώθηκε. Δεν μπορούσε κανείς εύκολα να οριοθετήσει την συγκέντρωση του ΠΑΜΕ από αυτήν των συνδικάτων και κυρίως από τον χύμα αγανακτισμένο κόσμο.
Το πάθος, η οργή, η αγανάκτηση που ξεχείλιζαν έδειχναν προς τη Βουλή τους κύριους υπεύθυνους για τα μέτρα και τη λεηλασία. Τα συνθήματα «Κλέφτες, Κλέφτες», «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «Να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», δεν φωνάζονταν από κουκουλοφόρους «γνωστούς άγνωστους». Φωνάζονταν από δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους κάθε ηλικίας, που μάλιστα κινήθηκαν και προς το χώρο της Βουλής. Ήταν η κρίσιμη στιγμή που φάνηκε σε όλη του την ανάπτυξη το σχέδιο που είχε προετοιμάσει ο Χρυσοχοΐδης και η κυβέρνηση.
Οργανωμένο σχέδιο
Άρχισε το χτύπημα όλης της πορείας με τόνους από χημικά. Από κάθε στενάκι ξεπρόβαλαν ΜΑΤζήδες που έριχναν πάνω σε διαδηλωτές. Το ίδιο ακριβώς έγινε στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα, όπου διέπρεψαν και εκεί οι μηχανοκίνητες ορδές της νέας ομάδας Δίας, που έπεφταν πάνω σε διαδηλωτές με σκοπό να σπάσουν τις πορείες, να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.
Το σχέδιο Χρυσοχοΐδη δεν αφορούσε μόνο τη συγκεκριμένη κινητοποίηση. Βέβαια, κάποια στιγμή στην Αθήνα, όταν η διαμαρτυρία έπαιρνε διαστάσεις μη ελέγξιμες, θέλησε να τρομοκρατήσει ιδιαίτερα αυτούς που έπαιρναν μέρος για πρώτη φορά σε διαδήλωση. Με το εσκεμμένο, σχεδιασμένο κτύπημα όλων των πορειών. Οι δυνάμεις ασφαλείας δεν νοιάστηκαν να απομονώσουν ή να περιορίσουν τους λεγόμενους «μπάχαλους» ή να απωθήσουν ένα «ντου» στη Βουλή, αλλά ήταν διατεταγμένες έτσι και είχαν τέτοιες εντολές για να χτυπήσουν και να διαλύσουν τον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Δεν υπήρξε ούτε ένα μπλοκ διαδηλωτών που να έφτανε στο Σύνταγμα χωρίς να δεχτεί, αναίτια, χημικά και επιθέσεις των ΜΑΤ. Όμως, μεγάλο μέρος των διαδηλωτών δεν έφευγε, έμενε εκεί και συνέχιζε να διαδηλώνει.
Όλα αυτά ήταν σχεδιασμένα. Υπάρχουν καταγγελίες που αναφέρουν ότι αστυνομικοί, αφού πήραν κοντάρια με σημαίες από το μπλοκ της Α/Κ (Αντιεξουσιαστικής Κίνησης) στη Θεσσαλονίκη, άρχισαν οι ίδιοι να σπάνε γύρω-γύρω όλα τα αυτοκίνητα.
Μέχρι αργά το βράδυ είχε αποκλειστεί το κέντρο της Αθήνας και ομάδες της Δίας έκαναν τρομοκρατικές εφόδους και επιδείξεις. Στα Εξάρχεια εισέβαλαν στο Στέκι Μεταναστών, έσπασαν ό,τι βρήκαν, τραυμάτισαν μια κοπέλα και μετά έφυγαν. Ανάλογες επιχειρήσεις καταγγέλλονται και σε άλλα στέκια.
Είναι σίγουρο ότι πλάι στις δυνάμεις καταστολής έδρασε και ένα παρακρατικό κομμάτι. Οι καταγγελίες για παρουσία χρυσαυγιτών είναι αληθινές (προσπάθησαν να διεισδύσουν σε πλατύ κόσμο και είχαν ένα δυο μικροεπεισόδια με αναρχικούς), όμως δεν έδωσαν σε καμία περίπτωση αυτοί τον τόνο ούτε έπαιξαν κάποιο ρόλο.
Η είδηση για τους τρεις θανάτους
Το τραγικό νέο του θανάτου τριών ανθρώπων παγώνει τον κόσμο, που αναρωτιέται πώς έγινε, τι θα γίνει τώρα. Το πολιτικό σύστημα γραπώνεται από την είδηση, την κάνει «ταμπούρι» αντίστασης και διεξόδου από την απομόνωση που νιώθει και θέλει να τη χρησιμοποιήσει για να κάμψει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Η προπαγάνδα αρχίζει να δουλεύει: Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις προσφέρονται σαν μαξιλάρι για τη δράση κακοποιών δολοφονικών στοιχείων, η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού, χρειάζεται ευθύνη και εθνική συναίνεση, καταδίκη της βίας (εκτός της θεσμοθετημένης) και ξαναλανσάρισμα της πρότασης για συνάντηση αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Πρόκειται για χρυσή ευκαιρία που την αρπάζουν και αρχίζουν ξανά το παιχνίδι τους. Πιο κυνικά και πιο επικίνδυνα από κάθε άλλη φορά. Το γενικό σύνθημα το δίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ακολουθεί στην ίδια ρότα ο φίλος του, Αντώνης Σαμαράς και βεβαίως λάβρος ο Καρατζαφέρης. Δεν σταματούν βέβαια στην καταγγελία της «βίας του αντιεξουσιαστικού χώρου», αλλά τώρα είναι σειρά του ΚΚΕ να στοχοποιηθεί σαν δύναμη εκτός συνταγματικού πλαισίου και να του ασκηθεί αρκετή πίεση. Στη Βουλή, οι εκπρόσωποι της Αριστεράς, και υπό την πίεση αυτή, δεν καταγγέλλουν ευθέως την αστυνομοκρατία και το σχέδιο της κυβέρνησης να χτυπήσει την πορεία, αλλά είτε γενικολογούν, είτε μιλούν για προβοκάτσιες χωρίς κεντρική στόχευση και καταγγελία.
Έξω από το υποκατάστημα της Μαρφίν μαζεύεται γρήγορα πολύς κόσμος. Η αστυνομία προσπαθεί να τον απομακρύνει. Ξαναμαζεύεται. Θέλει να μάθει τι ακριβώς έγινε και καταγγέλλει το όργιο των φημών και της παραπληροφόρησης. Φτάνει και ο Βγενόπουλος με μπράβους και ΜΑΤ και γίνεται δεκτός με γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες. Η προσπάθειά του να φανεί «υπεράνω και με ευαισθησίες» για τους εργαζόμενους, δεν «πιάνει» εκτός των τηλεοπτικών πλατό. Μάλιστα, δεν απέφυγε και ορισμένους προπηλακισμούς. Γιατί υπήρχαν εργαζόμενοι μέσα στο κτίριο εκείνη την ώρα; Γιατί είχε κλειδωθεί η πόρτα; Υπήρχε σύστημα πυρόσβεσης; Πολλά τα ερωτηματικά που προσπαθεί να αποφύγει η εταιρία με ανακοίνωσή της που δείχνει την πρόθεσή του να αντιπαρατεθεί εν μέρει με τον πολιτικό κόσμο.
Κλιμάκωση της καταστολής
Την επόμενη μέρα (Πέμπτη 6/5) μετά από κάλεσμα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και όλων των αριστερών κομμάτων και παρατάξεων πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, την ώρα που ψηφίζονταν τα κατάπτυστα μέτρα. Χιλιάδες κόσμου για ώρες παρέμενε στον Άγνωστο Στρατιώτη με παρατεταγμένα πανό, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στο ΔΝΤ, τον πολιτικό κόσμο, τη Βουλή, την Αστυνομία.
Περίπου στις 7.30 έφτασε και το μπλοκ του ΠΑΜΕ που είχε συγκεντρωθεί νωρίτερα στην Ομόνοια. Έστω και με μια αποκρουστική «αλυσίδα», πραγματοποιήθηκε ξανά η «ενότητα της Αριστεράς στη δράση». Αυτό μέχρι τις 8.00 μ.μ., που το ΠΑΜΕ αποφάσισε πως τέλειωσε η κινητοποίηση και αποσύρθηκε.Μετά από ώρα η πλειοψηφία των οργανώσεων αποφάσισε να αποχωρήσει με πορεία προς την Πανεπιστημίου. Στο Σύνταγμα παρέμεινε, όμως, κόσμος, που λίγο αργότερα γνώρισε την κτηνωδία των ΜΑΤ του Χρυσοχοΐδη. Χτυπώντας τις ασπίδες τους, περικύκλωσαν τους συγκεντρωμένους, έριξαν χημικά στο πλήθος και ξυλοφόρτωσαν άγρια δεκάδες διαδηλωτές. «Ξεχαρμάνιασαν» ελεύθερα και με την άδεια-εντολή των επιτελών τους, αποδεικνύοντας πως δίκαια ο κόσμος τους αισθάνεται ως εχθρούς. Για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε περίτρανα η κλιμάκωση των επιθέσεων από τα τάγματα ασφαλείας του Χρυσοχοΐδη…
Το «έργο» όμως μόλις τώρα άρχισε. Τα επόμενα «επεισόδια» θα γραφτούν σύντομα. Ο φόβος, ο τρόμος, η απομόνωση που ένοιωσαν όλοι τους μέσα στη λαοθάλασσα που κατέκλυσε τις πλατείες και τους δρόμους της χώρας, θα τους ξαναεπισκεφτεί!
