Τα γεγονότα είναι πυκνά, έντονα, καταιγιστικά. Οι πολιτικές εξελίξεις δεν έχουν κατεύθυνση. Εμφανίζονται με χαοτική μορφή, χωρίς να αναδεικνύεται μια άμεσα αιτιοκρατική ερμηνεία. Αποτελούν προϊόν αλληλοσυγκρουόμενων επιδιώξεων, συμβιβασμών και αποσταθεροποιήσεων. Δεν είναι αποτέλεσμα μονόδρομης εφαρμογής σχεδίων ή κατευθύνσεων.
Οι υπάρχοντες σχεδιασμοί, λειτουργούν σε συνθετότερο επίπεδο. Υποδέχονται αντιφάσεις και υλοποιούνται μέσω συμβιβασμών και ισορροπιών που είναι ασταθείς και εναλλασσόμενες. Τα συνολικότερα σχέδια, περιέχουν πιο αδρές κατευθύνσεις, επιτρέποντας μεγάλη ποικιλία παραλλαγών.
Τα γεγονότα συσκοτίζονται γιατί η ίδια η κατάσταση είναι αντιφατική. Η πολυπλοκότητα είναι οργανικό στοιχείο της σύγχρονης πραγματικότητας και της εξέλιξής της, ενώ τα σχήματα που έχουμε στο μυαλό μας, συχνά είναι πιο απλοποιητικά και προσκολλημένα σε προηγούμενες καταστάσεις. Επομένως, τα «πεισματάρικα» γεγονότα, δύσκολα μπαίνουν σε ένα «σχέδιο» εξηγήσεων. Χρειάζονται προϋποθέσεις, εργαλεία και μέθοδοι.
Οι πολιτικές προσεγγίσεις μερικοποιούνται, είναι ασύνδετες, αραιώνουν και κυρίως εμπεριέχουν (αναπότρεπτα) μεγάλο φορτίο υποκειμενισμού. Όλα αυτά μαστίζουν ιδιαίτερα τους αριστερούς χώρους, αλλά και τους ευρύτερα αντισυστημικούς.
Από τις διαπιστώσεις αυτές, προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα. Χρειάζεται να δούμε την πολυπλοκότητα και να έρθουμε σε ρήξη με έναν απλοϊκό αναγωγισμό σε μια «κεντρική ιδέα» που τα συναρμόζει όλα με ευκολία. Χρειάζεται ένα μέτωπο απέναντι στις εύκολες εξηγήσεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες στην εποχή της πολυπλοκότητας. Πιο καθαρά, θα λέγαμε ότι πρέπει να τελειώνουμε με τις απλοποιήσεις, να μην υποταχθούμε στην απλοϊκότητα.
Με αυτή την έννοια, χρειάζεται να εγκαταλειφθεί η εργαλειακή αντιμετώπιση της πολιτικής ως πεδίο «της ευκαιρίας». Η πολιτική δεν είναι ένα τηλεοπτικό παιχνίδι, όπως παλιότερα το «Να η ευκαιρία!», όπου παρουσιάζεσαι και πιάνεις την καλή. Δεν είναι η έξυπνη ατάκα, το κυνήγι της κάμερας, το πλασάρισμα και η «κάλυψη του κενού» με μια πρωτοβουλία ή ένα εκλογικό σχήμα. Ούτε είναι αποκλειστική υπόθεση επαγγελματιών πολιτικών, κομμάτων και οργανώσεων. Η πολιτική πρέπει (για να είναι τέτοια) να διαμεσολαβεί, να ενοποιεί, να ενεργοποιεί. Να λειτουργεί υπερβατικά, να εμπνέει, να εκφράζει ανάγκες και ανθρώπους, να ανοίγει δυνατότητες συμμετοχής και χειραφέτησης.
Όταν όμως η πολιτική αντιμετωπίζεται σαν το «Να η ευκαιρία!», όταν αντιμετωπίζεται πεισματικά με παλαιοκομματικά σχήματα (καπέλωμα, πνίξιμο της συμμετοχής, όχημα για αναρρίχηση και ψηφοθηρία), όταν απλώς ρίχνονται βαρύγδουπα συνθήματα και παραγγέλματα, κι όταν αναγορεύεται σε βασίλειο της μικροπολιτικής και του προσωποπαγούς τακτικισμού, τότε είναι λογικό να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση.
Μια ματιά γύρω μας: Η Ελλάδα, μπλεγμένη στα μνημόνια και την απειλή από Τουρκία, τώρα έχει να «λύσει» και το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ. Στην Ιταλία συμβαίνουν πράγματα που δείχνουν τα όρια της ευρωκρατίας αλλά και του υπαρκτού ευρωσκεπτικισμού. Στην Ισπανία, ο Ραχόι κατακρημνίζεται μέσα στα σκάνδαλα και την διαφθορά. Η Γερμανία δεν εγκαταλείπει το κλουβί που έχει για να φυλακίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ας αναλογιστούμε ποια θα ήταν μια διέξοδος και ποιες οι προϋποθέσεις της συνολικά σε μια περιοχή, ή σε μια από αυτές τις χώρες. Διέξοδος για τους λαούς και τις κοινωνίες.
Δεν είναι τόσο απλό, ούτε είναι ζήτημα εκλογικών ποσοστών.
Απαιτούνται όροι για συνολική, καθολική, εναλλακτική πρόταση.
